Je bent niet alleen

Er zijn zo oneindig veel redenen om jezelf in een eetstoornis te storten. Vele malen heb ik gedacht dat ik het geheim achter mijn eetstoornis ontrafeld had, de ware oorzaak had ontdekt. Om vervolgens weer een nieuwe aanleiding te vinden die mee moet hebben gespeeld in het ontstaan van mijn eetstoornis. En uiteindelijk leerde ik dat het oké is om steeds weer een nieuwe aanleiding te ontdekken, want een eetstoornis is een ingewikkeld probleem dat van meerdere kanten bekeken kan worden.

Het ene moment heb je het misschien nodig aandacht te hebben voor je perfectionisme, en hoe dat een rol speelt in de eetproblematiek. De andere keer kijk je misschien wel naar de mate waarin een eetstoornis negatieve gevoelens stilt. Al die stukjes hebben aandacht nodig.

Simone heeft meerdere gastblogs geschreven voor Proud2Bme over eetstoornisherstel, haar eigen ervaringen en geloof. Je vindt haar blogs onder de hashtag ‘Simone Blogt’.

Iets waar ik wat verder in mijn eetstoornis achter kwam, was dat één van de vele functies van mijn eetstoornis was dat ik gezien wilde worden. Ik wilde dat iemand mijn pijn zag, de pijn die onder de eetstoornis lag verscholen. Ik vond het vreselijk mezelf erop te betrappen dat ik met mijn eetstoornis ook een stukje aandacht vroeg. Het klonk zo verkeerd… En tegelijkertijd is het ook zo begrijpelijk. We hebben als mens de behoefte om gezien te worden, en als dat blijkbaar niet lukt op een ‘normale’ manier, omdat je het lastig vindt je gevoelens te verwoorden of misschien weinig mensen om je heen hebt die naar je kunnen luisteren, dan is het helemaal niet gek dat het fijn kan voelen om via een eetstoornis wel aandacht te krijgen voor je problemen. Natuurlijk is een eetstoornis nooit de juiste manier, uiteindelijk ga je jezelf er alleen maar eenzamer door voelen. Maar de wens om aandacht, is niet verkeerd. Dat je ernaar verlangt dat iemand jou kent en jou begrijpt, is heel logisch.

Ik had het zo nodig om te weten dat ik niet alleen was met mijn pijn. En om te herstellen van mijn eetstoornis, had ook dat stukje in mij aandacht nodig. In dat proces heb ik mooie stappen mogen zetten. Deels bestond dat eruit dat ik mij meer ging verbinden met de mensen om mij heen. In plaats van mijzelf volledig op te sluiten in mijn eigen (gedachten)wereld, begon ik meer contact te leggen met mijn omgeving. En als er even geen mensen waren die mij begrepen of konden troosten, dan was God altijd nog bij mij. Ook tijdens mijn eetstoornis periode was hij erbij, hoe leeg en eenzaam ik mij ook voelde. Voor God hoefde ik niet te bewijzen hoe slecht het met mij ging. Hij wist het al. Hij kent mij nog beter dan ik mijzelf ken. Een aantal jaar terug, tijdens mijn eetstoornisperiode, schreef ik daar een gedichtje over, om mijzelf daarin moed toe te spreken. Het verwoordt hoe ik mij door God gezien voel. Ik wil het graag met je delen, wie weet bemoedigt het ook jou. 

Jij en ik 
Ik zie jou 
met je pijn en je verdriet 
Ik zie jou 
ook als je mij niet ziet 
en je denkt dat Ik jou niet zie 
en dat je alleen bent 
 
Ik hou van jou 
met je angsten en je falen 
Ik hou van jou 
met je verdwalen en je tranen 
en weer de lat niet halen 
omdat die veel te hoog ligt 
 
Wil jij die mooie jou mij geven? 
zodat we samen 
door het leven kunnen dwalen 
onze liefde mogen delen 
Ik jou wonden zacht mag helen 
want ik hou zoveel van jou 
 


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

6 reacties op “Je bent niet alleen”

  1. Erg mooi verwoord zeg!
    Bedankt voor het delen.

    1. Dankjewel voor je reactie en je lieve complimentje!

  2. Als dit te persoonlijk is, kan je dan misschien een abstracter idee proberen weer te geven van wat je precies met jouw "pijn" bedoeld? Waar kwam die vandaan, en hoe uitte die zich/ervaarde je dat?
    Ik neem aan dat de oorzaak niet fysiek was, maar was het moeite, verdriet, eenzaamheid, "ziel" pijn? Iets anders?
    En hoe ben je daar vanaf gekomen?
    Was dat een kwestie van acceptatie, inzicht en/of van verandering?

    1. Hoi Bas,
      Dankjewel voor je reactie. Een goede vraag ook die je stelt, die ik hier niet volledig kan beantwoorden. Maar ik zal een poging wagen 😉
      Voor mij was die ‘pijn’ een combinatie van meerdere teleurstellingen die ik ervaarde in het leven. Daarnaast had het ook te maken met stress over levenskeuzes. En daarbij had ik veel depressieve klachten, die mij een gevoel van leegte gaven.
      Als ik één ding moet noemen dat mij geholpen heeft in herstel, dan is dat wel dat ik Gods nabijheid ervaren heb. Waar ik eerst mijn problemen op probeerde te lossen door een eetstoornis, ging ik steeds meer inzien dat ik voor genezing naar God mocht gaan. Ik kon mijn eetstoornis steeds meer loslaten, omdat ik in plaats daarvan de vervulling van mijn behoefte aan ‘gezien worden’ en liefde ging ontvangen door mijn relatie met God. En dat maakte mij uiteindelijk heel veel gelukkiger dan een eetstoornis 🙂 Wat overigens niet betekent dat het niet meer ontzettend zwaar was, maar in al die pijn had (en heb :)) ik constant God die mij ondanks alles troost. Daarnaast zijn sociale contacten ook enorm belangrijk voor mij geweest. Ik heb hele lieve mensen om mij heen gehad die mij gesteund hebben. En therapie natuurlijk, dat was ook zeker nodig.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *