Je vraagt me te laten zien wat ik al die tijd verborgen heb gehouden. Je vraagt me op papier te zetten, wat ik niet eens kan uitspreken. Ik zal het proberen…..
Mijn dromen, mijn verlangens, mijn gedachtes streefden naar één ding: dun zijn. En nee, niet zomaar dun, niet dun zoals de meeste filmsterren, of mary kate olsen’s figuur. Nee, ik wilde mager zijn. Ik wilde dat je mijn ribben kon tellen, dat mijn sleutelbeenderen water konden opvangen, dat mijn heupbotten pijn deden bij het slapen, dat ik mijn ruggengraat voelde wanneer ik tegen een leuning zat.
ziek. ziek was ik.
Misschien dat een klein deel in mij nog steeds ernaar verlangt.
Ik weet nog, dat ik het ziekenhuis binnen kwam. Zoals ieder mens wachtte ik rustig tot mijn arts me kwam halen voor mijn zoveelste lichamelijk onderzoek. Ze keek me aan, ik keek naar de grond om haar niet in de ogen aan te hoeven kijken. Ik ging op de weegschaal staan, ik was verslechterd, mijn streefgewicht was immers ziek en haast onmogelijk. ###
Opnieuw keek ze me aan, terwijl ik me aankleedde keek ze goed naar mijn lichaam.
‘Weet je maaike’.. zei ze, ‘jij hebt geen eetstoornis meer.’
Ik keek haar raar aan, aangezien ik alleen maar verslechterd was en er geen reden was om mijn eetstoornis te de-diagnotiseren. Ik vroeg ‘.. wat bedoelt u?’ Ze keek naar de grond en toen ze me uiteindelijk aankeek zei ze
‘jij bént de anorexia’
Ik snapte het niet, want ik kon geen ziekte zijn, een ziekte of stoornis heb je, dat kán je niet zijn. Dus dat zei ik tegen haar. Ze keek me met een leeg gezicht aan, geen emotie, echt leeg. Ik kon er niet uit opmaken of ze boos of verdrietig was.
‘je bent jezelf verloren’.. zei ze
‘je hebt totaal geen controle meer over jezelf, jouw eetstoornis heeft alles overgenomen’ ‘jij hébt geen eetstoornis meer, want wat je hebt, kan je opzij zetten. jij bént het.’
Deze woorden zijn gelukkig niet nutteloos geweest, want ze hebben dagen, maandenlang in mijn hoofd rondgespookt.
Ik besloot er iets mee te doen. uiteindelijk schreef ik alles op papier, al mijn verlangens en zieke gedachtes. Ik schreef:
schreeuw, terwijl ik je dwing om te stoppen
en als je gestopt bent, ben ik bang
fluister, als mijn woorden harder zijn
en ik nooit meer verder kan
dwing me, terwijl ik zal smeken om weg te gaan
maar beloof me toch nooit te vertrekken
en wanneer ik mijn controle uit handen geef
zou jij mijn rug dan willen dekken?
mijn dromen bestaan uit mijn grootste angst
de angst om zonder jou door te moeten
mijn gedachten bestaan maar uit één ding
ik sta op de grond met beide voeten.
samen hand in hand, zoals belooft
en toch is de verleiding zo groot
dus neem ik kleine stappen en traag,
zal ik lopen richting de dood.
Ik realiseerde me dat ik mijn eigen graf aan het graven was, want met een gewicht dat voor een meisje van 2 jaar jonger dan mij nog te laag was kon ik niet lang verder. Ik realiseerde me dat ik mijn hoofd als het ware had weggegeven… of in ieder geval mijn bovenkamer. Het was niet meer van mij. Ik had totaal geen controle over wat ik wilde, of wat ik deed.
Dat iedereen om mij heen, met name mijn familie, zich zorgen maakte, had ik niet door. Ik was immers egoïstisch en ging door met het enige wat mij bezig hield; afvallen, of eigenlijk was het geen afvallen meer, het was, dood gaan. Want het meisje waar ik naar streefde was ik al lang geworden, was ik er blij mee?
nee.
…want mijn lichaam was nog steeds te dik in mijn ogen. maar de lichamelijke problemen die het met zich meebracht die waren niét en ik herhaal, niét te negeren.
Ik sliep inmiddels met de verwarming op 24 graden, + 3 dekens.. dat mijn haar uitviel, ach.. ik had toch dik haar,…dat mijn huid nog bleker was dan normaal viel toch niemand op, ik was altijd al bleek. Die donshaartjes op mijn gezicht waren minder makkelijk mee te dealen, dat was het enige waar ik echt moeite mee had.
Mijn hart sloeg af en toe een paar slagen over, maar ik was nog niet dood.
Gelukkig kan ik nu zeggen dat ik verder ben dan dit, dat ik gezonder ben. Ik ga niet met volle overtuiging zeggen dat ik ‘volledig’ genezen ben, maar van mijn eetstoornis ben ik af. Mijn onzekerheden zullen blijven, of een hoop minder worden, maar ze zullen er altijd zijn.
Na vele therapieën en steun van verschillende vrienden kan ik nu met volle overtuiging zeggen dat ik gelukkig ben. Iedereen heeft zijn ups and downs en dat moet ook mogelijk zijn, maar de mijne zijn
een stuk minder geworden.
Ik kijk met een heel ander beeld naar mezelf, als ik nu naar mezelf kijk zie ik een gezond meisje, een blij meisje, niet altijd even blij met haar lichaam, maar dat gaat nog wel komen.
Ik ben trots op mezelf, dat ik hier nog sta. Voor iedereen die wíl genezen maar denkt dat het niet kan: probeer het, ga er 100% voor, ik meen het. Het is het waard. Er is zoveel meer dan een leven met een eetstoornis..
Geef een reactie