Jolande Bastiaans lanceerde vorige week vrijdag het nieuwe magazine Lef. Lef gaat over verslavingen (inclusief eetstoornissen) en is voor (ex) verslaafden. Het Magazine is hiermee uniek in Nederland.
Jolande heeft zelf ook jaren twee verslavingen gehad waaronder een eetstoornis. Momenteel woont ze met haar volwassen zoon in het zuiden van het land. Ze is journalist en vind alles leuk wat met cultuur te maken heeft: literatuur, kunst, muziek. Verder is ze dol op tuinieren.
Proud2Bme interviewt Jolande:
Je hebt in het verleden een eetstoornis gehad?
Na de bevalling van mijn tweede kind was ik behoorlijk wat aangekomen. Ik von dat dat er af moest. Dat lukt en dat lukte snel. Wat niet lukte was daarna stoppen met lijnen. Ik was vermagerd zoals ik altijd alles in het leven doe: met een grote doelmatigheid en uiterst efficiënt. Zeg maar obsessief. ###
Hoe zag jouw eetstoornis eruit?
Ik at gewoon veel te weinig. Ik had echt anorexia. Ik had continu honger, functioneerde voor geen meter. Niet op mijn werk en niet thuis waar ik twee kleine kinderen had. Ondanks de honger kon ik mezelf er niet toe zetten om bijvoorbeeld een klein augurkje te eten. Dat paste niet in mijn schema. Op een gegeven moment woog ik nog maar xx kilo. Ik kon mijn zoon niet meer naar boven dragen voor zijn middagdutje
Je schaart jouw eetstoornis onder de verslavingen. Kan je dit uitleggen?
Beiden zijn uitingen van obsessief/compulsief gedrag. Een eetverslaving is ook een verslaving. Of je nu 40 of 180 kilo weegt.
Wat was het moment waarop je wist dat je hulp nodig had?
Ik werd steeds depressiever, had werkelijk nergens geen lol meer in. Ook niet in mijn kinderen! Ik was de hele dag met (niet) eten en met mijn gewicht bezig. Als ik een pond meer woog, was mijn hele dag naar de klote. Ik kreeg ook echt lichamelijke klachten. Ik had overal haar, tot op mijn gezicht aan toe. En ik kon gewoon niet veel meer. Niet een stukje fietsen, niet met de kinderen naar de speeltuin. Als ik vijf minuten stofzuigde, kreeg ik hartkloppingen. Ik was 23!
Wat heb je voor hulp gehad en hoe heeft deze je geholpen?
‘Het is triest maar ik heb geen hulp gehad. Ik wist donders goed dat ik anorexia had, maar daar was verder nog helemaal niets over te vinden. We spreken nu over de tijd voor internet. Ook op tv hoorde je er weinig over. Ik werkte destijds in de gezondheidszorg en daarom wist ik wel wat ik mankeerde. Ik ben één keer naar een psycholoog geweest, maar die zei dat ik geen eetstoornis had. Hij vroeg me wat ik zou doen als men mij zou vragen mee te gaan naar de Griek om uit eten te gaan. Ik zei hem dat ik dan mee zou gaan. Waarop hij vertelde dat ik dan geen eetstoornis had. Dat ik na dat hypothetisch etentje drie dagen niets zou eten, vergat hij gemakshalve. Ach, wellicht de tijdsgeest?’
Je hebt nu een zoon die ook veel bezig is met eten en gewicht. Heb je het idee dat dit komt door jouw geschiedenis hiermee?
Nee, ik denk echt dat dat zijn genetische aanleg is. Hij was echt nog een baby toen ik anorexia had; daar weet hij niets meer van. Hij heeft ook geen anorexia, dat wil zeggen: hij krijgt niet te weinig calorieën binnen. Hij eet heel dwangmatig, super gezond. Het lijkt meer op de ‘nieuwe’ eetstoornis orthorexia nervosa. Als zijn vrienden vragen of hij mee naar Mac Donalds gaat, gaat hij mee, maar hij zal niets eten. Hij sport ook dwangmatig.
Hoe is het om kinderen te hebben als je zelf nog een eetstoornis hebt?
‘Volgens mij zijn de kinderen mijn redding geweest. Ik vond het verschrikkelijk dat ik op een gegeven moment niets leuks meer met ze kon doen. Zelfs de eendjes voern was een te grote lichamelijke inspanning voor mij. De kinderen waren de reden dat ik er iets aan gedaan heb. Ik heb voor mezelf een streefgewicht bepaald – volgens mij xx kilo – en daar heb ik naar toe gewerkt. Vervolgens hoefde ik van mezelf alleen maar te zorgen dat ik op dat gewicht bleef. Geen uitgebalanceerde therapie, dus. En zeker geen ideale, maar het werkte. Mijn depressiviteit verdween en ik kon weer functioneren als een vrouw van mijn leeftijd.’
Hoe is het om een kind te hebben met een eetstoornis?
Moeilijk, maar het helpt echt dat ik weet wat het is. We praten er samen veel over, maken er ook grapjes over. Hij eet genoeg en gezond en samen met dat sporten zorgen ervoor dat hij een goddelijk lijf heeft. Ik maak me alleen wel eens zorgen dat het zo dwangmatig is. Als ik eens geen zin heb om te koken en iets van fastfood laat komen, gaat hij een stukje kipfilet staan bakken. Ik vind dat hij zich op deze manier dingen ontzegt. Hij is dol op pizza’s, maar die heeft hij de afgelopen drie jaar niet één op. Dat vind ik zonde!
Waarom ben je het tijdschrift LEF gestart?
Omdat het er niet was, heel simpel. Er zijn honderdduizenden mensen in Nederland die met een verslaving te kampen hebben gehad, waarom zouden zij geen eigen podium hebben? Zij willen ook herkenning, troost, inspiratie, nieuwe inzichten en gewoon lezen over lotgenoten. Je vindt in de schappen van de tijdschriftenwinkels magazines voor hondenliefhebbers, hondenhaters en zelfs een tijdschrift voor het bouwen van miniatuurpoppenhuizen. En deze -steeds groter wordende groep – zou geen eigen magazine hebben? Dat vond ik een gemis en raar.
Is het blad niet meer voor mensen die nog met een verslaving kampen dan voor ex-verslaafden?
Ik kan me voorstellen dat het de eerste groep mensen juist hoop kan geven. De ex-verslaafden willen misschien liever niet meer met deze periode geconfronteerd worden, juist omdat ze blij zijn eindelijk te leven?
Nee, het is juist omgekeerd. Mensen die nog midden in hun actieve verslaving zitten, zullen het blad niet kopen. Zij ontkennen immers dat ze een probleem hebben. Dat geldt overigens ook voor mensen met eetstoornissen, kijk maar naar de pro-ana sites.
Zij vinden ook niet dat ze een probleem hebben. De ex-verslaafden doen er alles aan om er aan te denken dat ze verslaafd zijn. Anders vallen ze terug. Daarom gaan ze ook wekelijks naar bijeenkomsten. Je bent ook nooit ex-verslaafd, maar in herstel. Het is een ziekte die goed te behandelen is, maar niet te genezen, net als diabetes en hoge bloeddruk. Een eetstoornis kan je daarentegen denk ik wel meer achter je laten.
Wat is jouw wens voor LEF?
Ik zou willen zeggen dat ik zou willen dat Lef overbodig zou worden, maar dat zou opportuun zijn. Lef is ook gewoon een heel mooi, eigentijds tijdschrift met kwalitatief goede interviews en mooie fotografie en vormgeving. Een lekker magazine om te lezen. Ik vind het maken van een tijdschrift absoluut het leukste wat er is in het leven en dat wil ik nog zo lang mogelijk doen.
Lef magazine is te vinden in de grote boekhandels.
Geef een reactie