Ik was ervan overtuigd dat ik het allemaal wel alleen kon. Herstellen van mijn eetstoornis was immers iets dat ik zelf moest doen, iets dat niemand anders voor me kon oplossen. Mijn gevoelens delen was een no-go; wat zou dat me opleveren?
Toen ik eenmaal in behandeling was, merkte ik dat mijn moeder haar handen een beetje van me aftrok. Voor mij was dat de bevestiging dat ze er niet (meer) mee bezig wilde zijn. Iedere week vroeg ze hoe het gesprek was gegaan, en iedere week kreeg ze een kort, niet veelzeggend antwoord. “Goed” en “zwaar” wisselde elkaar af en meer wilde ik er niet over kwijt. Dit zorgde ervoor dat ik me ging afsluiten voor haar en andere mensen in mijn omgeving.
Fotografie: noahbuscher CC
Voor mijn gevoel kwam iedereen te dichtbij, en dat hoefde voor mij niet. Ik kon het wel alleen. Totdat het steeds opnieuw weer resulteerde in een paniekaanval, omdat ik lange tijd alles opstapelde en op een gegeven moment het kookpunt bereikte. Dan liep de emmer over en kwam alles er tegelijk uit. Alles wat me dwarszat, waar ik nachten over had gehuild en gepiekerd, waarvan ik de angst in mijn eentje was aangegaan.
Maar niet alleen in en over therapie durfde ik mijn gevoelens en problemen niet te delen. Maandenlang heb ik verzwegen dat ik worstelde met eten. Dat ik het niet meer durfde, omdat alles teveel was. Dat ik een stemmetje in mijn hoofd had dat me vertelde dat ik niet goed genoeg was. Totdat op een bewuste dag ook weer dat kookpunt bereikt werd en de deksel van de pan vloog. Ik kon niet meer, en ergens was het al te laat. Als ik eerder aan de bel had getrokken had ik een hoop ellende kunnen voorkomen, zowel voor mezelf als voor mijn ouders en andere mensen om me heen. Ik verwijt het mezelf niet, omdat ik op dat moment niet helder kon nadenken en de gevolgen niet kon overzien, maar ik zie nu wel in dat het delen van mijn problemen me verder had kunnen brengen dan hoe ik het uiteindelijk heb aangepakt.
Een last voor anderen
Tot op de dag van vandaag zit er nog altijd een angst in me om anderen tot last te zijn als ik mijn gevoelens of problemen met ze deel. Maar toch doe ik het. Omdat ik weet hoe het de laatste keer heeft uitgepakt. Dat is een goed leermoment geweest, waardoor ik nu weet dat het oké is om hulp te vragen. Of dat nu bij je ouders, broertje, zusje, vriend(in), leraar of buurman is; het mag. De gedachte om de ander misschien tot last te zijn relativeer ik door tegen mezelf te zeggen dat die ander een volwassen persoon is, die prima in staat is om aan te geven als ze niets kunnen met wat ik ze vertel. Wel moet ik eerlijk zeggen dat dat nog niet vaak is voorgekomen, omdat het meestal gaat om iemand die dichtbij me staat en die niets liever zou doen dan helpen. Het is zelfs zo dat sommige mensen nog eerder zien dat het niet goed met me gaat, dan ikzelf.
Herstellen van een eetstoornis, of andere psychische problematiek, is hard werken en kost nogal wat tijd en moeite. Het is iets dat je zelf moet doen, maar dat hoeft zeker niet alleen. Vraag om hulp als je er behoefte aan hebt. De ander zal dankbaar zijn dat je deze gevoelens met ze deelt. En daarnaast zorgt het vaak voor een bijzondere en hechte band, die een eventuele sociale isolatie kan voorkomen en je vooruit kan helpen in herstel.
♥
Herken jij thema’s uit deze blog en zou jij hier ook over willen praten? Vanavond om 19:00 uur is er een themachat over dit onderwerp. Je bent van harte welkom!
Geef een reactie