Het begon allemaal twee jaar geleden. Ik kwam ‘s avonds thuis van werk en had gebak meegenomen omdat het op werk over was en anders weggegooit zou worden. Het waren 3 slagroom schniten. Ik had er zelf op het werk al 1 gehad en kwam thuis met 3 waarvan ik met mijn tweelingzus de eerste 2 op at. Er was er dus 1 over. Mijn moeder zei dat ik die moest overhouden voor mijn broer omdat die dat ook lekker vond. Mijn tweelingzus en ik zaten lekker te eten en we deden gek en pakten de derde en aten het samen op. Toen mijn broer eenmaal thuis kwam vroeg ze naar het stukje en moesten ik en mijn zus heel hard lachen en zeiden dat we die hadden opgegeten. Mijn moeder werd boos en begon over dat ik niet zoveel moest eten omdat ik dat veel deed, de laatste tijd vooral.
Dit soort dingen had ik al weleens eerder gehoord maar deze keer kwam het ineens hard aan en deed het pijn. Ik begon te huilen en mijn tweelingzus begon het voor me op te nemen. Ik had altijd een grote mond en zei wat ik dacht. Maar ik was nu doodstil, dit keer brak er iets. Was ik dikker dan dat ik zelf dacht? Ik werd onzeker en wou van dit nare gevoel af.
Ik besloot af te gaan vallen. Ik zag zelf ook dat mijn gezicht er vaak dik uitzag op foto’s en begon nog onzekerder te worden. Het was rond kerst toen dit gebeurde. Ik begon het nieuwe jaar (2012) dus met gezond eten. Toen ik eenmaal het punt had bereikt met gezond eten, zonder snoepen en meer fruit, bleef mijn gewicht constant. Ik begreep het niet, ik at zo gezond en snoepte helemaal niet meer, waarom viel ik niet meer af? Bij dit punt had ik achteraf eigenlijk moeten stoppen omdat dit nog gezond en bewust eten was op een goede manier. Maar ik vond het zo frustrerend en voelde me waardeloos dat er niks meer af ging. Ik moest en zou minder gaan wegen, het gaf me telkens zo’n goed gevoel als het getal op de weegschaal lager was dan daarvoor. Ik wou die kick blijven houden.
Ik besloot pro-ana sites te bezoeken en ging kijken naar wat anderen meisjes aten. Het was zo ontzettend weinig! Logisch dat ik niet afviel, wat at ik nog veel vergeleken met anderen meisjes! Ik ging dus veel minder eten dan dat ik al deed. Het werkte, ik vermagerde steeds meer maar werd ook steeds zwakker. Toch voelde ik mij psychisch enorm sterk… dat ik dit kon! Toch zagen anderen dat het steeds slechter ging met mij. Eten werd weggegooit en mijn moeders zelfgemaakte koek waar ik zo gek op was, gaf ik weg aan anderen.
Het gekke meisje met de grote mond werd het stille onzekere meisje die er langzaam uit begon te zien als een zombie met dunne sliert haartjes. Ik zag er steeds slechter uit, zo kwam ik weleens beneden en had ik even geslapen en zei mijn broer: Zo, kom jij net onder je graf vandaan, je ziet eruit als een lijk!
Het boeide me toen niks, als ik maar dun was. Ik begon steeds minder om mijn uiterlijk te geven. Ik wou voor mijn eetstoornis altijd visagist worden, want ik vond opmaken en make-up ontzettend leuk. Toen ik mijn eetstoornis kreeg deed ik niks meer hiermee. Truien met slobberende broeken werd mijn kledingstijl. En dat terwijl ik sinds mijn 12de jaar al mezelf alternatief ging kleden omdat ik dat leuk vond. Ik kleedde me altijd rock-punk achtig. Maar ook dit verdween. Alles verdween wat altijd van mij was en bij mij hoorde. En bleef niks meer van mij over. Een zielig hoopje mens dat alleen maar aan eten dacht…
Het uithongeren ging heel lang goed maar ineens kreeg ik zo’n drang naar eten. Ik vond het steeds moeilijker worden mezelf in te houden bij lekker eten. Als ik het eenmaal proefde wilde ik maar meer en meer. Dit werd steeds vaker en ik genoot zo van veel eten achter elkaar dat ik zelfs mijn ”vreet dagen” plande.
Als ik mijzelf 3 of 4 weken had uitgehongerd mocht ik van mezelf na die weken een eetdag houden. Ik mocht alles eten van mezelf wat ik wilde eten. Ik vond dit zo fijn en begon geobsedeerd te raken door deze dagen. Ik begon erover te dagdromen en de dag van de vreetdag werd een hartje in mijn agenda. Wat was er met me aan de hand? Ik leek wel gek. Het lukte me niet mezelf zolang uit te hongeren en begon eerder met deze dagen. Hier kreeg ik spijt van en ik zag toen maar 1 optie… en dat was overgeven. Al dat eten eruit gooien voelde zo ontzettend goed. Eten wat ik wilde, zonder dat ik schuldgevoel had of er dik van werd. Dit was voor mij geweldig.
Ik begon te spijbelen van school en ging naar de winkels eten halen en at het thuis op. Als ik zo vol zat dat ik niet eens meer recht kon lopen en ontzettend veel pijn had, ging ik overgeven. Toen ik vakantie kreeg was dit 1 groot drama. Ik kon de verleiding niet aan om telkens maar thuis te zitten, wetend dat er allemaal lekkers in huis lag. Dit maakte mijn 1 x in de week ”binge and purge” ineens 3 x in de week. Op een gegeven moment werd het zo vaak dat ik niet eens meer weet hoe vaak het was. Soms vaker per dag, en soms weer een dagje niet. Ook moest ik van mezelf elke dag anderhalf uur wandelen, dit deed ik dan ook.
Langzamerhand was het niet alleen anorexia, maar kwam boulimia er ook bij. Natuurlijk merkten mijn ouders dit door veel/lang badkamer gebruik en luisterden af. Al snel werd duidelijk dat ik ook overgaf. Mijn moeder ging opzoek naar een plek waar ik heen kon met mijn eetstoornis. We kwamen uit bij Amarum in Zutphen. Ik vond het vreselijk hierheen te moeten, moest ik dan alles vertellen? Ik schaamde me kapot! Ik voelde me vies! Ik at soms zo ontzettend veel, wat zouden ze wel niet denken? En dan ook nog overgeven, wat was ik ranzig!
Toch hebben de gesprekken zijn vruchten afgeworpen. Ik heb ingezien hoe ik mij zo alleen ben gaan voelen. Ik ben altijd samen geweest met mijn tweelingzus, vanaf mijn geboorte tot mijn 14e. Pas toen ik 1 havo niet haalde en naar 2vmbo ging, ging mijn tweelingzus naar een hele andere school en ging daar verder met haar havo. Ik was ineens alleen voor het eerst in mijn leven. Ik moest ineens alleen opstaan, alleen ontbijten, alleen naar school, alleen huiswerk maken, alleen met vriendinnen afspreken, alleen alles oplossen, alleen thuiskomen… ik vond het erg moeilijk. Ik ben erg emotioneel ingesteld en werd hier erg ongelukkig van. Toen ik mezelf dus zo alleen voelde en dat te horen kreeg over dat gebakje was dit de druppel. Het kwam anders aan dan had gemoeten.
Bij amarum moest ik op een bepaald gewicht komen dat gezond was. Ik ben toen gaan nadenken en ik dacht; als ik dan toch moet aankomen dan wil ik dat niet met boterhammen maar met gebak of chocolade! Ik begon met mijn tweelingzus af te spreken dat we samen wat leukere dingen moesten gaan doen waarbij we mij gingen ”uitdagen”’met eten. Zo gingen we bijvoorbeeld naar de hema en hebben we de 2 lekkerste gebakjes uitgekozen en opgegeten. Ik genoot hier zo van, het was zo gezellig en ik fleurde langzaam op van het eten en begon er mooier uit te zien. Doordat ik weer normaler ging eten was de eetbui drang minder. Ik kreeg meer kleur in mijn gezicht en mijn wallen verdwenen. Ik begon steeds wat meer te eten. De gedachte hielp mij heel erg door te denken ”zeur niet, iedereen eet gewoon normaal, dit heb je nodig, je knapt er niets voor niets zo erg van op”. Toen ik eenmaal weer normaal at was er totaal geen drang meer naar een eetbui.
Ik overwon mijn anorexia door de stem te vernietigen met goede gedachtes voor mijn eigen gezondheid. Bovendien werd ik er zoveel mooier van, waarom dan weer stoppen met eten? Wilde ik ooit weer vermageren? Ik was inmiddels 3 kwart van mijn haar verloren, ik had altijd erg dik en vol haar en daar was niets meer van over. Ik hoefde er ook echt niet meer zo lijkbleek uit te zien met die zakken onder mn ogen.
Mn benen waren stokjes en ik voelde niks meer voor de jongen waar ik jarenlang verliefd op was. Alles was dood, mn emoties, gevoelens, humor, medelijden.. niks was het meer. Het ergste is nog dat je jezelf niet meer bent en ik heb veel spijt dat ik 2 jaar lang dit verdriet anderen aan heb moeten doen. Mijn ouders, zussen en broers hebben radeloos toe moeten kijken hoe ik langzaam mijn eigen graf groef. Gelukkig waren we optijd en kan ik weer heerlijk genieten van het leven en eten.
Nog steeds kijk ik bijna elke dag op Proud2BMe omdat het me een goed gevoel geeft.
Het is niet niks een eetstoornis. Het is voor mij best traumatisch geweest mezelf zo te hebben verloren en niet meer zelf beslissingen te nemen. Alsof de anorexia een ander persoon is en jou heeft overgenomen en je dwingt te liegen en bedriegen.
Ik wil daarom alle meiden die dit jaar gezonder willen gaan eten/ willen gaan afvallen waarschuwen: je bent mooi zoals je bent! Gezonder eten is goed, maar ga niet dwangmatig kilo’s kwijt willen raken. Als jij dit gewicht hebt en je eet wat je nodig hebt dan moet je dit gewoon zo laten. Ookal heb je rondingen, jongens houden hiervan, en hebben dat liever als een stokje Als ik nu terug kijk op mijn verhaal had ik nooit iets veranderd. Ik heb mijn hele leven wat meer gegegeten als anderen maar had nog wel een gezond gewicht. Ik eet nu waar ik behoefte aan heb. En mijn gewicht? So be it. Luister naar je lichaam en verstoor het niet!
Enjoy life en dont take it too seriously!
Geef een reactie