Je verstoppen voor onbegrip

Doe ik het wel. Doe ik het niet. Doe ik het wel. Doe ik het niet. Wat gaan mensen tegen me zeggen? Of vooral, óver me zeggen. Vinden ze me raar? Kijken ze anders naar me? Kan ik het niet beter voor me houden? In mijn eigen veilige wereldje blijven? Maar misschien hebben ze al wel iets gemerkt en kunnen ze het beter van mij horen dan van een ander.

Ik ben Sophie, 20 jaar oud en woon in een klein dorpje in de mooie Achterhoek. Tot vorig jaar studeerde ik nog. Rond de vierde klas van de havo begonnen mijn psychische klachten. Dit uitte zich in problemen met eten, negatief denken en zelfbeschadiging. Ik heb dit zoveel mogelijk voor mezelf proberen te houden, omdat ik me schaamde. Ik merkte al snel dat er over me gepraat werd. “Ik hoorde dat de buurvrouw van mevrouw X zei dat jij jezelf snijdt.” Er waren een paar mensen die ik vertrouwde met mijn gedachtes. Ik ben toen ook gestart bij een psycholoog, maar het klikte niet en ik ben hier ook weer snel mee gestopt. Mijn havo diploma heb ik gewoon netjes in vijf jaar gehaald met prima cijfers. Na een tussenjaar ben ik begonnen met de opleiding HBO Social Work.

In mijn eerste jaar overleed een vriendin van mij. Dit was (uiteraard) heel zwaar voor mij en mijn vriendinnengroep. Met zulke dingen heeft iedereen begrip voor je. Als je je een keer ziek meldt op je werk of je bent er niet op school is het logisch. Het heeft tijd nodig om zoiets te verwerken en mensen zijn er voor je. Ondanks dat heb ik mijn propedeuse gehaald en daar was (ben) ik heel blij mee!

Mijn klachten bleven en werden in mijn tweede jaar steeds erger en erger, totdat ik helemaal niet meer naar school ging. Dat jaar ben ik ook via school naar Oeganda geweest om vrijwilligerswerk te doen. Dit gaf me weer kracht en hoop, maar dat was helaas voor korte tijd. Ik zat of thuis of ik werkte, want dat gaf me wel wat afleiding. Totdat ik uiteindelijk met veel bemoedigende woorden en hulp van mensen om me heen de stap heb gezet om hulp te zoeken. Ik heb net na zeven maanden een vierdaagse dagbehandeling afgerond bij GGNet. Binnenkort start er een diagnose onderzoek en daarna zal ik een vervolg behandeling starten bij een andere instelling.

In zo’n dorp waar bijna iedereen elkaar wel kent, hebben veel mensen een mening. Als er een meisje zwanger is, dan wordt daar over gepraat. Als een meisje anorexia heeft, wordt daarover gepraat. Mensen denken hier vaak dat het allemaal zo simpel is, want ze zijn over het algemeen erg nuchter. Een mooie eigenschap misschien, maar ook niet altijd makkelijk. “Dan ga je toch gewoon weer eten?” Gelukkig heb ik hier zelf geen problemen (meer) mee, maar ik heb ook best wel een aantal opmerkingen om me heen gehoord als het gaat om bijvoorbeeld zelfbeschadiging.

Ik denk dat het in zo’n dorpje niet echt begrepen wordt. “Mensen doen het voor aandacht. Als je echt dood wilde dan deed je dat wel” Zulke opmerkingen zorgen ervoor dat mensen minder snel hulp zoeken, omdat ze zich schamen. Er zijn veel vooroordelen zonder te weten wat er speelt en zonder dat je iemand kent. Het voorbeeld dat ik eerder vertelde over een vriendin die overleden is; er zijn de gekste verhalen rond gegaan over de manier waarop ze is overleden. Verhalen die totaal niet waar zijn, maar iedereen kent iedereen en iedereen praat over iedereen.

Of de vraag: “Ga je niet meer naar school? Wat doe je dan? Doe je überhaupt iets met je leven?” Je moet je vaak verantwoorden tegenover anderen. Nou is moeten misschien een groot woord, maar anders gaat op zo’n plek een ander verhaal rond wat zijn eigen leven gaat leiden. Ik heb hier vaak over gelogen, omdat ik me schaamde om te vertellen dat ik gewoon thuis zat of therapie had vier dagen per week in plaats van school.

Door mezelf te verstoppen merk ik steeds meer dat ik zelf het taboe wat er heerst rondom zelfbeschadiging en andere psychische problemen in stand houd en dat is wat ik niet meer wil! Ik wil me niet meer schamen, omdat ik soms wat anders denk dan andere mensen. Dat ik wat anders voel dan andere mensen. Dat ik van heel geïrriteerd naar heel blij kan gaan en andersom in minder dan een minuut. Dat ik andere manieren heb om met spanning om te gaan dan anderen en dat ik aan het leren ben beter voor mezelf te zorgen.

Dat is ook wat ik anderen mee wil geven. Je bent niet minder waard dan iemand die zichzelf geen pijn doet. Je bent niet minder waard dan iemand die geen last heeft van psychische klachten. Je mag er zijn. Met of zonder littekens. Met of zonder eetstoornis. Met of zonder stemmingswisselingen. Met of zonder psychische problemen. Jij mag er zijn.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

21 reacties op “Je verstoppen voor onbegrip”

  1. Heel heel mooi geschreven Soof!!
    Zó ontzettend trots op jou 💓💓

  2. Mooie blog, Sophie!

  3. Heel mooi gezegd lieve Sophie 😘

  4. Zo mooi verwoord!

    U got this girl💕

  5. Ben er stil van meisie ,alles wat je zegt
    is waar .
    Alle mensen en ook zeker jij mogen er zijn
    met wat voor probleem dan ook .
    Ben heel erg trots op je hoe je bent en wat je doet .
    Vindt het ook mega super dat je je zo open slelt
    in wat je vindt en voeld.
    Hele dikke knuffel en tot straks .
    Je weet dat ik van je hou maar zeg het voor de
    Zekerheid nog maar een keer
    Lieve schat ik hou heeeeel erg van jou en een hele dikke knuffel😙

  6. Wat sterk en wat mooi verwoord Sooph 😘

  7. Lieve Sophie,

    Als moeder van jouw lieve vriendinnetje kan ik alleen maar zeggen dat ik je een kanjer vindt! Wat een lef heb jij om je zo bloot te geven en wat mooi dat je met jouw verhaal anderen tot steun wilt zijn.
    jouw openheid zal ervoor zorgen dat mensen minder “ over jou” praten, maar meer met jou ! ik heb bewondering voor jouw moed om hulp te zoeken , dat zal geen gemakkelijke weg geweest zijn.
    Sharon vond je een mooi mens en ik ben het daar helemaal mee eens!😘

  8. Super trots op jou, wat heb je dit goed onder woorden gebracht❤️

  9. Echt super sterk van je dat je dit zo durft. Echt een powerwoman ben je! Ben so verry proud of joe! 💕💕

  10. Wauw ..
    Zo knap dat je dit deelt
    Ik ben zo trots op jou!💖

  11. Ik ben super trots op je dat je dit zo hebt geschreven! Ik heb ontzettend veel respect voor hoe je was en voor hoe je bent geworden! 😘

  12. Enorm diep respect voor je meid .😘

  13. Knap dat je dit deelt en dat je erachter staat om te laten zien wie je bent.
    Ik herken het heel erg, ik woon in een kleine stad in Overijssel. Toen zichtbaar werd dat het niet goed met mij gaat, toen kwam het geroddel los op het schoolplein en in de wijk.

    Hoe dan ook, top dat je jezelf omarmt en door open te zijn taboes doorbreekt 🙂

  14. Zo mooi… ook ik verstop me…Bedankt voor deze mooie blog

  15. mooi..herkenbaar..vervelende en achterlijke vooroordelen van domme mensen..bedankt! x het blijft ergerlijk niets aan te doen

  16. Wauw, heel mooi Sophie. Super trots op jou! U got this💕

  17. Heel knap dat je het deelt en onder woorden brengt Sophie, heel veel respect!💕

  18. Wat raken je woorden mij! Ik worstel hier ook mee. Ik studeer zelf social work en op school moesten we eigen ervarinen delen. Bijna iedereen blijkt ‘wel wat te hebben’ en toch houden we het allemaal voor onszelf en willen we goed overkomen. Eigenlijk zo jammer maar vraagt zoveel lef om je kwetsbaar op te stellen. Hulde voor jou dat je dit wel doet!

  19. Wat ontzettend dapper en goed van je dat je hier zo open over durft te zijn! ❤

  20. Je woorden raakten me! Ik vond het heel mooi geschreven en ik vind het ook mooi en knap van je dat je je verhaal hier verteld! Respect
    Ik wens je het goede en ben heel trots op je! Blijf doorgaan en never give up .. ookal kan het heel heel zwaar zijn ik heb ervaring maar dan niet met iemand verliezen maar k bedoel met de psygische problemen…
    Zelf worstel ik met ptss en ook zelfbeschadiging

  21. Wow ik probeer echt al 10 minuten iets te verzinnen om te schrijven maar alles is al gezegd. Heel mooi verwoord en hoop dat het nu goed met je gaat. Echt heel knap van je!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *