Regelmatig wordt het tijdens therapie als opdracht gegeven: het schrijven van een brief. Een brief naar jezelf, je eerdere of toekomstige ik, je eetstoornis, iemand uit je omgeving, net wat passend of nodig is in jouw situatie. Soms wordt het aangeraden om die brief ook daadwerkelijk te sturen, maar vaak gaat het echt om het schrijven zelf. Om het voor jezelf een plekje te kunnen geven. Rose deelt vandaag haar brief en ervaring. Haar brief aan haar voormalige handbaltrainer, die haar seksueel misbruikte.
Waarschuwing: ben jij gevoelig voor dit onderwerp? Sla deze blog dan even over.
Voor jou,
Ik staar via mijn zolderraam naar buiten. Een rode Ford Fiesta rijdt stapvoets voorbij. Ik voel een koude rilling door mijn lichaam gaan. Het is alweer bijna zeven jaar geleden dat jij op non-actief werd gezet. Toch word ik er tot op de dag van vandaag nog vaak mee geconfronteerd. Jij was 26, ik 15.
Ik handbalde vier keer in de week. Tijdens de training kwam jij opeens het handbalveld oplopen. Je droeg een net te strak grijs Nike trainingspak. Je oogde zenuwachtig. Onze hoofdtrainer stelde je aan mij en alle andere meiden voor. Het team stond in een cirkel om jou en de trainer heen. Jouw blik kruiste de mijne en je lachte hierbij ongemakkelijk.
Al snel volgde ons eerste handbaltoernooi met jou als coach. “Eindelijk eens weg bij al die ouders”, zei jij tegen mij. Ik reed dit toernooi voor het eerst mee in je rode Ford. Ik zat voorin, naast jou. Onze armen raakten elkaar, de auto was net te krap. Je zette de radio keihard bij het lied ‘Sorry’ van Justin Bieber. Jij bootste hierbij een lichaam na met je handen en ondertussen keek je geil naar mij.
Ik zal die blik in jouw ogen nooit vergeten.
Eenmaal thuis kreeg ik op mijn witte BlackBerry een merkwaardig berichtje. Ik zat op de bank naast mijn moeder en zag jouw berichtje binnenkomen. Geil broekje had je aan vandaag stond er opeens mega-groot op mijn beeldscherm. Ik schaamde mij. Ik rende de trap op naar mijn slaapkamer. Ik deed mijn deur snel dicht en ging op bed liggen. Ik opende het bericht en drukte zo snel ik kon op verwijderen. Ik negeerde het feit dat ik mezelf hier niet prettig bij voelde. Ik had nog geen idee dat dit pas het begin was. De ongepaste berichten werden steeds erger. Je zocht in deze periode steeds meer toenadering. Elke dag kreeg ik wel een berichtje van je. Berichten zoals: Hoe gaat het schoonheid en ik wil je alle hoeken van de kleedkamer laten zien. Je stuurde ook regelmatig een foto van je stijve pik.
Tijdens de trainingen kreeg ik steeds meer last van mijn rug. Ik kon de pijn niet meer negeren. Ik belde het ziekenhuis en kon twee dagen later al terecht. Ik zat in een kleine, donkere kamer samen met vier jonge artsen in witte jassen. Ze schrokken en zeiden dat ze dit nog nooit hadden meegemaakt. Een jong meisje met al zo’n heftige vorm van scoliose. Het was drastischer dan ik dacht. Ik moest twee dagen later terugkomen, mijn hele rug werd voor acht weken ingegipst. Binnen een half uur zat mijn halve lichaam ingepakt in roze gips. Mijn wereld stond stil. Dit was de dag dat alles erger werd.
Ik stond samen met mijn moeder diezelfde dag nog bij mijn opa en oma in de keuken. Mijn moeder besloot jou te bellen om dit vervelende nieuws met je te delen. Je nam niet op. Ik kreeg meteen een bot Whatsappje van jou: Weet ze van de berichten? Mijn gezicht vertrok en angst overviel me. Het gaat over mijn rug. Het is slecht nieuws je moet opnemen antwoordde ik vol spanning. Bizar achteraf, je wist dat je fout zat. Mijn moeder had op dat moment nog geen idee. Je stem liet niets vermoeden. Tranen stroomden over mijn wangen, terwijl jij met mijn moeder belde. Ik huilde om het feit dat ik geen zekerheid had over het handballen, maar ook omdat ik dit allemaal achterhield voor mijn eigen moeder. Schaamte, angst, verdriet en onzekerheid. Ik voelde me eenzaam, alles kwam op dat moment naar boven. Jij maakte misbruik van deze emoties en jouw machtspositie als trainer.
Door mijn ingegipste rug kon ik mezelf niet vervoeren. Jij haalde mij voor elke training of wedstrijd op in je rode Ford. Meestal droeg jij je grijze Nike pak. Je vond dat je daar goed je piemel in kon zien. Hier kickte je op. Je ging elk autoritje steeds meer over mijn grenzen. Jouw hand plaatste je voorzichtig op mijn dijbeen. Je hand gleed langzaam steeds verder omhoog en boven in kneep je nog even. Al snel wilde je ook mijn autogordel vastmaken. “Dat kan ik echt wel zelf”, zei ik dan. Jij kon geen nee horen. Je pakte mijn gordel en keek me doordringend aan. Jouw hand raakte hierbij mijn borst. Waarbij je dan altijd een grapje maakte, zoals: “Zat dat gips er maar niet tussen,” of “Ik zou ze wel eens zonder het gips willen voelen.” Ik voelde mij op die momenten letterlijk gevangen in mijn eigen lichaam. Ik wist dat het niet oké was, ik kon er alleen niks tegen doen. Ik bevroor.
11 Februari 2015 was de dag dat jij op non-actief werd gezet. Regen viel met bakken uit de lucht. Ik keek thuis met mijn ouders naar The Voice of Holland. Ik voelde mijn witte BlackBerry trillen in mijn broekzak. Ik pakte mijn telefoon uit mijn broekzak en nam onwetend op. Een teamgenoot belde mij snikkend op. “Ze weten het, hij mag nooit meer bij de handbal komen. Je moet nu naar de sporthal komen met je ouders.” Mijn hart bonsde in mijn keel. Hoe vertel je dit aan je ouders? Het gaat om hun dochter en zij hadden al die tijd geen idee. Mijn ouders waren in shock en hadden het nooit achter jou gezocht. Trillend stapte ik achter in de auto, onderweg naar de sporthal. Mijn vader reed met tranen van woede naar de sporthal. Mijn moeder zat snikkend naast hem in de bijrijdersstoel. “Als hij nu voor mijn auto staat, rijd ik hem dood”, zei mijn vader. Ik dacht: doe maar, rijd hem maar dood.
Weet je, het gaat nu goed met me. Ik denk dat ik in geen woorden kan omschrijven wat jij mij hebt aangedaan. Ik heb ondertussen denk ik tien verschillende psychologen gezien. EMDR-behandelingen en paniekaanvallen gehad. Ik cijferde mezelf weg en vond mezelf niks waard. Ik at een periode niets meer. Ik wilde controle hebben over alles, dus ook over mijn eten. Maar dat alles heeft mij alleen maar sterker gemaakt. Ik had het in het begin zwaar. Ik kreeg een paniekaanval wanneer mijn eigen vader mijn been aanraakte of wanneer een jongen met mij op date wilde. Ik was bang. Bang dat iemand weer totaal over mijn grenzen zou gaan. Ik had een gigantische muur om mezelf heen gebouwd. Beetje bij beetje brokkelt die muur steeds verder af.
Ik hoop oprecht dat jouw dochter dit nooit overkomt.
Groet,
Rose.
Dit is de brief die ik heb geschreven aan mijn voormalige trainer.
Ik was 15 en nog zo kwetsbaar. Vandaag de dag ben ik 21 en denk ik nog steeds met schaamte en onbegrip terug aan deze periode. Zoals jullie hebben kunnen lezen, heb ik de afgelopen jaren veel psychologen gezien. Elke keer kwam ik met een andere klacht binnen: ik voel me opgejaagd, opgebrand, bang om te eten, bang om over te geven, of ik durfd me niet open te stellen naar iemand. Ik wist niet wat er ‘mis’ met mij was, ik voelde me zo eenzaam en onbegrepen. Ik had nooit verwacht dat één persoon zoveel schade kon aanrichten.
In 2022 ben ik gaan inzien dat het opschrijven van je emoties je kan helpen met het verwerken. Het schrijven was intens en verdrietig, vooral door de reacties van mijn dierbaren. Ze waren in shock van de brief. Wat voor mij nu heel normaal is, is voor hen mega-heftig. Door hun reactie ben ik pas gaan inzien hoe fout hij was en dat het echt niet mijn schuld was. We verwijten onszelf van alles en zitten continu in ons koppie. Het is zo belangrijk om eens uit je hoofd te gaan en te vragen hoe andere mensen ertegenaan kijken. Je bent niet gek, we maken onszelf alleen soms gek. Het was fijn om dit verdriet voor het eerst te kunnen delen met mijn dierbaren, het luchtte op. Ik kon mijn emoties delen in plaats van verstoppen, wat ik al die jaren had gedaan. Dit heeft mij heel erg geholpen, daarom heb ik besloten om deze mega-persoonlijke brief met jullie te delen. Het is mega-spannend, maar ook voor mij een volgende stap in de juiste richting. Ik hoop dat mijn verhaal jullie inspireert om pen en papier te pakken en je emoties van je af te gaan schrijven.
Ik gun jullie die verwerking, want ik weet hoe eenzaam het kan zijn.
Liefs, Rose
Geef een reactie