Jezelf verdoven met alcohol en/of drugs

Het voelt misschien als iets waar je het niet over mag hebben. Als iets wat je onder controle moet hebben, waar je niet mee mag worstelen. Een nog veel groter taboe dan het hebben van een eetstoornis. Misschien voelt het als iets wat, als het toch een beetje wankelt, je terloops en sarcastisch benoemt. “Ik los het wel op met een drankje. Ach, die kater komen we wel weer te boven.” Op een gezonde manier met drank en/of drugs omgaan, is helemaal niet zo vanzelfsprekend als het voor veel mensen lijkt. Net zoals een gezonde relatie met eten ook niet voor iedereen makkelijk en vanzelfsprekend is.

Dat we het er niet zo vaak of open over hebben, betekent niet dat de mensen daar gemiddeld een gezonde relatie mee hebben. Worstelen hiermee maakt je mens en komt waarschijnlijk vaker voor dan we denken. Jezelf willen verdoven en – in grote of kleine mate – verslaafd zijn, kan vanuit dezelfde redenen en verlangens ontstaan als een eetstoornis. Misschien verschilt het niet eens zo veel van elkaar? En verdient het gebruik van verdovende middelen net zo veel compassie, maar ook net zo veel ernst, als een eetstoornis.

Bron: fernando-cabral-1931511

Verdovende middelen

Het woord zegt het al, het zijn middelen die je verdoven. Alcohol verdooft je. Misschien maakt het je losser en lijken je zorgen ineens wat beter te behappen. De scherpe randjes gaan ervan af, iets wat soms best welkom is in een leven dat pijn kan doen. Datzelfde geldt voor drugs. Na wat experimenteren denk je misschien dat het je iets positiefs brengt. Het doet je de pijn even vergeten en maakt de dag – of nacht – een stuk dragelijker. Het verlangen om jezelf even te kunnen verdoven, wordt beantwoord. Even niet te hoeven verdrinken in je eigen emoties lijkt niet meer zo onmogelijk; alsof je alles even op pauze kan zetten. Even ontladen, even vergeten, even verdoven. Dat verlangen is menselijk, iets wat we allemaal in meer of mindere mate zoeken of soms nodig hebben. En toch heb je het hier niet zo snel over.

Je vertelt op die verjaardag niet dat je elke avond een fles wijn leegdrinkt, of misschien vertel je niet eens over die twee glazen die je gewoon nodig hebt om na een lange dag te ontstressen. Vaak vertel je ook niet makkelijk aan de keukentafel dat je na die avond blowen met je vrienden, er elke avond aan denkt. Omdat het alles, voor die ene avond, even wat makkelijker maakte. Iets wat je elke avond wel zou willen, maar waar je heel hard voor moet werken om niet aan toe te geven. Maar wanneer vertel je dat? En aan wie?

Taboe

Want het voelt waarschijnlijk niet alsof het oké is om erover te praten, of dat het er mag zijn. Het voelt waarschijnlijk niet alsof je dit oordeelloos kunt bespreken, want hoe heb je jezelf zo kunnen verliezen!? En is het echt zo erg? Of valt het eigenlijk best mee en vertel je jezelf elke avond dat je gewoon weer even normaal moet doen? Je kan heus wel stoppen, als je zou willen. Net zoals toen met eten, toch? Ik denk dat je dit allemaal terug kunt brengen naar hele menselijke behoeftes. Het verdriet dat je voelt, wil je even niet voelen. De chaos in je hoofd wil je even tot rust brengen. De pijn in je hart wil je verzorgen en de meest constructieve manier voelt vaak niet het meest effectief. 

Link met een eetstoornis

Een eetstoornis kan precies diezelfde rol vervullen. Controle willen hebben of juist alle remmen even los laten gaan. Als ik terugkijk naar mijn eetstoornis is dat waar het vaak over ging. Niet eten en mij leeg voelen; dat voelde sterk en gecontroleerd. Daarnaast voelde het tijdens de eetbuien alsof ik even vrij mocht zijn, even zonder regels en zonder verplichtingen. Alleen met mezelf en het eten, waar ik zo naar verlangde. En daarna het compenseren; iets wat ik niet wilde, maar het moest. Ik moest doorgaan, en deze hele cirkel moest eigenlijk altijd doorgaan. Ik haatte het, maar had het vaak ook echt nodig.

Misschien herken je dat in de eetstoornis, maar herken je dit ook op andere vlakken, bijvoorbeeld in het gebruik van verdovende middelen. Je kan je even afgevlakt voelen en het is even stil in je hoofd. Of je merkt juist dat je bij je gevoel komt, iets waar je overdag maar moeilijk bij kan. Je voelt je vrijer, losser, verlost. En daarna wil je niet altijd doorgaan, maar voelt het ook niet altijd alsof je een keuze hebt. Alsof je het opnieuw nodig hebt, zonder dat je het altijd wilt.

Waar ligt de grens?

Natuurlijk, met een beetje letten op je eten heb je nog geen eetstoornis. Met een glaasje in het weekend, ben je ook nog geen alcoholist. Praten over diëten en afvallen is normaal. Dat drankje tijdens dat etentje is ook normaal. Dat maakt dat praten over een eetstoornis vaak veel te lang duurt. Dat maakt denk ik ook dat praten over het worstelen met alcohol en/of drugs ook veel te lang duurt. 

En waar die grens precies ligt, is denk ik heel persoonlijk. Net zoals met eten willen we het snel vergelijken met anderen, maar tegelijkertijd zorgt dat vergelijken ervoor dat het ‘altijd erger kan’ en we ons uiteindelijk ‘altijd aanstellen’. Als jij merkt dat jij je eigen grens over gaat en het je niet langer goed laat voelen, mag je dat serieus nemen. Die grens kan liggen bij dat tweede glaasje alcohol. Die grens kan ook liggen bij het moment dat je voor de tweede nacht ergens buiten ronddwaalt. Als het niet goed gaat, verdien je hulp. Ook hierbij.

Appels en peren?

Er zijn denk ik veel vergelijkingen te trekken tussen het gebruik van verdovende middelen en het hebben van een eetstoornis. Terwijl je in beide gevallen met hetzelfde onbegrip kunt geconfronteerd kan worden. Leren praten over die gevoelens en die worstelingen met eten gaat niet zonder slag of stoot. Je moet er ineens woorden aan geven, aan iets wat je zo diep van binnen voelt en wat ‘van jou’ voelt. Het voelt misschien vies, schaamtevol en gestoord. Eetgestoord. En op iets wat psychisch zo complex is, kun je misschien niet altijd het begrip krijgen dat je zou willen. ‘Eet gewoon!’ ‘Jij hoeft je niet druk te maken, toch?’ ‘Joh, ik eet ook wel eens teveel.’ Kun je – op internet en in het echte leven – niet tegen precies hetzelfde onbegrip of ongeloof aanlopen als je worstelt met het gebruik van verdovende middelen? 

‘Nou, alsof dat je problemen oplost!?’ ‘Een glaasje kan geen kwaad hoor.’ ‘Doe niet zo ongezellig!’ ‘Huh, je bent toch niet verslaafd!?’ Terwijl je net zo bewust of onbewust kiest om even niet te voelen. Of heb je misschien even helemaal geen keuze voor jouw gevoel. Je probeert te overleven, je probeert ergens mee om te gaan. 

Je hoeft je niet te schamen 

Misschien voelt het worstelen hiermee en die controle hierin verliezen als falen. Schaam je je ervoor, net zoals je je kunt schamen voor de eetstoornis en het gedrag dat erbij hoort. Terwijl het ene niet beter of slechter is dan het andere. Het één is niet sterker of zwakker dan het andere. Het is allemaal even schadelijk. Het allebei even menselijk. Het is allemaal even belangrijk om serieus te nemen.

Worstel jij met een verslaving en zoek je hulp bij je herstel? Wij advieseren altijd om een gesprek bij de huisarts aan te gaan, vanuit daar kun je de juiste verwijzing krijgen. Die verwijzing heb je nodig voor het aangaan van een behandeling. Er zijn verschillende intsnaties waar je terecht kunt. Neem eens een kijkje bij GGZ Interventie, De Brijder of Solutions. In deze blog lees je het verhaal van behandelaar Celine bij De Brijder, waarin ze meer vertelt over haar werk en over herstellen van een verslaving.

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten(de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.