Jij, met je gedwongen lach

Hé jij,

Ja jij met je gedwongen lach, jouw diep bruine ogen.

Jij die niet hard op durft te lachen, zonder bang te zijn dat er iets gaat gebeuren.

Jij die weg kijkt als het even te zwaar wordt, zonder te knokken voor waar het om gaat.

Hé jij,

Kijk eens hier, ik praat tegen je. Ik weet dat je niet naar mij wilt luisteren.

Ik ben de laatste die jou mag tegenspreken, jou mag vertellen hoe jij je leven moet leiden.

Maar dat is ook niet wat ik je wil vertellen.

Hé jij,
Jij bent zoveel meer dan dat je denkt. Jij kan zoveel meer bereiken dan dat je tot nu hebt gedaan. Jij hebt zoveel meer liefde te geven dan dat je nu al hebt gegeven, zoveel meer ambities dan dat je hebt laten zien. Zoveel meer levenslust dan jij je kunt bedenken.

Hé jij,
Kun je even stilstaan. Stilstaan bij het feit dat je nog leeft. Dat je nog steeds vecht voor jezelf al denk je vaak van niet. Kun je even bedenken dat het veel erger had kunnen zijn? Dat jij nog steeds plannen voor jezelf maakt. Nog steeds voor jezelf opkomt ook al voelt het soms alsof het allemaal instort, alsof jij instort. Je de pijn niet meer kunt dragen, laat staan verdragen.

Jij bent nog steeds hier. Ik zie nog steeds je gezicht. Jouw interessante gezicht, jouw uitdrukkingen die precies vertellen hoe jij je voelt. Hoe zwaar de dagen kunnen zijn, de pijn die jouw ziel soms raakt. Scherp en genadeloos.

Maar ook hoe fijn sommige momenten kunnen zijn. Dagen waarin jij wel weet wat jij wilt, dagen waarin je durft te lachen, samen met anderen. Jouw gezicht zo vrolijk, zo harmonieus, zo vol vreugd. Jeugdig.

Hé jij,

Tel je wel eens je zegeningen? De dingen die je wel al hebt bereikt, hebt geproefd, hebt gezien, hebt gemaakt?

Zie je wel eens in dat ook jij bijzonder bent. Net als ieder mens.

Dat ook jij het recht hebt om te leven. Dat het allemaal niet zo eng is als dat het lijkt?

Dat het leven er is om je uit te dagen, maar ook om je troosten, om jou dingen te laten zien.

Hé mij,

Soms lijkt het alsof we twee personen zijn, ook al zijn we eigenlijk samen één.

Denken we allebei soms andere dingen. Willen we soms andere dingen.

Maar eigenlijk willen we allebei het zelfde. Leven.

En dat is ook precies wat wij gaan doen, waar wij naar gaan streven.

Leven. Samen, jij en ik. Als één.