Jij wordt ouder en je lichaam ook

Voordat ik met deze blog begin: helaas is het niet voor iedereen vanzelfsprekend om ouder te worden. Zinnen als ‘we worden allemaal ouder’ of ‘ouder worden is iets dat je overkomt, het gebeurt gewoon’, kunnen veel oprakelen. Want nee, ouder worden is niet voor iedereen vanzelfsprekend, niet iets wat iedereen gebeurt, en dat is vreselijk. Iets waar jij misschien in je directe omgeving ervaring mee hebt. Iets waar je regelmatig bij stilstaat.

In deze blog ga ik het echter wel hebben over ouder worden. Over hoe je lichaam in de loop der jaren kan veranderen, evenals je blik hierop. Hoe je jezelf bekijkt en behandelt. Hoe ik, en misschien herken jij dit ook, jarenlang verlangde naar een kinderlichaam. En dat terwijl ik al een volwassen vrouw was. En hoe dat werkt? Dat weet ik nog steeds niet echt.


Bron foto

Verlangen naar vroeger

Inmiddels heb ik, door de jaren heen, best veel geschreven over mijn jeugd, mijn opvoeding. Ik vond het, tot voor kort, nog best lastig om te ‘erkennen’ dat ik het niet makkelijk heb gehad, maar ik denk dat ik dit wel hardop kan zeggen. Een vader met een verslaving en narcistische trekken, geweld, agressie. Het kwam allemaal voorbij. Toch denk ik dat ik op een manier, toen ik zelf geen kind meer was, verlangde naar een bepaalde geborgenheid, veiligheid. Gevoelens die velen (hopelijk) associëren met hun jeugd. Natuurlijk heb ik die gevoelens ook wel gehad, maar ik heb me vanaf een bepaalde leeftijd nooit honderd procent écht veilig gevoeld, geliefd gevoeld. Dat is geen steek naar mijn moeder toe – ik weet hoe hard ze haar best heeft gedaan om het voor ons oké te houden. Wanneer ik het heb over dat stukje geborgenheid, heb ik het wel over mijn moeder. Bij haar heb ik me vroeger, voor zover ik mezelf dat toestond, wel veilig gevoeld. Maar soms kan je van iemand houden en alsnog gekwetst worden. Alsnog veel meenemen, beschadigd raken. 

De controle terugnemen

Ik was nog jong toen ik begon te ‘rommelen’ met eten. Meer dan dat dacht ik ook niet dat het was. Maar mijn eetstoornis, wat het later bleek te zijn, had veel functies. Functies die ik op dat moment absoluut niet kon benoemen – het erkennen van een probleem vond ik al moeilijk genoeg – maar achteraf steeds beter kan plaatsen. Het willen wegmaken van mijn gevoelens, misschien wel weg willen maken van een heel deel van mij, mijn eigen verhaal willen schrijven, niet meer ‘teren’ op alles dat er was gebeurd. Zelf iemand worden. Zelf een identiteit willen creëren. Het terugnemen van de controle. Het ontwikkelen van een eetstoornis.

Een eetstoornis is een mindfuck. ‘Trap er niet in!’, wil ik je zeggen. Maar voor je het weet sta je tot je nek in het drijfzand. Het is niet logisch, het is niet uit te leggen. Maar dat beklemmende gevoel; daar kom je niet onderuit. 

Het terugnemen van die controle bleek een belangrijk onderwerp. Juist omdat ik het gevoel had dat ik tot dusver nooit zelf invloed op mijn leven had gehad, wilde ik er alles aan doen om zélf de regie te pakken. En toch… loste dat niets op. Het verlangen bleef, het gemis en het gebrek bleef. Ik kon mezelf zo rigide mogelijk aanpakken, maar alleen was ik nog steeds. Het verlangen naar iemand die me zag om wie ik was, bleef. 

Mijn kinderlichaam voelde veilig

Waar ik, toen ik jong was, de onveiligheid buiten mezelf ervoer, begon ik dit steeds meer naar binnen te ‘trekken’. Ik had associaties gemaakt, mijn lichaam, hoe ik me daarin voelde, belangrijk gemaakt. Mijn lichaam, het gewicht dat het met zich mee droeg, voelde onveiligIk was volwassen en mijn leven stond in het teken van het opnieuw verkrijgen van een kinderlichaam. Het klinkt volkomen gestoord, maar het voelde alsof dat het enige was dat belangrijk was. Dat me daadwerkelijk zou helpen. Ik vocht tegen het ouder worden, en daarmee vocht ik mezelf de dood in. Om me weer even veilig te voelen. 

Ook al zijn de meeste heftige dingen in mijn leven gebeurd toen ik zelf een kind was, achteraf heeft het meer met me gedaan dan op die momenten zelf. Toen ik een kind was, was het beter. Dat hield ik mezelf voor. Maar het was niet beter, ik wist alleen niet wat er om me heen gebeurde, ik begreep het nog niet. Maar ook dat begreep ik toen nog niet. Ik wilde mezelf kleiner maken, onzichtbaar maken. Alles uit handen geven, maar de controle behouden. Geen keuzes maken, wel zelfstandig zijn. 

Door mijn lichaam weer ‘kind’ te laten zijn, zagen anderen me niet als een vrouw. Een volwassen of compleet persoon. Mensen behandelden me anders en dat gaf me rust. Niemand verwachtte iets van me, want ik was ziek, ik was weer even kind. Maar was dat ook beter? Nee, dat was het niet. Ellendig voelde ik me nog steeds. Ik stelde de dagen uit, de maanden, mijn leven en maakte het daarmee juist veel moeilijker voor mezelf.

Ja, ouder worden is normaal, maar nee, niet vanzelfsprekend. Misschien maakt het veel in je los. Misschien zijn er mensen om je heen vroeg gestorven. Misschien vecht je zelf tegen een mogelijk leven. Misschien… Misschien is dit je teken. Jij mág ouder worden. Jouw lichaam mag ouder worden. Het is niet gezond om terug te willen naar een lichaam dat niet meer bij jou, bij je leeftijd en je levensfase past. En iets oplossen doet het ook zeker niet. Je mag voor de toekomst kiezen, je mag jezelf bevrijden. 


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

11 reacties op “Jij wordt ouder en je lichaam ook”

  1. Ik vind het juist heel logisch klinken en helemaal niet gestoord. Wanneer iets veilig en fijn voelt/voelde, in ieder geval veiliger dan waar je je nu in bevindt, is het niet meer dan menselijk om terug te verlangen naar die veiligheid. Echter het hiernaar streven door je uiterlijk te willen veranderen is wat het een onderdeel van een stoornis maakt. Uiteindelijk is het natuurlijk de kunst om veiligheid in jezelf en in je zelfgecreeerde omgeving te vinden, maar daar heb ik zelf ook nog geen manier in gevonden.
    Ik besloot op mijn achtste dat dat mijn laatste verjaardag zou zijn. Niet omdat ik niet verder wou leven, maar ik kon alle veranderingen niet meer aan. Een lichaam dat volwassen wordt, een omgeving die daarop reageert door meer van je te vragen. Ik kon en wou hier niet in meegaan.
    Nog steeds verlang ik terug naar het lichaam wat ik had toen ik acht was. Een lichaam dat meer past bij mijn belevingswereld en emotionele leeftijd van nu. Op het moment dat ik weer vol in het afvallen schiet is dit het beeld wat ik voor ogen heb.
    Misschien veranderd dit beeld ooit en ga ik mezelf als volwassen vrouw zien. Maar voor nu klinkt dat, ondanks dat ik 34 ben, als een ver van mijn bed show.

  2. ik verlang niet per se meer naar een kinderlichaam, maar vind het vooral frustrerend dat ik niet meer zoveel kan als vroeger. Minder snel herstel na een training, meer rust nodig heb, me minder goed kan concentreren, waar ik vroeger uren kon studeren bijv. en dat je minder snel dingen leert. Dat kan ik niet zo goed accepteren.

  3. Ik stond net voor de spiegel mezelf te irriteren aan dat er opeens een fronsrimpeltje tussen m’n ogen zit van in de zon kijken de afgelopen dagen haha. Het is iets heel kleins vergeleken met je hele lichaam, maar toch voelt deze blog als op het perfecte moment gekomen! Ook dat zijn dingen die veranderen, en die je maar moet gaan omarmen bij het ouder worden. Rimpels horen erbij 😉

  4. Ach, mooi grijs worden is toch leuk?

  5. Ik was verrast door de inhoud van de blog. Op basis van de titel had ik verwacht dat het ging over (moeite met) een veranderend lichaam door ouderdom en niet specifiek over de overgang naar een volwassen lichaam.

    Desalniettemin vind ik ook de overgang naar een volwassen lichaam een mooi, belangrijk en herkenbaar onderwerp. Ook iets waar ik zelf nog steeds mee worstel. Ik doe enorm mijn best om mijn stiefdochter in de beginnende puberleeftijd een gezond beeld van en een comfortabel gevoel bij haar veranderende lichaam bij te brengen, maar ik ben me er echt van bewust dat ik dat punt nog niet bereikt heb. Ik kan dus ook niet garanderen dat ze niet toch iets van mijn proces oppikt – hoe graag ik dat ook zou voorkomen.

  6. Lieve Lonneke,

    Heel erg mooi dat je de blog bent begonnen met het stukje over de niet-vanzelfsprekendheid van ouder worden!
    Ik heb daar eerder een tijd terug een reactie op gegeven, omdat het me soms kwetst hoe veel mensen er vanuit gaan dat ouder worden een feit is. Dat terwijl heel veel mensen ook jonge mensen verliezen..
    Ik voel me gezien in mijn pijn, dankjewel!

    Fijne blog.
    Een lezeres

    Een vaste lezer

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *