Jezelf zijn: waar begin je?

Ik ben inmiddels 28 jaar en heb al heel veel geleerd over mijzelf, wie ik ben en wat ik belangrijk vind in mijn leven. Tegelijkertijd ben ik hier nog steeds naar op zoek. Het leven is voor mij een grote zoektocht naar mijzelf. Ik ben constant in ontwikkeling en denk ook dat dit mijn hele verdere leven door zal gaan. Ik leer elke dag een beetje meer over mijzelf en dit gaat ook samen met dat ik mezelf steeds beter ga begrijpen en ook meer ga waarderen. Het lijkt soms een eindeloze zoektocht en het is misschien ook wel de belangrijkste taak in het leven. Hoe beter ik mezelf leer kennen, hoe beter ik weet wat mij gelukkig maakt. De zoektocht naar mijzelf zorgt er voor dat ik ook daadwerkelijk mezelf kan zijn.

Jezelf zijn is voor veel mensen een heel lastig en abstract thema waar sommigen ook veel moeite mee hebben. Het kan enorm lastig zijn jezelf volledig te accepteren zoals je bent, want eerlijk is eerlijk, al die mindere eigenschappen willen we eigenlijk helemaal niet hebben. Toch zorgt ook dat er voor dat je bent wie je bent en is het een grote uitdaging in het leven om jezelf te accepteren en van jezelf te leren houden.

Dat is mij ook niet altijd makkelijk afgegaan. Ik ben net als veel anderen ook onzeker geweest over wie ik ben. Ik heb getwijfeld aan mijn kwaliteiten en mijn mindere punten enorm vergroot in mijn hoofd wat de onzekerheid alleen maar versterkte. Ik heb nagedacht over wie ik ben, waarom ik op deze wereld ben gezet en wat ik allemaal wil bereiken. Deze levensvragen stelt iedereen zichzelf denk ik wel op een bepaald punt in het leven en het hoort allemaal bij de zoektocht naar onszelf. Het is soms voor mij heel frustrerend geweest dat er op veel levensvragen geen echt antwoord bestaat.

Jezelf zijn: waar begin je?
Wanneer ben je nou echt jezelf en hoe word je jezelf? Ik heb de laatste vraag vooral moeilijk gevonden maar daarvoor moest ik eigenlijk eerst antwoord hebben op de eerste vraag. Wanneer kan ik nou echt mezelf zijn en hoe ziet dat er dan uit? Wie ben ik eigenlijk? Ik ben inmiddels al 28 jaar op deze wereld en het is me steeds duidelijker geworden hoe het voelt om echt mezelf te kunnen zijn. Voor mij betekent mezelf zijn dat ik me niet anders voor hoef te doen dan dat ik ben, dat ik geen masker hoef te dragen of leuk moet gaan doen terwijl dat niet past bij hoe ik me voel. Het betekent dat ik het vertrouwen heb dat mensen er zijn en niet weggaan. Dat ze me accepteren zoals ik ben en het belangrijkste: dat ik mezelf dan accepteer.

Dat is niet altijd makkelijk want ik vind ook niet alles aan mezelf even leuk maar ik weet dat ik er mag zijn als persoon en dat ik heel veel goede eigenschappen heb. Ik heb geleerd dat ik mezelf niet hoef te perfectioneren en dat ik als mens ook niet perfect kan zijn. Dat ik ook mijn mindere kanten moet omarmen ook al is dat soms moeilijk. Het maakt mij ook tot wie ik ben en hetgeen wat ik niet leuk of mooi vind aan mijzelf, kan iets zijn wat een ander misschien wel helemaal niet stoort. Door echt te voelen hoe het is om volledig mezelf te kunnen zijn, besef ik ook steeds meer bij wie ik dat wel en niet kan.

Zo merk ik bijvoorbeeld dat ik bij sommige vriendinnen wel mezelf ben en dat ik me daar heel goed bij voel, maar dat ik niet altijd de diepste laag laat zien. De kern van wie ik ben laat ik bijvoorbeeld wel zien bij mijn directe gezin en partner, maar dat vind ik ook helemaal niet gek. Ik ben open naar mijn vriendinnen en als ze mij zouden omschrijven is dat ook echt wie ik ben en kennen veel van hen mij door en door. Het is alleen niet zo dat iedereen alles van mij weet. Sommige diepe gevoelens zijn ook gewoon van mij alleen en deel ik soms met de mensen die het het dichtste bij mij staan, maar ook dit is niet altijd het geval. Ik denk dat iedereen wel dingen heeft die hij/zij bij zichzelf houdt en dat is oke. Ik kan wel zeggen dat ik echt mezelf kan zijn bij de mensen waar ik mee omga. Ik doe me niet anders voor en dat voelt heel goed. Dat maakt dat ik ook echt het gevoel heb dat ze mij waarderen om wie ik ben.

Ik vind het echt niet altijd makkelijk om mezelf te zijn, want dat betekent ook dat als je bijvoorbeeld afgewezen wordt, dit ook harder binnen komt en je ook als persoon echt kan raken. Het kan er voor zorgen dat je gaat twijfelen aan jezelf en aan wie je bent. Ik denk dat jezelf zijn echt betekent dat je je kwetsbaar opstelt en naast dat dit soms doodeng is, is het eigenlijk vooral heel mooi. Het maakt je echt en vaak voelen mensen ook wel als dat niet het geval is.

Maar waar begin je nou als het gaat om jezelf zijn of worden? Ik denk dat dat niet iets is waar je nu ineens mee zou beginnen, maar dat het iets is wat al speelt vanaf de kindertijd. Iets waar je onbewust al langere tijd mee bezig bent. Als kind ga je ontdekken wat je leuk vindt, heb je bepaalde karaktereigenschappen en manieren om met anderen en met jezelf om te gaan. We zijn onbewust al bezig met onze eigen persoonlijke ontwikkeling om steeds meer te worden wie we zijn. Ik denk zelfs dat je als jong kind meer dan ooit jezelf bent omdat je dan nog niet zo nadenkt over wat anderen van je vinden en nog minder belemmerd wordt door allerlei omstandigheden van buitenaf.

Een leven lang ontwikkelen we ons en maken we keuzes die richting geven aan ons leven maar die ons ook steeds meer maken tot wie we zijn en willen zijn. Denk bijvoorbeeld alleen al aan de keuze die we op de middelbare school al moeten maken over een vervolgopleiding. Op zo’n jonge leeftijd komen we al voor een belangrijke beslissing te staan die voor een groot deel bepaald wie wij worden en gaan zijn. Dat kan soms best beangstigend zijn en nog niet iedereen is er op dat moment aan toe. Ik heb zelf toen bewust even een tussenjaar genomen om na te denken over wat ik echt wilde.

Als je een blog had verwacht waarin ik een handleiding zou geven van hoe je jezelf kunt worden, moet ik je helaas teleurstellen. Die kan ik je niet geven en die is er denk ik ook niet. Ik kan wel schrijven over hoe ik denk dat je meer tot jezelf kunt komen en wat kan helpen, want ik denk dat dat je op weg kan helpen maar dat het tegelijkertijd een proces is die een leven lang duurt. Toch denk ik dat je net als ik, het gevoel kan krijgen dat je jezelf bent en kunt zijn en dat geeft een gevoel van vrijheid en rust. Wanneer je in behandeling bent voor je eetstoornis of er zelf tegen vecht, denk ik dat je al erg bezig bent met je eigen ontwikkeling, het werken aan je zelfbeeld en wie je nou eigenlijk bent. Ik denk dat dat een mooie stap in de goede richting is.

Daarnaast kan het helpen om voor jezelf duidelijk te krijgen wie je nou echt bent, wat je belangrijk vindt in het leven en bij wie je je het meest op je gemak voelt. Bij wie hoef je niet op je tenen te lopen en kun je je rot voelen zonder dat je je anders voor hoeft te doen? Het kan interessant zijn om te onderzoeken wat het verschil is tussen de mensen bij wie je je wel goed voelt en je jezelf durft te zijn en de mensen bij wie dat anders is. Het kan veel inzicht opleveren. Daarnaast is het denk ik belangrijk om te doen waar je gelukkig van wordt en waar je goed in bent. Zo kun je je zelfvertrouwen ook vergroten en jezelf meer leren waarderen. Het is niet makkelijk en het kan een enorme puzzel zijn waarvan sommige stukjes misschien verloren zijn gegaan of zijn beschadigd door eerdere ervaringen in het leven. Misschien denk je wel “wie ben ik zonder eetstoornis?” en is het tijd om dat te ontdekken. Want je bent zoveel meer dan dat en je geeft jezelf daardoor de kans om je nog meer te ontwikkelen. Geef jezelf de tijd en ruimte om steeds wat meer jezelf te worden.

Fotografie: Tradlands 

Wat is jouw tip om meer jezelf te zijn?