Je gedragen als anorect

Op de een of andere manier vond ik anorexia interessant in mijn tienerjaren. Ik weet niet of ik graag anorexia wilde, maar ergens was ik er wel heel erg nieuwsgierig naar. Toen ik eenmaal problemen kreeg met eten, wilde ik op de een of andere manier ook heel graag in het hokje passen. Ik gedroeg me expres als ‘iemand met een eetstoornis’ en wilde op sommige momenten dat anderen het aan mij konden zien.

Ik probeerde meer en meer af te vallen, zodat anderen aan mij konden zien dat ik een eetstoornis had. Aan de ene kant een schreeuw om hulp, maar ergens ook een manier om te laten zien dat ik ergens goed in was. Door mijn eetstoornis vond ik afvallen en mager zijn iets krachtigs, iets waar ik stiekem toch ook wel trots op was.

Toen ik diep in mijn eetstoornis zat gedroeg ik me expres als iemand met een eetstoornis, of in ieder geval zoals ik dacht dat iemand met een eetstoornis zich zou gedragen. Ik droeg mijn kleding op een bepaalde manier, hield rekening met mijn lichaamshouding, at in kleine hapjes in het bijzijn van anderen en keek overdreven naar mijn bord als ik at waar vriendinnen bij waren.

Ik droeg mijn spijkerbroeken een maatje te groot en liet deze een beetje afzakken, zodat mijn heupbotjes te zien waren en ik geen billen had in mijn broek. Ik droeg grijze truien die slobberden, zodat ik er in weg kon kruipen. Ik hied mijn schouders een beetje omhoog en naar voren, zodat het leek alsof deze uitstaken. Soms deed ik mijn wangen wat meer naar binnen, zodat het leek alsof ze ingevallen waren.

Het ging soms zo ver dat ik mijn buik de hele dag liep in te houden op school, omdat ik bang was te dik te lijken. Mijn ademhaling ging daardoor zo snel dat ik soms duizelig werd. Ik had buikpijn, spierpijn en was gespannen. Daar bovenop vond ik mijn buik vreselijk dik als ik thuis kwam, omdat ik hem dan ontspande en hij enorm aanwezig voelde door alle inspanning.

Door ‘nee, dankje’ te zeggen tegen eten of kleine hoeveelheden te eten in kleine hapjes, liet ik stiekem doorschemeren dat ik een eetstoornis had. Het was raar, maar ook bijzonder dat ik ‘anders’ was. Ik had een eetstoornis en dat wisten al mijn vriendinnen tijdens de lunch. Ik kon me beheersen en dat voelde sterk.

Ik vind het schaamtevol om dit toe te geven, te bekennen dat ik mij ernstiger voordeed en na jaren van geheimhouding op den duur zichtbaar wilde maken dat ik een eetstoornis had. Ik ontkende het niet meer, maar wist ook totaal niet wat ik er dan wel mee moest, behalve laten zien dat ik een eetstoornis had en dat het heus geen aanstellerij of grapje was.

Bang voor onbegrip
Weinig mensen weten wat een eetstoornis precies inhoudt. Dat is op zich niet zo raar, want zo weet ik zelf ook niet goed hoe het is om autisme te hebben. Ik was dus enorm bang voor onbegrip maar ook voor alle vooroordelen. Mensen hadden allerlei meningen over eetstoornissen. Het was aanstellerij, meisjes die het hadden, hebben een trauma, ze wilden gewoon aandacht of ze aten de hele dag niets. Daar herkende ik mijzelf niet in en dus dacht ik dat niemand mij zou begrijpen.

Bang om niet serieus genomen te worden
Omdat iedereen een mening had over eetstoornissen en een eenzijdig beeld geschetst wordt, dacht ik dat ik niet serieus genomen zou worden. Ook ik had het idee dat ik een ontzettend laag BMI moest hebben, niets mocht eten op een dag en mezelf dik moest vinden. Ik twijfelde ergens dan ook over de ernst van mijn problemen en of ik wel echt een eetstoornis had. Het hield me tegen om over mijn problemen te praten, want wat als anderen ook vonden dat het wel meeviel en ik geen echte eetstoornis had. Ik was bang dat ik een nep-eetstoornis had.

Twijfelachtig om hulp vragen
Omdat ik zelf niet goed wist of ik nu een eetstoornis had of niet, problemen had of niet en onzeker was over hoe mijn omgeving hierop zou reageren, gedroeg ik me als ‘meisje met een eetstoornis‘. Ik hoopte dat mensen de signalen op den duur zouden opvatten en mij serieus zouden nemen uit zichzelf. Ik schreeuwde zonder geluid.

Ik wist niet dat ik hulp mocht vragen
Toen ik een eetstoornis aan het ontwikkelen was, had ik geen idee van wat een eetstoornis precies was. Ik wist wel dat wat ik deed er veel van weg had, maar ik nam mezelf niet serieus. Op internet was enkel de informatie over symptomen te vinden en daaraan voldeed ik niet volledig. Ik wist niet dat ik ook een eetstoornis of probleem met eten kon hebben, zonder in een hokje te passen. Ik wist niet dat ik ook gewoon om hulp mocht vragen als ik niet in een hokje paste. Gelukkig kan ik jou dat nu in dit blog wel vertellen.

Spijt en uitstel
Ik heb het trekken aan die bel enorm lang uitgesteld. Ik wilde wel zeggen dat ik me niet goed voelde in mijn lijf en ongelukkig was, maar ik wist niet hoe. Ook wist ik niet of het normaal was of eigenlijk heel vervelend voor me was dat ik me zo voelde. Ik had geen idee. Toen ik eenmaal wel wist dat er problemen waren heb ik dat met rare eetgestoorde signalen duidelijk proberen te maken. Daardoor ben ik enkel alleen maar verder afgezakt en langer ongelukkig geweest.

Ik heb daar nog altijd enorm veel spijt van, ook al weet ik dat ik op dat moment niet anders kon. Wel is dat een reden dat ik nu schrijf over dit gedrag. Jij leest dit en mag weten dat je aan die bel moet trekken. Beter nu dan niet of later. Je kunt je gedrag een schreeuw om hulp laten zijn, maar als je merkt dat je dat neigt te doen, weet je eigenlijk zelf al dat er een probleem is.

Wat voor probleem je ook hebt, of dat nu een probleem met eten, gewicht, lichaamsbeeld, zelfbeschadiging, zelfvertrouwen, angst of somberheid is, dat maakt geen ene bal uit. Je loopt ergens tegenaan en dat hoef je niet duidelijk te maken met ongezond gedrag. Je mag er over praten.

Lees ook hulpvragen en een eetstoornis.

Plaatjes: Weheartit