Kinderen krijgen te snel een diagnose

Er wordt heel wat af gediagnosticeerd in ons land en ook veel kinderen krijgen al op jonge leeftijd een diagnose. Aan de ene kant zal het nodig zijn om de kinderen een geschikte behandeling te kunnen bieden, maar aan de andere kant is het ook zorgelijk. Soms richt een diagnose meer schade aan dan dat het iets positiefs doet. Hierover is een indrukwekkend filmpje gemaakt die hoort bij de campagne die gelanceerd is: ‘gun kinderen hun eigen label’.

In dit filmpje kun je zien dat kinderen diagnoses krijgen maar dat er tegelijkertijd ook iets anders in hun schuil gaat, namelijk kwaliteiten en potentiële beroepen. Door de toegenomen prestatiedruk in onze maatschappij en de afgenomen tolerantie van afwijkend gedrag, is het aantal kinderen en jongeren dat ritalin gebruikt de afgelopen jaren verviervoudigd.

Volgens kindercoach en mediadeskundige Liesbeth Hop die de campagne heeft geïnitieerd vanuit de Nationale Academie voor Media en Maatschappij, ligt de oorzaak van overdiagnostisering bij de maatschappij. Ze geeft aan dat het al op school begint bij het competentiegerichte onderwijs. Kinderen moeten allemaal aan dezelfde norm voldoen terwijl dit een gemiddelde is. Als je daarvan afwijkt, ben je niet meer normaal. Volgens Hop speelt ook de overheid een rol. Kinderen hadden tot kort geleden nog een diagnose nodig om in aanmerking te komen voor een rugzakje voor financiële hulp. Inmiddels is dit gelukkig niet meer nodig door het passende onderwijs waarbij gekeken wordt naar de diversiteit aan kinderen.

Daarnaast ligt er ook een deel bij de ouders. Velen van ons geloven in de maakbaarheid van ons leven. Dit geldt ook voor de kinderen die bij ons leven horen. Wanneer een kind niet aan de eisen voldoet of niet past in het ideaalbeeld van de ouders, lijkt het alsof het bijna een opluchting is als een kind een diagnose krijgt. Zo wordt het probleem naar het kind verplaatst.

Liesbeth Hop probeert met filmpjes, posters, expertbijeenkomsten en een website ouders en leerkrachten aan het denken zetten. Men moet zichzelf afvragen of ze bezig zijn met de vraag wat een kind nodig heeft in plaats van wat een kind mankeert.

Een diagnose werkt vaak stigmatiserend en het plaatst kinderen in een hokje. Daarnaast zorgt het vaak ook voor buitensluiting. Daarnaast is het lastig om ooit van een label af te komen. Kinderen die een diagnose nodig hebben voor de verdere oplossing krijgen ook lang niet altijd de zorg en aandacht die zij verdienen. Zo blijkt maar dat een psychische diagnose niet altijd een oplossing is.

Bron: Metronieuws.nl

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

16 reacties op “Kinderen krijgen te snel een diagnose”

  1. Ik werd vroeger altijd adhd kind genoemd omdat ik zo druk was, ik was gewoon een blij kind 🙂

  2. Toevallig, hier heb ik twee jaar geleden een betoog over gehouden op school. 🙂

  3. Ik blijf het een mooi filmpje vinden!

  4. Ja, dat zal allemaal best, maar ik had toch liever mijn diagnose (ASS) al op mijn zesde gehad, en niet pas rond mijn 22ste (?). Had me misschien een hoop ellende bespaard.

    En ik kreeg mét diagnose eigenlijk meteen de juiste hulp, terwijl daarvóór heel wat psychologen maar wat aangeklooid hebben.

  5. ik vind het ook een dubbel verhaal. Natuurlijk moet iedereen de juiste hulp krijgen, of er nu een diagnose is en welke dat dan ook mag zijn. Bij mij als kind was er ook een hoop ellende bespaart gebleven als ik had geweten dat ik dyslectisch was ik plaats van oerdom. En op tijd een diagnose eetstoornis is cruciaal voor een verder verloop.

  6. Helemaal mee eens!

    Wat een vrolijk, actief en druk kind is zeggen ze direct dat die adhd heeft en gaan ze volstoppen met medicatie!

  7. Soms komt die diagnose te snel en soms veel te laat.

    Maar waar ik me vooral aan stoor is het zwart/wit denken….Je kan verschrikkelijk geniaal zijn EN een stoornis hebben (of misschien juist briljant zijn door wie je bent)

    Waarom is iemand OF patiënt?

  8. Correctie: Ik bedoelde of goed genoeg OF patiënt?

    Ja, ADHD’er 😉

  9. De correcte diagnose is altijd z.s.m. het beste!

    Lees wat daar staat… de CORRECTE diagnose, en die krijgt helaas LANG niet iedereen! :'(

  10. @S, herkenbaar, zelfde verhaal bij mijn zus, die is er zwaar depressief door geworden.

  11. Mijn zoon had volgens de instanties asperger ,men wilde hem ritalin geven
    zonder dat men weet wat de gevolgen ervan zijn op langere termijn.
    wij zijn een ander pad ingeslagen homeopathie ik herken mijn asperger kind niet meer.
    En niet alleen ik ook de juffen op school klasgenootjes,ouders noem maar op.
    Ik krijg steeds meer mijn kind terug

  12. @S Helemaal mee eens, kreeg pas op me 17e de diagnose autisme en voor die tijd ook lang aangeklooid met de hulpverlening wat niet echt hielp.

    Verder is het beetje dubbel. Een diagnose kan helpen, zeker qua hulpverlening. Maar verder in het dagelijks leven vind ik het prettiger als de stempel pas later in beeld komt. Dan snel vertellen wat er is en dan weer verder gaan met leven.

  13. Toevallig vandaag mn medisch dossier gelezen, vele diagnoses teruggelezen en geen van alle zegt iets over mij; Een gezonde jonge vrouw die fulltime werkt als leerkracht. De ooit gestelde diagnoses als ‘persoonlijkheidstoornis’ zijn al lang niet meer van toepassing, terwijl het vaak wel gezien wordt als een diagnose voor altijd.

    Ook als leerkracht loop ik hier enorm tegenaan. Kinderen die overduidelijk autistische trekken vertonen, maar waarbij ik twijfel of er op 5 jarige leeftijd een sticker op moet. Enerzijds helpt een diagnose een kind, omdat er passende hulp en ruimte geboden kan worden, aan de andere kant denk ik; laat ze lekker ontwikkelen zoals ze zijn en we kijken wel hoe ze zijn als ze 15 zijn.

  14. Ik denk dat ouders en de maatschappij hier debet aan zijn. Vroeger hadden ouders meer kinderen en accepteerden dat niet alle kinderen hoogvliegers waren, dus die gingen lekker met hun handen werken en werden ze opgeleid in een bedrijf (en na verloop van tijd als de ergste drukke kantjes ervan waren gingen ze bij het bedrijf nog verder een opleiding volgen..). Nu moet iedereen tot 18 jaar op school, kom je zonder diploma (en o ja, tig jaren werkervaring, terwijl je net afgestudeerd bent) nauwelijks ergens binnen. We leven in een tijd waarin veel hogere eisen gelden en waarin ouders zich genoodzaakt voelen alles op touw te zetten voor een diploma (denk aan alle huiswerkinstituten, privescholen, etc). En echt, iedere ouder hoort 100 keer liever dat zijn of haar kind (ADHD, autistisch, dyslectisch, dyscalculie, etc….) heeft dan de doodsimpele verklaring…tja uw kind is nou eenmaal niet zo slim.

  15. Bij mij juist te langzaam. Ik zit al bijna 9 maanden in behandeling en er is nog steeds geen diagnose. Ze hebben ‘vermoedens’ van iets als Borderline, maar omdat ik nog in ontwikkeling ben (17 jaar) kunnen ze nog niet een labeltje geven ofzo. Ik hoop dat ze mij snel wel de goede diagnose geven ipv eetstoornis, depressie, dysthym, angststoornis etc. zodat ik weet wat ik heb en de goede behandeling kan kiezen. Er wordt ook vaak veel te snel een label gegeven, maar ik vind het niet deskundig dat ze na zo’n lange periode nog ‘geen idee’ hebben.

  16. Ik ben ook ontzettend ‘blij’ met mijn diagnose Asperger. Gekregen op m’n 17e.
    Had het toch ook liever wat eerder gehad, want dat zou een hoop niet passende hulp hebben bespaard.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *