Je bent niet je gedachten

In mijn blog over de innerlijke Vrijheidslaan schreef ik de zin “Je bent niet je gedachten”. Daar wil ik in deze blog graag iets dieper op ingaan. Soms heb ik bepaalde gedachten en ben ik bang dat die gedachten alleen bij hele nare mensen thuis horen. Eerder werd ik dan boos dat ik die gedachten had. Maar het hebben van gedachten en het uitvoeren van daarbij passend gedrag zijn twee heel verschillende dingen. Zeggen de acties die je onderneemt uiteindelijk niet veel meer over wie jij bent, dan de gedachten die je hebt?

Een vriendin van mij vertelde heel open over een situatie waarin ze stik jaloers was en zich behoorlijk gepasseerd voelde. Ze vertelde de situatie en ik snapte haar gevoel. Maar ik snapte de andere kant van het verhaal ook… Dus actie ondernemen zou in dit geval niet handig zijn. In haar verhaal kwam duidelijk naar voren dat ze walgde van haar eigen emoties en gedachten. Ik vroeg haar of ze actie had ondernomen, of de ander wist van haar gedachten en jaloerse emoties. Ze antwoordde van niet. Ik zei haar dat ze dan toch helemaal geen naar en vervelend persoon is, omdat ze geen nare acties ondernomen heeft.

Haar jaloezie is heel menselijk en het blijkt wel dat ze een heel lief persoon is omdat dat ze de situatie accepteert en geen nare jaloerse acties onderneemt of nare jaloerse uitspraken doet. En dat ze nu ook lief mag zijn voor haarzelf in plaats van zichzelf te straffen voor haar gedachten. De situatie is al pijnlijk genoeg dus ze verdient nu juist een arm om zich heen en geen straffende stem die haar een nog vervelender gevoel bezorgd. Ze mag jaloers zijn, ze mag zich verdrietig voelen. Dat maakt haar geen naar mens.

Overigens is het niet altijd goed om dingen voor je te houden. Het is belangrijk de situatie te bekijken en te kijken of en zo ja hoe je voor jezelf kan en mag opkomen. Over je heen laten lopen is het andere uiterste. Maar jezelf straffen voor gedachten en emoties is niet lief zijn voor jezelf, daarmee doe je jezelf te kort. Je bent niet je gedachten.

Laatst lag ik in bed te denken over dingen die ik ondernomen had en was ik trots op iets. En direct voelde ik mij schuldig. Is het niet arrogant om trots te zijn? Als ik mezelf ergens stiekem goed in vind… Misschien vinden anderen mij er wel helemaal niet goed in en overschat ik mezelf. Misschien ben ik toch wel gewoon heel normaal op dit punt of misschien zijn er zelfs wel “tienduizend” mensen beter dan ik op dat specifieke gebied. Mijn trotse gevoel ebde weg en er kwam zelfs een stukje haat richting mezelf voor terug; hoe kon ik zo arrogant denken?! Tot het zinnetje “Ben ik nu lief voor mezelf” omhoog plopte.

Hoezo ben ik arrogant, als ik blij ben met iets wat ik bereikt heb? Kijk als ik nu op het balkon ga staan met een microfoon, dan is het een ander verhaal. Of als ik nu anderen die hetzelfde hebben bereikt ga afkraken en meteen over mezelf ga praten dat “ik het zo goed doe”… dan ben ik misschien best wel een bitch… maar dat doe ik toch helemaal niet? Ik waardeer anderen, ik laat iedereen in zijn of haar waarde. En van binnen voel ik mij trots. Dat is toch onwijs fijn! Ik mag toch fijne gevoelens ervaren?! Dat maakt mij geen naar persoon, sterker nog, waarschijnlijk ga ik er meer van stralen, word ik er meer ontspannen van en kan ik zo meer van het leven gaan genieten.

Toch is de gemene stem nog niet helemaal weg helaas. Terwijl ik dit typ voel ik ergens een steek, een soort schuld gevoel.. Van die gemene stem mag ik niet gelukkig zijn en mag ik niet van het leven gaan genieten. Alsof het een zonde is om gelukkig te zijn? Ik begrijp (nog) niet waarom ik een monstertje in mijn lijf heb die mij zo graag naar beneden wil halen en dat ik niet gelukkig mag zijn. Soms is het wellicht beter te accepteren dat je niet achter het waarom gaat komen. Nu probeer ik tegen mezelf te zeggen dat de destructieve stem niet met een knopje uit te zetten is. Dat ik het registreer is belangrijk en dat ik er logische gedachten tegenover kan zetten is een enorme stap. Op deze manier bouw ik verder aan een stevige fundering en mooie wegen.

Hoewel ik dit dus zeg met een steek van schuldgevoel, alsof ik iets doe wat niet mag, zeg ik tegen mezelf; Je mag trots zijn. Je mag gelukkig zijn. Je bent een mooi mens. Het feit dat je jezelf leert te waarderen zegt helemaal niets over of je anderen dan minder waardeert. Als je leert van jezelf te houden, betekent dat niet dat je minder van anderen gaat houden. Je kan anderen pas helpen als je goed voor jezelf kan zorgen. En dat is écht zo. Dus je mag écht van jezelf houden.  Het doet me verdriet dat van mezelf houden gepaard gaat met schuldgevoelens. Er zit echt een heel diep gewortelde angst dat als ik van mezelf ga houden, dat ik mezelf dan overschat… Snappen jullie wat ik bedoel?

Ik zie nu ook in dat het niet klopt. En dat als ik van mezelf hou, ik juist veel meer te geven heb. Dat van jezelf houden, ook energie geeft en jezelf afkraken alleen maar energie kost. Ik hoop dat ik ooit echt verlost ga zijn van het boze in mij en dat ik met volle vrijheid van mezelf en van het leven mag gaan houden.

Als we nou allemaal meer van onszelf gaan houden, dan komt er ook veel meer liefde in wereld.
Willen jullie, net als ik, proberen te strijden tegen die boze stem. Het strijdt zo veel makkelijker als je weet dat anderen ook die strijd aan het voeren zijn. Als we nou tegen elkaar zeggen dat het écht mag, dat je écht van jezelf mag gaan houden, ook al is het eng, misschien gaan we het dan allemaal mogen geloven dat het écht mag?

Het beginnetje is lief zijn voor jezelf. Doe je mee?