Kan iemand de controle overnemen?

Je wilt dat iemand alles uit handen neemt. Je wilt dat iemand de controle overneemt. Je wilt dat iemand de verantwoordelijkheid volledig van je overneemt. Je wilt dat iemand je opraapt, optilt en meeneemt. Je wilt dat iemand je redt. Je bent zo moe van alles, van het strijden, van het gevecht in je hoofd, van het niet kunnen kiezen voor leven of dood. Je wilt wel herstellen, maar je wilt niet al die nare gevoelens aangaan. Je wilt wel weer normaal eten en een normaal gewicht hebben, maar de weg ernaar toe zie je niet zitten. Kon iemand je maar even een stukje dragen op dat pad naar herstel, zodat je zelf niets hoefde te doen en zelf geen keuze had.

Jouw eetstoornis vraagt én levert jou controle. Controle die jou heilig is, die alles voor je waard is. Toch zou je ergens het liefst al die controle uit handen geven. Je zou willen dat iemand anders, waar je volledig vertrouwen in hebt, even zou bepalen wat je at, hoe vaak je at en hoeveel je at. Dat iemand anders er in korte tijd voor zou zorgen dat je van stap 1 op de weg naar herstel terecht zou komen bij stap 101. Die akelige ellenlange weg is zo eng en voelt zo naar en onnatuurlijk. Het voelt zo verkeerd en slecht om tegen die eetstoornis in te gaan. Wat zou het fijn zijn als iemand anders dat voor je kon doen.

meisje angst eetstoornis alles uit handen

Je verlangt soms nog weleens terug naar het moment waarop je kind was en je moeder of vader alle grote boze zaken in jouw wereld voor je oploste. Je liep op een smalle stoep en plotseling kwam er een enorme hond aan wandelen. Je plaste bijna in je broek van angst. Eén blik naar je vader was voldoende: HELP! Hij tilde je op en zonder zorgen en in de warme, beschermde armen van je vader passeerde je de hond. Die bescherming, die warmte en zorg zou je zo graag weer even terug willen. Misschien niet meer door je vader of moeder, dat zou op deze leeftijd raar en onnatuurlijk voelen. Misschien nu wel door die ene krachtige buurvrouw, een leraar of therapeut.

Wat zou het fijn zijn als je even weer kind kon zijn. Klein, onschuldig en onverantwoordelijk. Wat zou het heerlijk en veilig zijn als iemand weer even die beschermende rol voor je kon innemen. Zou dat kunnen? Zou iemand die rol innemen als het maar heel slecht met je gaat? Misschien komt die drang naar zoiemand wel voort uit een gemis in het verleden. Misschien heb je die beschermende ouder die onvoorwaardelijk van je houdt en alles voor je oplost wel gemist en zoek je nu op een indirecte manier invulling voor die leegte? Wat de reden ook mag zijn, de wens is aanwezig en het verlangen is groot. Zo groot dat dit er tevens voor zorgt dat je niet kan kiezen voor herstel. 

Je kunt niet kiezen voor herstel, omdat je wacht op iemand die je opraapt. Iemand die je redt, al je problemen uit handen neemt en alles voor je oplost. Als je nu zelf jouw eigen redding bent, dan kan niemand anders je meer redden en zal die leegte of dat verlangen naar klein en kind zijn nooit meer worden opgevuld. Je hebt het idee dat als je zelf nu kiest voor herstel en dat pad bewandelt naar beter eten, misschien meer wegen en minder destructief bezig zijn, alles weer zo eenzaam, angstig en vreselijk voelt. Je zit vast, muurvast, want wat je ook doet… er is nog steeds niemand langsgekomen om je te redden.

Sterker nog, al kwam er iemand langs om je te redden, dan zou die je enkel naar het dichtbijzijnde ziekenhuis kunnen brengen en je daar op kosten van je zorgverzekering laten verzorgen. Ik noem die kosten met opzet, omdat het dus vrij weinig te maken heeft met het verlangen klein en kind te zijn en onvoorwaardelijke liefde en bescherming te ontvangen. Zo nodig zal je opgenomen worden en als eetstoornispatiënt behandeld worden. Er zullen regels opgelegd worden en er zullen medische onderzoeken plaatsvinden. En zo gauw het medisch gevaar is geweken, zal je worden ontslagen en doorverwezen naar een eetstoorniskliniek. Uiteindelijk zal je ook daar zélf, uiteraard met steun, moeten kiezen voor herstel. Je zal zélf die weg moeten bewandelen en je angsten moeten aangaan en overwinnen. Dat kan, hoe graag je dat ook wilt, niemand van je overnemen.

meisje angst eetstoornis alles uit handen

En misschien verlang je helemaal niet specifiek naar die kinderlijke bescherming, maar wil je enkel gewoon dat alles je uit handen wordt genomen zodat je even los kan laten. Je verlangt naar grenzen, vaste maaltijden of misschien zelfs wel naar sondevoeding, zodat je zelf niet meer bij iedere hap die je neemt dat vreselijke conflict in je hoofd hebt. Het kan ook zijn dat je vindt dat jouw eetstoornis pas ernstig genoeg is als iemand alles uit handen moét nemen. Wat de reden ook is, uiteindelijk is het uit handen laten nemen niet de oplossing. Ja, tijdelijk… maar er geldt ook: “Hoe verder je gaat, hoe langer de terugweg” en dat is écht de waarheid. Hoe dieper jij schuilt in je eetstoornis, hoe langer jij wacht met ertegen vechten, hoe langer en hoe moeilijker de weg naar herstel. 

Niemand kan jouw eetstoornis oplossen. Niemand kan je redden. Natuurlijk kan tijdelijk iets uit handen worden genomen, maar dat betekent niet dat het gevecht in je hoofd er minder op wordt. Het kan er zelfs groter door worden, doordat de weg naar herstel hierdoor langer lijkt geworden. Juist door zélf, met steun, stappen te zetten, zal je je kracht terugvinden en je motivatie om die eetstoornis te overwinnen vergroten. Het verlangen naar kind en klein zijn is goed om te bespreken, erom te huilen en beetje bij beetje te verwerken. Dit kan geen therapeut, lerares of lieve buurvrouw voor je opvullen.

Het is niet verkeerd om soms even alles uit handen te geven, maar het moet geen doel op zich worden. Dan zal het tegen je werken. Bespreek je angsten en verlangens. Die zijn niets om je voor te schamen. Het komt veel meer voor dan je denkt én het helpt je enkel verder door erover te praten.

Zet ‘m op, je kan hét ♥

Fotografie: Fokeev

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

19 reacties op “Kan iemand de controle overnemen?”

  1. Mooie blog ❤️

  2. Deze blog raakt me, want het is zo herkenbaar.. Wauw. Heel mooi geschreven!

  3. Ik begrijp nu waarom mensen met eetstoornissen het zo moeilijk vinden om over hun eetstoornis te praten, of twijfelen of ze wel of niet erover vertellen tegen, wie dan ook, uit angst dat er zo over gedacht wordt als in deze blog.

  4. Zó’n enorm herkenbaar gevoel dat je omschrijft… Ik heb het echt even nodig gehad dat het een tijd uit handen is genomen, maar uiteindelijk moet je inderdaad zelf “de handschoen” oppakken en gaan vechten. Want uiteindelijk ben jij inderdaad degene die zal moet vechten tegen die verschrikkelijk nare gedachten, dag in dag uit, week in week uit, maand in maand uit…. Ik ben er nog niet, maar ik ben onderweg en ik heb meer en meer zélf weer het heft in handen. En wat vóel ik me daardoor sterk 😇💪🏻

  5. Prachtig beschreven!

  6. Wauw zoo herkenbaar

  7. Het kan ook enorm traumatisch zijn, als je uiteindelijk zo diep komt, dat je gedwongen word opgenomen en een rechter voor je beslist, dan heb je geen enkele regie meer op dat moment. En vaak niet voor even, maar voor maanden, dan wel jaren.

    Een ervaring als deze brengt vaak enkel meer schade toe, en herstel is daarna nog moeilijker.

    Zorgen dat je `veilig` blijft, waardoor je zelf regie kunt behouden, is moeilijk maar de weg naar herstel maakt het wel gemakkelijker en sneller, lijkt me

    1. Inderdaad. Ik vind het vaak ontzettend moeilijk als mensen zichzelf pas echt ‘ziek genoeg’ vinden als ze sondevoeding moeten krijgen.
      Het is verschrikkelijk om gedwongen behandeld te worden. Dat is niet iets wat je ‘moet willen’.
      In klinieken voelden mensen zich vaak minderwaardig tegenover mij omdat ik ‘zo diep’ had gezeten.
      Ik heb zelf juist bewondering voor de mensen die de moed en de kracht hebben om eerder hulp te zoeken. Ben blij dat er mensen zijn die familie hebben die wel ingrijpt en je niet aan je lot overlaten, totdat je zelf met je laatste krachten naar de huisarts gaat en met spoed opgenomen moet worden.

      Voor mij speelde dit hele stuk in de blog overigens niet. Ik herken me er totaal niet in.
      Het is wel zo dat inderdaad in het ziekenhuis tijdelijk de controle van je wordt overgenomen. Super moeilijk, maar uiteindelijk gaf het ook rust. Als je zoveel angst hebt, zo weinig vertrouwen in jezelf en je lichaam, dat je niets meer durft te eten…..dan is het wel even goed en fijn als iemand anders dat voor je bepaald en je diegene ‘de schuld’ kunt geven.

      Maar ik ben nogsteeds doodsbang dat ik niet meer naar huis mag als ik naar therapie of naar het ziekenhuis ga.
      Ik heb zelfs een speciale afspraak met mijn psychiater moeten maken, dat ik nooit meer tegen mijn zin opgenomen zal worden. Gelukkig heeft hij deze belofte zelf gemaakt, want ik durfde het niet meer te vragen na een aantal keer een weigering hierin.

      Misschien lijkt het voor sommige mensen ‘de ulitieme anorect’ om in zo in situatie terecht te komen.
      Maar ik kan er maar moeilijk bij met mijn verstand.

  8. Nu het juist goed gaat herken ik dit verlangen nog steeds heel sterk.
    Ik weet dat dit verlangen niet zo vervuld wordt en dat je zelf moet kiezen voor herstel en dat helpt om niet terug te vallen..
    Heel mooi geschreven Scarlet, echt zo herkenbaar!!

  9. Wauw, die is raak. Moou geschreven Scarlet, je hebt talent! Ik vroeg me af, komt er nog een keer een krachtvoer video of laat je dat even voor wat het is? Liefs

  10. Er is niets liefdevol of troostend aan een sonde die in je neus wordt gepropt.
    Voor de mensen die dat willen bereiken om zorg te krijgen of klein kind te kunnen zijn.
    Het doet pijn, je moet voortdurend kokhalzen, je bent afhankelijk om te kunnen douchen want daarvoor moet je losgekoppeld worden.
    De sticker waarmee hij vastgeplakt wordt op je gezicht gaat irriteren.
    Personeel irriteert zich vooral aan jouw eetgestoorde paniek en angsten
    Er is geen liefde in een ziekenhuisopname.
    Infusen raken geïnfecteerd. Je arm zwelt op en je kunt die nauwelijks nog gebruiken.
    En ook deze moeten afgekoppeld worden om te douchen.
    Wil je naar de wc….dan moet je je in dat hokje proppen mét infuus en sondepaal.

    Als je slaapt raak je verstrikt in al die slangen….als je al kunt slapen.
    Om de haverklap gaat een van die kastjes af met een keihard alarm om het een of ander.
    Slaap je eindelijk, komt de verpleging je wakker maken omdat een zak vervangen moet worden.
    Of de nachtdienst loopt zijn ronde en je krijgt de zaklamplichtbundel recht in je gezicht.

    Je wordt s morgens wakker, en je overbuurman blijkt overleden aan een hartstilstand.
    Je buurvrouw is een oud vrouwtje met vreselijke diarree die niet uit bed kan, en dus tot keer per dag , vlak voordat jij moet eten, naast haar bed op een op in een rolstoel haar behoefte moet doen……

    Echt iets om na te streven, zo een opname in het ziekenhuis. 😉

    1. *tich keer per dag Op een po

  11. Beste Scarlet,
    tranen wellen op bij het lezen van je stukje, het raakt ook het onzekere en zoekende kind in mezelf, want: wat je hier schrijft geldt voor anderen ook, niet alleen met een eetstoornis…
    “Het verlangen naar kind zijn en een hand om vast te houden, die even in de jouwe knijpt, je troost en moed geeft, is zeer herkenbaar; het verlangen naar klein zijn; je kwetsbaar te mogen voelen, erom te huilen en beetje bij beetje te verwerken.”
    Moeder van een dochter die worstelt met Anorexia

  12. Wauw dit is zó pijnlijk herkenbaar.. Ontzettend bedankt voor deze mooie woorden die perfect beschrijven wat er vanbinnen bij mij gebeurd ♥

  13. BAM!!!
    Die komt binnen, zit precies op dat punt
    Ik ga er wel voor maar elke keer weer die strijd in men hoofd. Ik wil/moet/zal winnen van die vervelende eetstoornis en hierbij mijn verantwoordingen moeten nemen
    Succes allemaal
    Xxx noekjhu

  14. Dit is zo herkenbaar

  15. Dit beschrijft precies hetgene dat ik nu meemaak en hoe ik me voel. Dit blog ontroerd me, maar geeft me ook kracht en steun. Super mooi geschreven dit blog!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *