Iedereen loopt zijn eigen weg in het leven, de weg die begint bij de geboorte. Mijn weg begon 5 januari 1990, 11 weken te vroeg. Vanaf mijn start heb ik veel obstakels moeten overwinnen met veel doorzettingsvermogen. Na deze moeilijke start werd mijn weg makkelijker. Ik had veel vrienden en veel lol. Ik genoot van het leven, iedere minuut! Elke stap die je zet is een stap richting het ouder worden.
Zo werd ik toen ik 13 was ongesteld en veranderde er heel veel in mijn lichaam. Ik kon niet meer alles eten wat ik wilde, maar dat deed ik wel met als gevolg dat ik erg veel aankwam in een korte tijd. Zelf had ik hier geen problemen mee! Ik genoot volop van het leven en mijn school haalde ik makkelijk!
Maar mensen rondom mij begonnen zich met mij te bemoeien. Ik moest toch wat gaan oppassen met mijn gewicht. Altijd was ik een heel dun kindje, nu had ik overgewicht.
Toen ik net 15 was (begin 2005) begon ik met lijnen. Hier en daar liet ik een snoepje weg, in plaats van chocopasta nam ik kaas enz. Geleidelijk aan viel ik af. Ik had een streefgewicht in mijn hoofd en na ongeveer een jaar had ik dit gewicht bereikt. Eten en gewicht was dit jaar een grote rol in mijn leven gaan spelen! Alhoewel dat als kind nooit zo geweest was. Niemand wist hier van, ik liep mijn eigen weg met mijn geheimen dingen. Op mijn streefgewicht voelde ik me nog niet goed. Het streefgewicht zakte met nog een aantal kilo’s. Ik begon steeds minder te eten. In het voorjaar van 2006 was het de tijd van Sonja Bakker. Mijn ouders hebben toen het tienerboek gekocht. Achteraf gezien maakte ze zich toen al zorgen en hoopten ze hierdoor dat ik toch bleef eten. Maar dit boek kon ik niet volgen, het was me te veel! Ik had mijn eigen controle nodig.
Mijn weg werd donkerder en liep ver weg van de andere. Ik begon me af te zonderen, had geen zin meer in contacten. Alhoewel ik veel complimentjes kreeg over mijn uiterlijk, wilde ik alleen zijn, alleen met mijn ‘geheim’. In de zomer van 2007 was ik al heel veel kilo’s afgevallen, maar nog steeds was ik niet tevreden. Contact met vriendinnen had ik bijna niet meer. In het begin vroegen ze nog wel eens of ik zin had om iets te doen, maar omdat ik toch altijd nee zei was er geen contact meer. Zelf begon ik er toen wel achter te komen dat ik ongezond veel bezig was met eten en gewicht. Meiden van mijn leeftijd (toen 17) deden leuke dingen. Ik heb toen een lange brief naar mijn beste vriendin geschreven en met haar de afspraak gemaakt dat ik niet onder een bepaald gewicht zou komen.
Die vakantie van 2007 ging ik met mijn ouders op vakantie. Verschrikkelijk vond ik dat. 24 uur met elkaar zijn.. daar ging mijn eetlijst. Die was inmiddels zo minimaal, dat zou op gaan vallen! Ik had toen besloten om maar ‘normaal’ te gaan eten.. maar dit lukte al niet meer. Mijn ouders zijn die vakantie naar mij toegekomen toen ik huilend op mijn kamer zat. Ik heb alles aan hen verteld en eenmaal weer in Nederland is het balletje richting de hulpverlening gaan rollen.
Mijn weg bleef ik bewandelen, nu wel wat tegen mijn zin. Want ik wilde geen hulp! Het kon toch nog veel erger? Ik was nog niet eens dun.. wat zeurt iedereen toch! Maar de doktoren vonden het wel ernstig genoeg.. ik had elke week gezinsgesprekken maar dit leidde tot weinig. Mijn gewicht bleef dalen en op een gegeven moment at ik bijna niets meer. Bij een klein stukje appel kon ik al in paniek raken en ook kauwgom of cola light was al te veel. Die tijd durfde ik ook geen bodylotion of veel tandpasta meer te gebruiken, stel je voor dat je er dik van werd. Het ging allemaal zo snel dat ik 13 februari van 2008 werd opgenomen in een kliniek.. in het totaal was ik xx kilo afgevallen. Diagnose: ernstige anorexia.
De weg die ik liep was niet meer leuk. Mijn weg was donker en kou en had veel obstakels. Ik heb veel moeten vechten. Na een opname van 4.5 maand, die verschrikkelijk was, mocht ik naar huis. Dat lijkt lang, maar dat is het niet. Achteraf gezien is het te snel. Ik speelde één groot toneelspel. Iedereen dacht dat het goed ging met me.. maar ik wist wel beter. Alle confrontaties die op mijn weg waren gekomen ben ik voorbij gegaan, ik ben ze niet aangegaan. De anorexia was van mij, hoorde bij mij en niemand mocht er aan komen. Daardoor ging het thuis al snel fout. Op mijn stabilisatiegewicht heb ik ook niet lang gezeten en de xx aangekomen kilo’s was ik na 4 maanden alweer kwijt. Waardoor ik 29 oktober voor een tweede opname moest. Dit keer met spoed omdat mijn lichaam erg snel achteruit ging.
Deze tweede opname was zwaarder en moeilijker. Dit pad was nog dieper en kouder. Maar op deze weg heb ik mijn angsten, door ze aan te gaan, stap voor stap leren overwinnen. Nu had ik wel zoiets van: ‘afvallen en niks eten heeft me nergens gebracht!’.. ik had geen lichaam meer zoals een meisje van 18 eruit moet zien. Ik droeg een klein kindermaatje. Moeilijk was het wel. Want het afvallen en niet eten blijft iets veiligs en vertrouwds. En niet alleen het dik voelen speelt een rol, er zit zoveel meer achter! Bijvoorbeeld het gevoel van ‘te veel’ te zijn op de wereld, willen verdwijnen.
Stap voor stap ben ik dingen gaan leren en al snel mocht ik 13 februari 2009 met ontslag! 3.5 maand duurde deze opname, dat is heel kort. In deze korte tijd heb ik de moeilijkste periode van mijn leven meegemaakt, moeilijker als opname 1 omdat ik nu wel de angsten aanging. Naast anorexia heb ik ook een depressie waarvoor ik medicatie heb gekregen.. door het zélf vechten en de medicatie ben ik gekomen tot waar ik nu ben. Eind 2008 wilde ik niet meer leven en heb ik vele plannen gemaakt om er van af te komen.. nu maart 2009 gaat het goed en wil ik wel weer leven! Hoe ik uit dit diepe dal ben gekomen? Steun, support en liefde van mensen om mij heen, maar vooral omdat ik zelf de keuze heb gemaakt om er voor te gaan, hoe moeilijk dat ook was en is!
Mijn eerste opname deed ik alles omdat het moest van de mensen om mij heen, mijn tweede opname heb ik leren inzien dat ik het niet doe omdat het moet maar omdat ik het wil! En ik wil het ook, ik wil leven.. lopen op een pad dat leuk is, net zoals vroeger! Die weg daar ben ik nog niet.. Het is nog steeds heel moeilijk thuis. Het grootste gedeelte van de dag draait nog om eten en gewicht. Maar tot nu toe blijf ik op gewicht en geniet ik van mijn weg! Vaak kom ik nog op mijn weg een obstakel tegen die ik te lijf ga met mijn ‘gereedschappen’ die ik heb opgebouwd in mijn opnames. En dat gaat goed.. en ik hoop dat het goed blijft gaan. Het is zeker nog erg moeilijk, de anorexia wil ik nog niet kwijt, dat blijft iets veiligs en van mij. Ik kan daar nu beter mee leven! Mijn vriendinnen heb ik terug, mijn opleiding kan ik oppakken en mijn leven kan ik gaan leven zoals een 19-jarig meisje dat “behoort” te doen. Anorexia heb ik zeker nog wel! Want die is niet na 2 opnames weg, het gaat om hoe je er mee om leert gaan. Hoe je de ‘gereedschappen’ leert te gebruiken. Mijn tweede opname heb ik daarvoor nodig gehad en ik hoop niet dat ik een derde opname nodig moet hebben..
Waarom ik anorexia heb gekregen of waarom iemand anorexia krijgt? Ik weet het niet..zo liep mijn weg. Ik vind het vette pech. Het overkomt je, je kiest er niet voor en je kan het niet tegenhouden. Wel kan je er tegen vechten. Eenmaal het gevecht geleverd kom je er sterker uit en kan je je weg in stevigere schoenen lopen! Ik doe mijn best, blijf knokken en hoop dat ik obstakels blijf overwinnen en de goede stappen op mijn weg blijf zetten.
Loop je mee?
Geef een reactie