Een tijdje geleden zijn wij via onze Instagram pagina benaderd door Brent. Hij vertelde dat hij in de tweede lockdown een eetstoornis heeft ontwikkeld en dat hij in november in een uitzending van VTM hierover wilde vertellen. Ook op Proud willen wij hem graag de mogelijkheid geven om zijn verhaal te delen, want nog steeds wordt er vaak gedacht dat een eetstoornis enkel vrouwen overkomt. En dat moet anders.
Op Proud2Bme proberen we dit stigma te doorbreken. Om ook mannen, juist mannen, aan het woord te laten over hun ervaring. Maar omdat wij zelf een team van vrouwen zijn, is het soms lastig om daar genoeg ervaringen voor te vinden. Daarom vinden we het juist zo belangrijk dat verhalen zoals die van Brent het grote publiek bereiken. Omdat verhalen als deze dat kader vergroten. En dat is ook het doel van Brent.
Brent is 16 jaar, studeert economische talen en rijdt in zijn vrije tijd graag paard. Hiernaast heeft hij, in de tweede lockdown, een eetstoornis ontwikkeld.
Hoe heeft jouw eetstoornis zich ontwikkeld?
“Het begon eigenlijk met het idee om ‘gezonder’ te leven. Voor mijn eetstoornis had ik een heel normaal gewicht, maar ik vond dat er toch wat af mocht. Dus ging ik op dieet. De tweede lockdown begon toen, dus ik had ook wat extra tijd. Maar daardoor zag ik mezelf vaker in de spiegel en tijdens de online lessen. Mezelf zien vond ik verschrikkelijk. Ik vond mezelf lelijk en dik. Ik had een laag zelfbeeld, wat meestal de oorzaak is van een eetstoornis. Ik begon maaltijden over te slaan en wou zo snel mogelijk afvallen. Toen liep het uit de hand en kreeg ik een eetstoornis…”
“Mijn lage zelfbeeld was waarschijnlijk de oorzaak van mijn eetstoornis, gecombineerd met de lockdown. Ik wilde graag gezond afvallen, maar dit draaide uit op een eetstoornis.”
Hoe reageerden de mensen in jouw omgeving op jouw eetstoornis?
“Veel mensen waren verrast, omdat ik weinig praat over mijn gevoelens. Iedereen stond wel meteen klaar om me te helpen. Mensen gaven mij wel weinig complimenten over mijn gewicht dus ik dacht: er kan nog wat af. Dit heeft een grote invloed gehad. Als ik heel mager was, kreeg ik vaak opmerkingen of ik vermagerd was. Daarvan raakte ik in de war: zien ze het nou echt niet….? En juist door die twijfel, wilde ik meer afvallen.”
“Ik merkte dat een eetstoornis nog een te groot taboe was en vaak geloven mensen ook niet dat je een eetstoornis hebt. Ik had vaak zelf niet door dat ik een eetstoornis had, ik kon dat niet geloven. Ik vond het daarom beter om dit te verzwijgen.”
Voel je de druk om aan een bepaald schoonheidsbeeld te voldoen?
“Enorm! Instagram en TikTok staan vol met de perfecte plaatjes. Dit laat je héél onzeker voelen. Ik ben er zeker van dat dit een grote invloed heeft op veel andere jongeren. Ook in het echte leven, op school bijvoorbeeld, voel ik de druk om te voldoen aan het perfecte schoonheidsbeeld. Ik denk dat sociale media wel echt een hele grote rol hierin spelen, omdat deze vaak niet het realistische leven tonen. Ik vind het spijtig dat je niet altijd het échte leven op sociale media ziet. Veel mensen proberen te voldoen aan het ideaalbeeld, waardoor ze onzeker worden. Daarom vind ik het superbelangrijk om te vermelden dat het algemene beeld op sociale media niet realistisch is en dat deze ‘perfecte’ personen ook hun onzekerheden hebben.”
Je wilt graag meer aandacht voor eetstoornissen bij jongens. Wat zou je willen dat anderen over eetstoornissen zouden weten? Of wat zou er moeten veranderen?
“Een reactie die ik heel vaak kreeg: kunnen jongens dat ook krijgen? Iedereen kan een eetstoornis krijgen. Nog veel te vaak worden eetstoornissen gelinkt aan meisjes. Heel vaak wordt er gezegd dat jongens geen gevoelens hebben of niet onzeker kunnen zijn. Jongens kunnen en zijn ook absoluut onzeker. Ik heb vaak het gevoel dat er van jongens veel wordt verwacht, maar jongens kunnen zich ook slecht voelen! Dit is omgekeerd ook vaak zo, van meisjes wordt ook heel veel verwacht, maar het innerlijk is veel belangrijker! Het zou dus heel normaal moeten zijn dat ook jongens met een eetstoornis of met hun gevoelens naar buiten komen.”
Voelde het voor jou daarom alsof je een ‘vrouwenziekte’ hebt?
“Ik heb nooit dat gevoel gehad, maar ik voelde me wel alleen omdat ik geen jongens kende met een eetstoornis. Na mijn deelname aan Rode Neuzendag kreeg ik gelukkig veel reacties van jongens die ook een eetstoornis hebben gehad. Ook zij zeiden dat ze hiermee niet naar buiten durfden te komen. Ik heb toen echt gemerkt dat dit echt nog een taboe is.”
Wat zou je andere jongens en mannen mee willen geven die een eetstoornis hebben of last hebben van een laag zelfbeeld en/of een verstoorde relatie met eten?
“Praat erover! Het is onwijs belangrijk om over je gevoelens te praten! Het is oké om je wat minder goed te voelen, het is oké om hiervoor uit te komen, het is oké om hierover te praten. Weet gewoon dat alles, ook na een lange tijd, goed komt!
Ik wil aan iedereen vragen om goed voor elkaar te zorgen in deze moeilijke periode. Het is momenteel misschien moeilijk, maar samen kunnen we hierdoor komen! Praat erover en krop je gevoelens vooral niet op. Je mag je slecht voelen, maar je hoeft er niet mee te blijven zitten. Aan alle mensen met een eetstoornis: jullie kunnen dit! Samen komen we hier doorheen!”
Herken jij jezelf (deels) in het verhaal van Brent en wil jij ook meer openheid geven over eetstoornissen bij jongens en mannen? Stuur dan jouw verhaal naar redactie@proud2Bme.nl en wie weet lees jij binnenkort jouw interview op Proud2Bme.nl.
Geef een reactie