Je kan beter worden. Ja, het is moeilijk, en ik weet dat je denkt dat het niet kan. Je denkt dat het voor iedereen is weggelegd, maar dat jij het niet kan. Omdat je er al zo lang mee loopt. Omdat je elke keer denkt dat je er bijna bent en dan toch weer terugvalt in oude patronen. Omdat je zo vaak al teleurgesteld bent geweest in jezelf en toch de eetstoornis je leven laat bepalen. Maar jij bent ook degene die dit de volgende keer kan voorkomen.
Jij bent de enige die dit gevecht voor jou kan winnen. Je ouders, je familie, vriendinnen en vrienden: zij kunnen jou niet veranderen. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen leven. Jij bepaalt wat je toelaat en wat niet. Jij bepaalt of je bij je gevoel gaat stilstaan en gaat inzien hoe je nu leeft. Jij bepaalt of je die eetstoornis voorgoed de deur uit wil trappen.
Het is enorm lastig dat jij deze taak zelf op je moet nemen, zeker als de eetstoornis nog onderdeel is van je denken. Je kan soms, lijkt het wel, jezelf verliezen in irrationele gedachten en patronen, omdat je dit zo gewend bent. Je kan soms niet onderscheiden wat nou je eetstoornis is en wat jij echt wilt. Ze zijn verweven door de jaren en lijken soms onafscheidelijk. Wat wil ik zelf? Waar ga ik heen? Hoe word ik beter?
Misschien wil je, net als ik, een makkelijke uitweg. Ik wil toch eindelijk echt van die eetstoornis af? Ik wil echt niet meer terug naar de afgelopen jaren, naar dagenlang huilen boven mijn bord of juist enorme eetbuien hebben, naar het schuldgevoel en de hopeloosheid? Dus waarom is het dan niet gewoon weg? Maar die patronen zijn er niet voor niets gekomen. Je eetstoornis heeft altijd een doel gehad. Het is een manier om met nare gebeurtenissen om te gaan, om pijn weg te drukken die je niet wil voelen en om het ongecontroleerde te kunnen controleren.
Als je echt weg wil van de eetstoornis, zal je hier toch mee aan de slag moeten gaan. Dat is mega mega eng, dat weet ik. Je wil het niet. Je bent bang. Heel begrijpelijk, anders had je niet zo veel middelen ingezet om het maar niet te hoeven voelen. Toch is het echt de sleutel naar herstel. Je zal moeten kiezen hoe je verder wilt: je leven lang je gevoel wegdrukken met niet eten, eetbuien, braken en schuldgevoel, of nu door een moeilijke tijd gaan maar wel daarna veel meer rust krijgen. Je gaat jezelf begrijpen en veel meer inzien wat nu echt een goede manier is om lastige situaties of gevoelens te tackelen. Het is een kwestie van niet meteen de veiligste manier kiezen, maar kijken op de lange termijn. Iets wat totaal het tegenovergestelde is van een eetstoornis. Dat maakt het dus moeilijk en onzeker.
Maar geloof mij: je toekomstige jou gaat je zo dankbaar zijn voor elke stap richting dit herstel die je neemt. Het zal alle moeilijke gevoelens waard zijn om niet in je eetstoornis te blijven hangen. Liever nu door de hel, dan er je hele leven in zitten omdat je er niet doorheen durfde. Blijf jezelf herinneren waar je heen wil.
Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar je kan het. Ik geloof in je.
Liefs, mij.
Geef een reactie