Ik ben dom. Ik weet het gewoon zeker. Heel soms denk ik dat het niet zo is, maar uiteindelijk kom ik er weer op uit dat ik toch echt best wel dom ben. Ik kan zoveel dingen niet die anderen wel kunnen. Van die simpele dingen, zoals opletten, dingen onthouden, hoofdrekenen of koken. Ik ben er gewoon niet goed in. Ik kan het niet. Ik ben een grote mislukking.
Dit is wat ik jaren lang, misschien wel mijn hele jeugd en pubertijd heb gedacht. Ik kan niets. Ik was waardeloos. Natuurlijk kon ik wel dingen, maar ik was in ieder geval nooit de beste. Ik was misschien creatief, maar echt niet super kunstzinnig of getalenteerd. Ik kon het gewoon een beetje, dat was het. Ik was misschien slim, maar alleen op een bepaald gebied, verder niet.
Het frustreerde me dat ik niet gewoon ergens een keer de beste in was. En nog steeds, nu ik dit schrijf, knaagt er een gevoel in me. Natuurlijk ben ik goed in dingen, maar dat ik nooit de beste in iets zal zijn, stelt me ergens toch nog een beetje teleur. Misschien is het perfectionisme, misschien is het gewoon frustratie. Maar in ieder geval maakte het me boos. Boos op mezelf.
Ik stel hoge eisen, wil dingen doen, maar ondertussen doe ik van alles niet omdat ik bang ben dat ik faal. Ik schuil achter angsten en probeer de makkelijkste weg te kiezen. Ik daag mezelf uit, maar wel uit het zich van anderen. Mocht het mislukken, dan heeft ten minste niemand het gezien.
Jaren zijn er over heen gegaan, en ik denk ook inderdaad dat het met tijd te maken heeft. Accepteren wie je bent en dat je goed bent zoals je bent, is echt niet simpel. Het klinkt wel heel gemakkelijk en als je het eenmaal kunt, geef het inderdaad enorm veel rust. Maar tot die tijd moet je nog heel wat bergen verzetten.
Sommige mensen vinden het fijn om eraan te denken dat God het gemaakt het zoals ze zijn, en dat ze daarom goed zijn zoals ze zijn. Maar ook als je niet in God gelooft, heb je veel aan die gedachte. Je bent nu eenmaal op deze aarde. En je bent wie je bent. Misschien ben je het over sommige eigenschappen nog niet helemaal eens met jezelf, maar dit is wie jij op dit moment in je leven bent. En het is goed.
Je maakt fouten, doe stomme dingen, gaat wel eens de mist in of loopt ergens keihard tegenaan. Maar toch is het goed. Je bent in de leer. Misschien wel je hele leven lang. Je bent niet perfect, want dat is niemand. Als je er naar blijft streven, maar je jezelf enkel ongelukkig. Je leven wordt pas perfect als je jezelf accepteert.
Je bent niet dom. Je kunt gewoon sommige dingen minder goed dan een ander. Zie je niet wat er wel goed aan jou is, dan betekent dat niet dat je nergens goed in bent, maar dat je dat stukje gewoon nog moet ontdekken. Je bent geen hopeloze mislukking waarmee geen land te bezeilen is. Jij bent een mens, iemand op de wereld, die altijd wel voor iemand heel bijzonder is en anders zal worden.
Jij bent niet mislukt of minder dan anderen. Jij bent wie je bent en dat is goed. Je bent een bijzonder mens, met positieve en negatieve eigenschappen, zoals iedereen. En al die eigenschappen bij elkaar maken jou positief. Probeer jezelf te accepteren, probeer positief te denken. Stop met het herhalen van negatieve woorden, zoals dom, lelijk of dik. Jij bent goed zoals je bent.
Natuurlijk heb ik hier ook mee gezeten en kon ik mezelf ook niet zomaar accepteren. Ik had vanalles op en aan te merken op mezelf. Toch ben ik langzaam aan wat aardiger voor mezelf gaan zijn. Ik veroordeelde mezelf minder, door mezelf wat meer als een vriendin te behandelen. Tuurlijk ben ik nog wel eens boos op mezelf. Maar dan heb ik ook wel echt iets heel onhandigs gedaan en kan ik dat snel weer vergeten. Ik probeer positief te zijn, ook over mijn zwakke punten, want ook die horen bij me.
Ik vind mezelf goed zoals ik ben en ik kan je vertellen dat het echt heel fijn is om zo over mezelf te kunnen denken. Het geeft een hoop rust en verlegd de focus op leuke dingen in het leven.
Geef een reactie