Je schrijft de meest verschrikkelijke dingen, hier in je dagboekje. Hoe je trauma’s zijn ontstaan, hoe die wonden niet mogen of kunnen helen en hoe je je niet veilig voelt. Hoe je je niet gezien voelt, hoe anderen om je lachen en waarom je vindt dat je niet goed genoeg bent. Dat je er niet toe doet. Hoe je je ‘s avonds in bed afvraagt hoe de wereld zou zijn als je er niet zou zijn, zou iemand je missen? En toch, moet je je niet zo aanstellen.
Misschien valt het ook niet mee
Alles wat je zo beweegt, schrijf je driftig van je af. Traumadumping, gezien willen worden in het niet gezien worden. Bevestiging zoeken in momenten waar anderen je lieten vallen, maar je direct terugtrekken wanneer iemand je een hand reikt. Je voelt het, je weet het. Je voelt dat je het zwaarder hebt dan anderen om je heen. Dat je beschadigd bent. Dat je hulp nodig hebt. Je voelt het aan alles. Het is zo niet vol te houden. En toch, valt het ook allemaal wel mee.
Maar het valt niet mee. Ik weet dat en ik denk dat jij dat ook weet. Ik voel hoe je op zoek bent naar een veilige plek. Hoe je gezien wilt worden in gevoelens die je probeert te onderdrukken. Dat je hoopt dat als anderen jou zien voor wat je bent, jij dat hopelijk zelf ook mag geloven.
Blijf maar schrijven
Je schrijft de meest verschrikkelijke dingen. En ik lees ze. En ik hoop dat je je gezien voelt. Dat je langzaam voelt dat dit jouw leven is en dat dat misschien niet zo makkelijk is. Dat het oneerlijk is. Maar ik hoop ook dat je voelt dat er wordt geluisterd. Dat je wordt gezien. Dat je mag schrijven, gillen, schreeuwen en dat het allemaal geoorloofd is. Dat je mag voelen en het leven verschrikkelijk mag vinden zoals het nu voor je is. Maar, ik hoop vooral, dat je het mag zien zoals het is. Dat je het niet kleiner of groter hoeft te maken voor anderen, of voor jezelf. Dat je die aangereikte hand durft te pakken, hoe eng het ook is.
Ik hoop dat je driftig blijft schrijven. Dat je langzaam dat wat je nu zo raakt en beweegt, een plekje kunt geven. Dat je jezelf een plek gunt om te zijn. Om te voelen. Ook als je alles wilt behalve voelen. Dat je mij, ons, niet nodig hebt om jou te zeggen dat je je niet aanstelt. Ik hoop dat je weet dat ik je zie. En ik hoop vooral, dat jij dat ook mag zien. Dat je jezelf mag zien. Het valt niet mee. Dat is oké om toe te geven.
Geef een reactie