Je ziet niet dat ik anorexia heb

”Ga ik dit echt doen? Hoe moet ik beginnen? Is het niet raar? Wat moet ik eigenlijk schrijven? Straks vinden mensen me een aansteller of een aandachtstrekker?” Dat zijn de vragen die nu door mijn hoofd spoken, maar toch ga ik dit delen. Niet mijn hele verhaal natuurlijk, maar een deel daarvan. Laat ik beginnen bij waar ik nu sta, middenin mijn herstelproces. Ik ben al flink wat aangekomen, moet nog een paar kilo aankomen totdat ik echt gezond ben. Want mijn ongesteldheid is nog niet terug.

Ik ben bang, bang dat het aankomen niet stopt en dat ik terug ga naar hoe ik vroeger was. Ik was namelijk altijd wat voller, mijn bouw was nou eenmaal zo. Tegen het randje van overgewicht, dat wil ik niet terug. Rond de xx kilo was mijn hoogste gewicht, misschien wel een paar kilo meer.

Op dit moment, dat ik dit schrijf, wil ik ook niet terug naar mijn laagste gewicht, want nu heb ik eindelijk de wekelijkse ziekenhuis bezoekjes gehad, net zoals de tijd dat ik altijd koud en moe was, en de tijd dat ik maar heel weinig op een dag at ook voorbij is. Ondergewicht en 0 energie, geen emoties, niet kunnen lachen en geen leuke dingen kunnen doen, dat wil ik niet terug. Soms wel, maar dan alleen het gewicht, maar ik weet dat ik dan de rest er ook bij krijg.

Voor de mensen die mij niet goed kenden zag ik er misschien normaal uit, wie zou nou denken dat ik anorexia heb. Ook bij mijn laagste gewicht zal ik er voor andere waarschijnlijk nog normaal uit hebben gezien, maar mijn lichaam was op. De trap oplopen was al te veel. Als je kijkt naar hoe ik was voor mijn eetstoornis en erna, zie je duidelijk veel verschil, maar mensen op school zullen het niet door hebben gehad denk ik. De kinderarts vertelde me wel toen ik daar voor het eerst kwam, dat als ik nog een paar weken zo door ging, ik een opname zou kunnen krijgen.

Die opname heb ik gelukkig nooit gehad, maar soms zit me dat ook in de weg. Ik denk dan ‘ik ben nooit opgenomen geweest, dat betekent dat ik nooit echt te dun was’ en dat ik een aansteller was, dat ik niet ver genoeg ben gegaan met mijn anorexia. Dat ik alweer had gefaald, dat ik eerst meer moest afvallen voordat ik echt geholpen mocht worden. Ik mag toch niet herstellen terwijl ik nog niet zo vreselijk dun ben?

Op dit moment denk ik, die gedachtes zijn onzin, ik was dan misschien niet super dun, maar ik was er wel slecht aan toe. Ik begrijp mijzelf wel dat ik dat soms denk, want als je mij zag op mijn laagste gewicht zou je niet meteen denken dat ik anorexia heb. Toch ben ik door die gedachtes heen gegaan en toch begonnen met herstellen. Ik ben er blij mee, ik wil niet terug. Af en toe zou ik het willen, maar als ik echt diep na denk, wil ik veel liever gelukkig zijn.

Soms vind ik het nog lastig, mensen zullen al snel denken dat wanneer je weer beter eet, dat alles veel beter gaat. Maar het word eigenlijk pas echt moeilijk als je richting je gezonde gewicht gaat. Ik kan mijn lichaam niet accepteren, ik hoop dat ik dat ooit wel kan. Vaak heb ik ‘s avonds nog last van erge paniek aanvallen, de echte oorzaak daarvan weet ik niet, waarschijnlijk is het gewoon de angst om nog dikker te worden, want ik weet dat ik nog aan moet komen. Sinds ik open ben over dat ik anorexia heb, vind ik het makkelijker. Ik weet niet waarom, ik ben niet iemand die graag aandacht wil ofzo, maar het is meer omdat ik me nu niet meer hoef te verbergen of te schamen.

Ik hoop dat ik door dit te delen ook andere meiden kan bereiken, die er ook nooit super dun uitzagen, maar toch anorexia hebben. Want ookal is dat het geval, twijfel niet of je hulp moet zoeken! Hoe eerder je ingrijpt en hulp accepteert, hoe groter de kans om te herstellen. Schaam je dus niet, want je probleem word wel serieus genomen! Ik heb nog een eind te gaan, en het gaat met ups en down, een kilo eraf, een kilo erbij, 5 ons eraf, 1 ons erbij. En ga zo maar door. Maar uiteindelijk hoop ik weer te kunnen genieten, niet constant over mijn lichaam denken.

Ik hoop dat ik later niet meer zo onzeker ben. Ik wil gewoon dingen kunnen doen zonder dat ik bang ben wat anderen van me denken. Ik heb er vertrouwen in dat het gaat lukken, misschien niet zo snel, maar ik ga er komen. Ik kom van deze ziekte af. Ik wil leven zonder anorexia.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

37 reacties op “Je ziet niet dat ik anorexia heb”

  1. Heel mooi geschreven!!

  2. Eng herkenbaar dit… Ik vind het heel dapper van je dat je dit zo hebt durven schrijven, je hebt het heel erg mooi geschreven en verwoord. Ik hoop ook voor je dat je gauw zult leren je lichaam te accepteren en weer écht kan gaan genieten, zonder al die tweestrijd nog in je hoofd. Je bent goed op weg lieve jij, blijf dit volhouden want je verdient dat leven zonder anorexia, jij verdient geluk!
    Heel veel succes in je verdere herstelproces en strijd, zet ‘m op meid, jij kan dit.
    Liefs Kim

  3. Wauw, echt mooi geschreven. Ik snap je helemaal. Ik had ook ondergewicht maar (misschien) leek niet eens zo superdun. Ik voelde me ook heel vaal schuldig van:
    hè, waarom heb ik niet doorgezet? Ik heb niet echt anorexia gehad als ik niet opgenomen was geweest. Maarja, ik zit ook middenin m’n herstel.

    Jij kan zeker weten ook herstellen. Je bent een superleuk en knap meisje. Heb heel veel respect voor je dat dit hebt geschreven xxx

  4. Dit herken ik zelf ook hard! Je bent prachtig! Geef niet op, je kan dit!
    Veel sterkte lieverd!
    xx

  5. We’re in the same boat girl.
    Mooi stukje, ik ben blij met dat stuk herkenning.
    Dan ben ik in ieder geval niet de enige!

  6. herkenbaar wat je schrijft over dat je net niet bent opgenomen, dat heb ik ook gehad!
    en mooi geschreven je hebt helemaal gelijk, je hoeft niet graatmager te zijn om anorexia te hebben. sterkte!!

    xx

  7. Geef niet op mooi dapper meisje! Je verhaal is zo goed om te delen want het gebeurt heel veel, vrouwen en meiden die anorexia hebben, maar je `ziet` dat niet……. Ik hoop dat je snel weer helemaal gezond zult zijn en van de fijne dingen van het leven kan genieten, je bent sterk zeg! Take care, liefs x

  8. whauw, wat dapper dat je dit durft te delen. Jij komt er wel! je hebt super veel kracht, motivatie en doorzettingsvermogen. Houdt altijd voor ogen waarvoor je het doet, waarvoor je aan het strijden bent. Je verdient heeeeeel veel geluk!!!!!!!

  9. Heel herkenbaar! Een mooi geschreven verhaal! Een eetstoornis gaat niet alleen over gewicht. Het is juist moeilijk als niemand het aan je kan zien! Want de struggles en gedachtes zijn er wel!
    Je kan dit overwinnen meis! Sterkte xx

    Liefs

  10. Hey meid,
    Ik heb veel respect voor je. En heb het beetje het zelfde , bij mij ziet ook niemand het. Maar ik wil dat je weet dat jij een hele sterke meid bent.
    Je kan het, hou vol.
    Dikke kus

  11. Knap dat je dit hebt gedeeld, topper!

  12. Iris, toch? Ik volg je op insta (: mooi geschreven meis, je komt er wel je bent zo goed bezig!

  13. Heel herkenbaar
    Respect meis < 3

  14. Echt! Alsof ik het geschreven heb!
    Wanneer je echt van je anorexia af wil, voor 100%, dan kom je er wel!
    Bij mij ging het opeens heel vlot!
    Respect dat jij je verhaal zo durft te delen!
    And btw, you’re beautiful. Welk gewicht dan ook!
    Xx

  15. Hee Ilse! Ik herken je verhaal zó erg! Ik heb precies hetzelfde. Ik snap precies hoe je je voelt.. maar je hebt helemaal gelijk! Bedankt voor deze blog en zet hem op! Je kunt het!xx

  16. TROTS OP JE IER I LOVE YOU

  17. Heel knap van je! Zelfs toen ik opgenomen was voelde ik me nog een nep-anorect, dus je doet het nooit goed, geloof me. Laten we gewoon met z’n allen zorgen dat deze rotziekte verdwijnt!

  18. Knap geschreven, heel helpend om wat herkenning te vinden!

  19. Super mooi geschreven lieve Iris, ik ben zo trots op je. Je kan het, ik geloof in je♡

  20. LIEVE IRIS IK BEN ZO TROTS OP JOUW 💪💞

  21. Herkenbaar, ik heb nooit een opname gehad. Ik moest wel een tijdje thuisblijven en ging niet naar school, maar wel de gedachten ook al ben ik wel een tijd thuisgebleven omdat mijn gewicht te laag was. Maar ik vind het heel dapper dat je dit verhaal hebt geschreven, echt goed! (:

  22. hey ik ken je niet maar ik vind je ontzettend sterk,
    houd dat vast, dan kom je er wel! ik weet precies hoe het
    voelt nu ik al wat aan ben gekomen en nog verder moet aankomen
    dat ervaar ik als het moeilijkste stuk.
    ik vind je trouwens een knappe meid, zo zonde die eetstoornis!

  23. Zooooo trots op jou!

  24. `’ Ook bij mijn laagste gewicht zal ik er voor andere waarschijnlijk nog normaal uit hebben gezien, maar mijn lichaam was op.’

    Maar meid, ben jij dat in die foto’s, want je bent hartstikke dun… en als je nog kilo’s lager dan dat geweest bent.. Kop op he!

  25. Erg herkenbaar!

  26. Zoo trots op joh ❤️❤️❤️❤️❤️ en zo herkenbaar je kan het meis

  27. Zoooooo ontzettend herkenbaar!!!!!!!!!!!!!

  28. Heel mooi geschreven en heel knap. Ik bewonder je openheid! Het niet in het ziekenhuis opgenomen zijn, is bij mij ook het geval. De schuldgevoelens en gedachtes dat de ES niet ‘echt’ genoeg was/is, zijn dus ook heel herkenbaar. Maar weet je, wat is er nu sterker: toegeven aan anorexia en in het ziekenhuis belanden of doorzetten en thuis mogen blijven?!
    Wees er juist trots op! Je kunt het en onthoud dat je niet de enige bent. Zet ‘m op!

  29. Heel herkenbaar dit.
    Super goed dat je niet meer terug wilt.
    Die gedachtes van bang zijn dat je niet dun genoeg bent zijn
    Echt niet waar! Als ik je in het echt had zien langs lopen was anorexia wel in
    Mij opgekomen.

  30. Heel mooi geschreven, en voor mij jammer genoeg ook heel herkenbaar.

  31. Ook voor mij herkenbaar.
    Ik hoorde wel vaak dat ik dun was, maar ik hoorde nog veel vaker dat men dacht dat ik van nature erg tenger gebouwd was. Dat komt ook omdat ik erg klein van stuk ben en ik denk ook wel omdat men me gewoon -zag- eten. Iets met stigma’s enzo. 😉

  32. IRIS!! Ik ben zo trots op je😘

  33. Wat herken ik dit! Bedankt voor het delen:)

  34. Heel herkenbaar en je bent goed bezig! Geef niet op

  35. Heel herkenbaar ik heb ook ondergewicht en ben heel dun en toch blijf ik mijn eigen nog te dik vinden ook heb ik geen menstruatie meer ik moet 7kilo aankomen minstens voor een gezond gewicht maar ik ben zo bang als ik nog maar 1 kilo bijkom panikeer ik al en ik heb nul energie ben altyd moe ik kan niks verdragen ik ben gewoon altyd met eten en mijn gewicht bezig ik wil er van af maar het is o zo moeilijk het is gewoon sterke dan mezelf ik ben nooit dik geweest maar mensen zeggn zo rap je bent te dik ik woog altyd rond de 55 kilo en dan zeide ze nog je bent dik en ik ben beginnen lijne en u kan ik niet stoppen ik weeg nu 45 ilo en ben ook gewoon een wark

    Ik weet ook niet wa te doen iemand tips ?..

    Maar ik vin het wel moedig van je en ik wens je veel steun en sterkte en ik hoop voor je datt alles goe komt!!!

  36. Respect voor je verhaal en heel veel sterkte en succes! opgevers winnen niet en winners geven niet op!

  37. Irisjeee

    Je bent zo’n sterk meisje en ik vind het ecbt heftig om te lezen.
    Ik hoop echt heel erg voor je dat je straks jezelf goed kan accepteren en heel gelukkig zal worden met alles wat je doet en hoe je bent.
    Je bent echt een heel mooi lief en sterke meid en ik gun je het allerbeste.

    Je kan nog altijd bij me terecht als iets je te veel word.

    Je bent mooi schat X

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *