Het begon ongeveer 4 jaar geleden (nu ben ik 14), toen ik op de basisschool gepest werd door een meisje. Ik zal haar naam niet noemen, maar tot op de dag van vandaag zit ze me nog steeds dwars. Ze schold me uit en maakte mij ontzettend onzeker, haar gepest was allemaal mijn eigen schuld, ik was lelijk en dik en stom, maakte ik mezelf wijs.
Na 2 jaar hebben mijn ouders me van die school afgehaald, en ben ik naar een andere school in de buurt gegaan.
Mijn eerste dag daar ging gelijk goed, ik werd geaccepteerd. Ik wilde een totaal nieuwe start maken, met een totaal nieuw lichaam. Ik knipte mijn haar af in het midden van groep 7 en wilde afvallen. Ik was totaal niet dik, maar ik wilde dat iedereen mij leuk en mooi vond. ###
Zo begon ik, net als ieder ander, met snoepjes laten staan. Dit hield ik nog wel vol, tot het echte werk kwam. Ik wilde zo min mogelijk eten. Natuurlijk ging dit niet goed en faalde ik. Telkens opnieuw en opnieuw probeerde ik het, maar niets lukte. Het kamp van groep 8 zat eraan te komen en ik voelde me zo onzeker. Ik wilde als enige kind niet zwemmen, niet in bikini lopen en niet met de hele groep douchen. Ik werd steeds eenzamer en voelde me totaal niet op mijn gemak.
Toch overleefde ik het kamp en het einde van de basisschool was gekomen. Ik moest me klaarmaken voor de middelbare school, een hele grote klus. Ik streefde naar perfectie, ik las teveel tijdschriften en begon in het wereldje van pro-ana te sluipen. Heel langzaam liet ik het monstertje genaamd anorexia mijn leven betreden. In het begin nog heel onschuldig, ik deed mijn best om af te vallen, maar niet alles lukte even makkelijk. Ik raakte enkele kilo’s kwijt, maar ik wilde meer.
Ik droeg mijn masker op school en thuis, ik was een meisje dat erg aanwezig was, teveel praatte en veel lachte. Ik was mezelf kwijt, totaal verloren, ik had het ergens in een doosje gestopt en de zee in gegooit, het was gezonken naar de bodem en onvindbaar. Zo voelde het als het ware. Mijn eetprobleem werd een obsessie, ik werd geobsedeerd door calorieën, afvallen en eten. Vooral ‘niet-eten’
Ik deed mijn best om aan de buitenwereld te laten zien dat het niet goed ging, en ik schreeuwde om een klein beetje aandacht. Maar het ging niet.. niemand zag het.. niemand deed de moeite om het te zien. Het was ik en mij eetstoornis against the World. Het werd een gevecht tegen schoonheid en ik wilde winnen.
Op dat moment was er één iemand die van mijn probleem afwist, met dat meisje ging ik in de zomervakantie van 2009 op vakantie. Eén van de beste vakanties die ik gehad heb. Ik was even los van mijn problemen, en ik kon eindelijk mijzelf zijn. Maar toen de zomervakantie voorbij was, begon mijn leven in een grotere hel te veranderen dan het al was. Ik werd depressief, mijn eetstoornis nam de controle steeds meer over en ik wist niet hoe ik nog verder kon leven.
Op een dag schreeuwde ik dat ik er een einde aan zou maken. Ik wilde niet meer bedriegen, liegen en iedereen voor de gek houden. Ik wilde dat mensen eindelijk zagen wat er aan de hand was. Dit was de enige manier. De schoolleiding heeft mij toen meegekomen en kalm weten te krijgen. Ze hebben nooit mijn ouders gebeld.
Het nieuws ging als een lopend vuurtje door de school, ik werd nageroepen, uitgescholden en voor gek gezet. Opmerkingen als ‘had je het maar gedaan, hadden we nu misschien een dagje vrij gehad’ etc. werden naar mijn hoofd toe gesmeten.
Mijn mentrix toen die tijd was een hartstikke lieve vrouw. Ze is er altijd voor me geweest en probeerde mij te steunen als ik het moeilijk had. Ik bleef altijd 10 minuten langer in haar lessen om eventjes bij te praten, ze was een soort van tweede moeder voor me geworden. Ze was zo geïnteresseerd in wat er door mijn hoofd heen ging.
Mijn ouders waren al op de hoogte gebracht van mijn “zelfmoordpoging”, ik werd aangemeld bij ‘t ggz en dezelfde week kon ik nog langskomen. Ik stortte totaal in, huilend heb ik gesmeekt om hulp omdat ik mijn eetstoornis echt niet meer kon verslaan. Ze zei ‘maar zo dun vind ik je niet.’ Ik moest op de weegschaal staan, randje ondergewicht was wat ze mij vertelde. Zorgen maakte ze zich wel, maar een klinische opname was nog niet nodig. Ik mocht naar huis, en ik kon over een maandje weer terugkomen.
In dat maandje ging ik rustig verder, de feestdagen waren aangebroken dus het werd moeilijker, het was koud buiten en ik werd steeds magerder. Samen met mijn moeder ben ik in januari 2010 naar de huisarts gegaan. Zij vertelde mij dat ze zich erg zorgen maakte. En ze mij graag wilde aanmelden bij
Ursula Kliniek. Ik wist niet wat ik ervan moest denken.. Opluchting, maar ik was bang om mijn eetstoornis los te moeten laten.. Iets wat ik echt niet zou durven..
Nog een maand gevangen in mijn wereldje van afvallen en iets totaal onverwachts gebeurde: Ik kreeg mijn allereerste eetbui.
Na die allereerste eetbui volgde er steeds meer. Soms 3 op een dag. In het begin durfde ik er niets tegen te doen, braken heb ik geprobeerd maar gelukkig is het nooit gelukt. En laxeren? Nou.. nee.. ik zou nooit laxeermiddelen durven halen. Ik kwam aan, iedereen gaf mij complimentjes maar ik werd steeds depressiever. Ik schaamde me voor mijn eetbuien en vertelde iedereen dat ik gezond at, en gewoon mijn best deed om beter te worden.
Ik had boulimia.
Het meisje dat zei nooit laxeermiddelen te gebruiken kocht ze, en nachtenlang heb ik op de wc doorgebracht. Telkens was ik aan het plannen hoe ik mijn lax het best met school kon combineren, want ik wilde er natuurlijk op school geen last van hebben. Tot ik mijn medicatie voor ADHD eindelijk kreeg, i.v.m. mijn eetstoornis mocht ik die eerst niet slikken omdat je er gewicht door zou verliezen. En dat gebeurde, langzaam kreeg ik weer motivatie om te gaan afvallen. Het lukte, en het lukte weer niet, daarna lukte het, en toen weer niet..
Steeds maar een cirkeltje waar ik in vast blijf zitten..
De laatste twee maanden neemt het afvallen weer de controle over. Ik zit nogsteeds op een gezond gewicht, maar iets zegt me dat het niet lang meer gaat duren voor alles weer opnieuw begint.
Vechten gaat niet zonder hulp van buitenaf. Er zijn nu weinig mensen die weten dat het nog steeds slecht met me gaat. Ik heb hulp gevraagd aan mijn psycholoog. Zij gaat deze week mijn ouders weer op de hoogte brengen.
Ik ben bang dat ze me een aansteller vinden. Bang dat ze vinden dat het meevalt..
Mijn vriendinnen vinden dat alles meevalt, omdat ik meestal wel gewoon probeer te eten op school. Ik wil niet dat het opvalt. Ik wil niet wéér gezien worden als dat meisje met een eetstoornis. Want ik ben niet anders. Ik ben Maaike. Zal Maaike blijven, en niemand zal mezelf ooit van mij af kunnen nemen. Zelfs mijn eetstoornis niet..
The secret kept within me
Geef een reactie