Jij? Een eetstoornis?

Ik weet nog goed dat iemand vroeg ‘’Dan heb je zeker geen anorexia?” toen ik vertelde dat ik een eetstoornis had. Au. Dat was tegen het verkeerde been. Ook zei een vriendin van mijn moeder een keer tegen haar dat ik toch niet zó dun was? Opmerkingen die voor mij ontzettend pijnlijk waren, maar die zeker wel eens gemaakt zullen zijn of worden wanneer je een eetstoornis hebt. Mensen konden zich niet zo goed voorstellen dat ik een eetstoornis had. Het meisje dat altijd vrolijk en positief was en anderen hielp. Het meisje dat er zo leuk uitzag en toch helemaal niet hoefde af te vallen?

Nu ik zelf geen eetstoornis meer heb, begrijp ik deze vragen heel goed. Gek he? Misschien wel, maar ik heb wat meer begrip gekregen voor mensen die weinig van eetstoornissen begrijpen. Misschien wel omdat ik zelf onwijs leuke meiden tegenkom in mijn werk met mensen met eetstoornissen. Ik zie vrolijke, mooie, sterke jonge vrouwen die een eetstoornis blijken te hebben. Ze vinden zichzelf lelijk, niet mooi, niet leuk of waardeloos. Ik begrijp dat vaak niet, maar aan de andere kant weet ik ontzettend goed wat voor strijd jullie voeren, omdat ik er zelf jaren geleden midden in zat.

Mensen die een eetstoornis hebben, weten hun problemen vaak ontzettend goed te verbloemen. Zo goed, dat het gewoon zonde is. Natuurlijk is het fijn om je gevoel niet altijd overal op tafel te gooien. Dat hoeft ook helemaal niet. Maar wat mensen met een eetstoornis vaak doen, werkt averechts. Ze delen zo weinig wat er in hen omgaat, dat je ze soms alles weglachen, gewoon stil zijn of zich heel anders voordoen dan ze eigenlijk zijn. Dit houdt vaak niet lang stand of gaat ten koste van hen zelf.

Dat je je anders voordoet dan hoe je je eigenlijk voelt, kan die verbazing of het onbegrip bij mensen opwekken. Ook kan een gezond gewicht daarvan soms de oorzaak zijn. Veel mensen hebben het idee dat mensen met een eetstoornis een extreem laag gewicht hebben. Dat ze ondergewicht hebben en niet eten. Wanneer je vertelt dat je een eetstoornis hebt maar een gezond gewicht, overgewicht of licht ondergewicht hebt, kan dat soms vragen oproepen. Mensen hebben geen idee dat een eetstoornis veel meer is dan een stoornis rondom eetgedrag.

Als omstanders verstand zouden hebben van alle psychische stoornissen die er zijn, zouden ze daar een speciale opleiding voor moeten volgen, naast hun gewone opleiding -niet te doen dus-. Verwacht daarom ook niet dat iedereen je meteen helemaal begrijpt, maar geef uitleg. Jij kunt veranderen dat zij zo reageren. Jij kunt vertellen waar het wel over gaat, wat er speelt en hoe dat voor jou persoonlijk is. Leg uit wat een eetstoornis is, of laat een video van Proud2Bme zien over eetstoornissen of onzichtbare eetstoornissen.

Ga in ieder geval niet twijfelen aan jezelf. Neem jouw eetstoornis serieus. Jouw gedrag, gedachte en gevoel rondom eten is echt. Ik begon soms te twijfelen of ik wel een eetstoornis had, of dat ik gewoon een nep-eetstoornis had. Ik nam mezelf niet meer serieus, zeker niet na zulke opmerkingen of invulgedachtes dat mensen zo over me zouden denken. Toen ik nog geen ondergewicht had, vond ik dat ik dat moest hebben om een te kunnen zeggen dat ik een eetstoornis had. Ik ontkende dat ik een eetstoornis had, omdat het toch wel meeviel. Ondertussen woekerde mijn negatieve zelfbeeld en zelfhaat door mijn leven en ontstonden alsmaar meer en grotere problemen.

Wat anderen ook zeggen, wat je zelf soms ook denkt, je hebt problemen. Hoe groot of klein die ook zijn, je mag er hulp voor vragen. Je hoeft niet te wachten tot het nog erger wordt. Een eetstoornis is geen gewichtsstoornis, maar een stoornis rondom eten. In je hoofd, je gevoel en je lichaam. Dat anderen zich er niet zoveel bij kunnen voorstellen is niet belangrijk. Het gaat om jou en jij verdient het om lekker in je vel te zitten.

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

7 reacties op “Jij? Een eetstoornis?”

  1. Wat een goede blog weer Nouska! Het steunt me enorm dat je hierover schrijft want ik voel zo veel onbegrip nu ik er weer gezond uitzie.

  2. Hele fijne blog, bedankt!

  3. Hmm, ik ben het met je eens dat mensen het wellicht niet allemaal zo zullen bedoelen, maar dat neemt niet weg dat sommige vragen (of de toon waarop ze worden gevraagd) behoorlijk respectloos kunnen zijn.
    Tegen iemand met kanker zeg je ook niet: ‘oh maar je hebt nog al je haren dus zo ziek zul je wel niet zijn’.
    Ook als je niks van een ziekte weet kun je heel goed bedenken dat het niet fijn is om een “ja maar” te horen.
    Persoonlijk was ik nooit super gevoelig voor die opmerkingen, maar juist nu ik beter ben en me op mijn studie aan het specialiseren ben in eetstoornissen, vind ik het soms nog steeds flink shocking hoe sommige mensen reageren.

  4. Wat me nu erg opvalt in de blog, nu ik zelf geen eetstoornis meet heb, is dat het zo belangrijk klink om een eetstoornis te hebben. “Ga niet twijfelen aan je eetstoornis”. Waarom is dat toch zo’n ding? Jaren geleden had ik er alles voor over om te bewijzen dat ik echt een eetstoornis had. Dat ik niet zomaar zwak was of me aanstelde. Maar wat heb je aan zo’n labeltje? Wat levert het je op? Ook zonder eetstoornis mag je gevoel hebben, mag je huilen en verdrietig zijn, mag je vragen om troost. Ook zonder eetstoornis kun je in therapie gaan, kun je werken aan al het gevoel dat daar onder ligt. Zo’n diagnose geeft hooguit recht op meer/betaalde therapie. En toch is het ook voor mij nog steeds een beetje een ding. Een bewijs dat het echt was.

    Het zou zo mooi zijn als we die wens konden wegnemen. Het gaat niet om Hoe het heet. Het gaat om hoe je je voelt, en wat je daarin nodig hebt.

  5. Wauw Los: jouw laatste 2 zinnen: mooi/eens! Fijn ook als je dat zo kan voelen, sprekende uit ervaring 🙂

  6. Ik probeerde jaren “open te zijn” door bijvoorbeeld tegen vriendinnen te zeggen dat ik gisteravond een maxizak M&M’s in één keer had weggewerkt. Wat daarna nog volgde verzweeg ik uiteraard, maar voor mij was de melding van de maxizak al een enorme stap. In de hoop dat vriendinnen daarop zouden doorvragen. Wat (natuurlijk) niet gebeurde. Ik kon immers altijd zo goed nee zeggen tegen toetjes en legde altijd mijn koekjes naast de koffie weg. Het enige wat ik kreeg was een (terecht) schouder ophalen en de opmerking dat zij dat ook wel eens deden. Het verdiepte alleen nog maar meer mijn gevoel van aanstellen. Afgelopen jaar uiteindelijk een heel goede vriendin in vertrouwen genomen. Eerst via een app (niet te grote stappen natuurlijk : )) ). Ze reageerde fantastisch. Maar ze is nog steeds de enige die het weet…

  7. Een eetstoornis is een psygische ziekte geen lichaamelijke… ik heb zelf ook een eetstoornis: anorexia nervosa om precies te zijn. Ik vertelde dit ooit aan iemand en die zei: ” anorexia? Maar dan ben je toch super dun? Ook dat doet pijn dus ik snap het bovenstaande artikel.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *