Mijn naam is Romy en ik ben 21 jaar. Sinds 8,5 jaar kamp ik met een eetstoornis. Het label dat er vanuit instellingen is aangehangen vind ik zelf niet zo fijn om te gebruiken. Het klinkt voor mij als een negatief iets om te zeggen dat ik ‘anorexia’ heb. Na heel wat behandelingen en allerlei therapieën ben ik uitbehandeld verklaard. Wat dan? Toch maar weer naar een andere hulpinstantie en blijven proberen. Blijven zoeken naar die ene ingang die leidt tot een andere weg.
Zelf heb ik heel veel steun ervaren aan de recovery video’s van andere meiden op YouTube. Echter, er was één gedachte die me de hele tijd bleef kwellen: “Wat als ik niet voor herstel kies, kan ik dan toch nog gelukkig worden of zal het dan altijd zo blijven zoals het nu is?” Er wordt altijd gezegd dat je voor herstel kiest en anders voor de eetstoornis. Het ene uiterste tegenover het andere, maar is er geen tussenweg? Zelf ben ik hier op onderzoek naar uitgegaan en heb ik ondervonden dat er zeker een tussenweg is, een grijs gebied. Een weg waarin je jezelf meer zeggenschap kunt geven naast de eetstoornis, zonder dat hij je weer helemaal de put intrekt en je ongelukkig maakt. Of dit bij mij uiteindelijk naar volledig herstel zal leiden of niet, dat weet ik nog niet. Wat ik wel weet is dat ik veel gelukkiger ben, tegenover de periode dat ik op mijn dieptepunt zat en dat het leven me nu veel meer enthousiasme geeft dan dat het ooit heeft gedaan.
Ik heb ervoor gekozen om MinnieMaud te gaan volgen. Ten tijde van dit idee was ik in een kliniek opgenomen, maar ik werd zo wanhopig door de leegte van de dagen en het ongelukkige gevoel dat ik had in mezelf, dat ik heel graag weg wilde daar. De enige mogelijkheid was door te eten en weer meer energie en kracht te krijgen. Toch twijfelde ik ergens of ik wel voor de methode van MinnieMaud kon kiezen. Moest je dan niet 100% voor herstel kiezen? Als ik dat (nog) niet kan, moet ik het dan toch laten? Het laatste jaar is mij bijna fataal geworden en ik besloot om de stap toch te wagen. Als laatste strohalm, als laatste optie na 8 jaar klinische opnames en behandelingen die nergens op uit waren gelopen.
Thuis ben ik begonnen met beter eten, minder dwangmatig bewegen en het weer oppakken van een gezondere leefstijl. Mijn eten bleef ik wel afwegen en ook bleef ik kcal tellen. Niet alleen voor de zekerheid dat ik genoeg binnen zou krijgen, maar ook om de ‘controle’ over mijn eten te behouden. Dit stukje was natuurlijk vanuit mijn eetstoornis, maar anderzijds mocht ik wel weer lekkere dingen eten van mezelf, zoals chocolade en ijs. Dit mocht ik voorheen nooit van mezelf en ik ontzegde mezelf zoveel dat er een enorme druk op me lag. Een druk die mijn eetstoornis me had opgelegd. Nu ik een soort concessie had gedaan tussen mezelf en mijn eetstoornis, kon ik in mijn hoofd ook weer ruimte vrij maken voor andere dingen, zoals wat voor kleding ik de dag erna nou eens aan zou trekken.
De concessie was dat ik meer naar mezelf mocht luisteren als ik vanuit mijn eetstoornis ook nog een bepaalde regie mocht houden. Het lijkt negatief te klinken als je een voorstander bent van het feit dat je voor volledig herstel kiest of helemaal niet, maar voor mij is dit wel een manier gebleken waardoor je óók gelukkiger in het leven kunt gaan staan. Er is dus wel een manier om met een eetstoornis te leven (in ieder geval bij mij voor nu) en ik vind niet dat dit als een negatieve keuze bestempeld hoeft te worden. Als je er zelf voor wilt kiezen om helemaal er vanaf te willen, dan is dit goed. Ieder bewandelt zijn eigen weg en stippelt zijn eigen route uit. Daarom is het ook zo belangrijk om een ander niet te veroordelen om de keuze die hij/zij maakt in zijn proces en elkaar in zijn waarde te laten.
Iedereen heeft een andere mening, maar het gaat er uiteindelijk om dat jij zelf weer gelukkig kunt zijn en vol energie in het leven kunt staan. Je vrijer en blijer voelen is veel belangrijker dan de stempel ‘volledig genezen’ of niet. Ja, het kan, maar jij mag zelf de keuze maken waar jij je goed bij voelt en als die niet voldoet aan de verwachtingen van anderen, dan moet dat ook oké zijn. Jij beslist over je eigen leven en de keuze die jij maakt verrijkt alleen jouw eigen leven, niet dat van een ander.
Om deze reden vind ik het zelf het ook onterecht dat hulpinstanties of behandelaren cliënten bestempelen met het label ‘chronisch’. Een eetstoornis is een mentale ziekte, een ziekte waar je zelf nog enige invloed op hebt, in welke fase van je leven ook. Als je van een ander te horen krijgt dat je waarschijnlijk chronisch een eetstoornis zult hebben en hier helemaal door in de put zit, dan kan het voelen alsof je een ander eigenlijk laat beslissen over jouw leven. Dit moet je niet laten gebeuren. De moed niet opgeven, de hoop niet laten varen. Het kan nog gewoon zo zijn dat je er misschien nog niet klaar voor bent, nog niet genoeg tools en houvast hebt meegekregen om het zelf te kunnen en misschien nog niet genoeg vertrouwen hebt opgebouwd in jezelf om het écht te gaan doen. Tijd is belangrijk, geef die ook aan jezelf.
Ieder verdient de tijd en ruimte om zichzelf te leren kennen, met sterke en mindere kanten, maar om die eigenschappen ook te kunnen leren inzetten om zijn eigen pad te bewandelen. Om mijn verhaal en mijn visie hierover te delen ben ik onlangs ook begonnen met vloggen op YouTube. De kracht en het vertrouwen die ik vanuit mijn omgeving heb gekregen, de tijd en ruimte die mij gegund is om nu te staan waar ik nu sta, dat wil ik zo graag delen. Zo graag wil ik laten zien dat ieder mens stuk voor stuk bijzonder is, ook jij. Jij bent uniek, dus laat je niet demotiveren door wat anderen zeggen. Je bent sterker en krachtiger dan je denkt en ook jij kunt herstellen van je eetstoornis!
♥
Geef een reactie