Deze blog is voor jou, als je moeite hebt met je littekens door zelfbeschadiging. Als je met afschuw in de spiegel kijkt en ze koste wat het kost voor jezelf en voor anderen wilt verbergen. Als je spijt hebt en denkt dat je er niet mee kunt leven. Ik hoop dat mijn ervaring je kan helpen of wat hoop kan geven.
Ik was jong toen ik mezelf begon te beschadigen. Naast mijn eetstoornis was het een manier om me te uiten en mezelf te straffen. Het werd steeds een beetje erger, tot er blijvende littekens ontstonden. Zodra ik merkte dat de gevolgen van mijn zelfbeschadiging zichtbaar bleven, raakte ik hier een beetje van in paniek. Ik wilde mijn copinggedrag immers voor mezelf houden, ik wilde niet dat anderen het zouden zien. Vanaf toen begon de obsessie met mijn littekens. Deze obsessie was tweeledig: ik was bang voor het oordeel van anderen en ik had er zelf een oordeel over.
Ik maakte iedereen wijs dat ik een koukleum was, zodat ik in de zomer continu mijn vestje aan kon houden en tijdens de gymles een shirt met lange mouwen onder mijn gymshirt kon dragen. Elke dag was ik als de dood dat iemand het toch zou zien, dat ik lastige vragen zou krijgen. Mijn littekens waren een kwetsbaar stuk van mezelf dat ik niet wilde tonen. Ik dacht dat anderen me zwak, raar of slecht zouden vinden als ze het zouden weten. Ik bedacht smoesjes die ik kon gebruiken, mocht iemand het toch zien.
Voor mezelf had ik er dus ook veel moeite mee. Als ik me omkleedde of ging douchen, vond ik het vreselijk om mijn armen te moeten zien. Zo veel pijnlijke herinneringen die in mijn huid zichtbaar waren. Ik kon het haast niet aan om ze te zien. Ik was er eigenlijk de hele dag mee bezig, zoals ik eerder de hele dag met eten bezig was. Het maakte me wanhopig dat deze zichtbare tekens van mijn kwetsbaarheid misschien nooit meer weg zouden gaan. Ik had zo veel spijt dat het bijna niet te verdragen was, terwijl de drang om mezelf te (blijven) straffen daardoor alleen maar groter werd. Ik dacht dat ik mezelf en mijn leven verpest had.
Inmiddels zijn we veertien jaar verder. Ik ben vorig jaar gestopt met de zelfbeschadiging, dit keer hopelijk definitief. Ik heb nu, sinds een aantal jaren, geen moeite meer met mijn littekens. Ze zijn een deel van mij en van mijn verhaal. Het komen tot deze mate van acceptatie is een heel proces geweest. Het zou mij hebben geholpen als ik vroeger een blog als deze had kunnen lezen, van iemand die ook door dit proces heen was gegaan. Ik had me toen niet kunnen voorstellen dat ik deze acceptatie ooit zou kunnen bereiken, maar dit kan dus wel. Ook als je nu denkt dat je voor altijd zult blijven zitten in de wanhoop.
Wat mij geholpen heeft, is deels de tijd. Door langere tijd met mijn littekens te leven, werden ze een onderdeel van mij. Ook het af en toe korte mouwen dragen bij mensen die ik vertrouw, hielp me inzien dat anderen niet ineens totaal anders over me gingen denken als ze het zagen. De angst aangaan dus. Ten slotte was afleiding zoeken belangrijk toen ik geobsedeerd was door de littekens, zodat ik ook (even) met iets anders bezig kon zijn. Ik heb in die tijd niet met anderen gepraat over wat me bezighield. Ik zou nu willen dat ik dit wel had gedaan. Dit is dus ook nog een tip: blijf er niet alleen mee rondlopen!
Het is niet zo dat ik nu heel vaak korte mouwen draag, of mijn littekens aan iedereen laat zien. Wie ik ze laat zien, is een keuze die ik voor mezelf maak. Ik hoop dat jij deze keuze ook (ooit) kunt maken op basis van je eigen afweging, en niet op basis van schaamte of angst. Het is jouw recht om de keuze te maken om je littekens te verbergen, of om dat niet (altijd) te doen. Als jij worstelt met zelfbeschadiging en/of de gevolgen ervan, hoop ik dat je iets hebt aan mijn ervaring en tips. Er is licht aan het eind van de tunnel!
Geef een reactie