Kinderen opvoeden na een eetstoornis

Als ouder wil je graag het beste voor je kind. Niet alleen door een goede opvoeding, maar ook door zelf het beste voorbeeld te zijn dat je maar kan zijn. Maar wat als het niet altijd lukt het het juiste voorbeeld te geven? Wat als je continu bang bent dat je het verkeerde door zal geven, zoals de eetstoornis waar je zo mee geworsteld hebt of soms nog doet? 

Een kinderwens heb ik altijd gehad. Ook in de tijd dat ik worstelde met eten. Het feit dat ik deze wens had, maakte me in die tijd ook wel angstig. Wat voor een gevolgen zou de eetstoornis met zich meebrengen? En op welke termijn zou dit weer goedkomen; áls het al goed zou komen? Kon ik nog wel kinderen krijgen als dit alles achter de rug zou zijn? 

Niet alleen zat ik vaak met de vraag of ik nog wel kinderen zou kunnen krijgen, ik zat ook vaak met de vraag wat ik mijn kinderen dan zou kunnen meegeven. Wat zou er nodig zijn om hen dezelfde strijd te besparen? Tot op de dag van vandaag spoken deze vragen nog wel eens in mijn hoofd. Een stukje angst dat er iets gezegd of gedaan zou worden waardoor zij hier ook maar iets van op zouden pikken. Ik wil ze beschermen, maar weet vaak niet hoe.

foto

Wegen zonder weegschaal

Toen ik zelf kinderen kreeg, had ik al een langere tijd geen weegschaal meer in huis. Mijn geluk hing niet meer af van het getalletje dat op een weegschaal zou verschijnen. Echter werd ik hier zowel tijdens als na mijn zwangerschap weer mee geconfronteerd. In het begin kon ik bij mijn verloskundige aangeven niet te willen weten hoeveel ik zou wegen, zolang zij in de gaten zouden houden of alles goed verliep. Dit scheelde enorm voor mijn gevoel en hierdoor kon ik me ook meer focussen op het kindje dat in mij groeide in plaats van hoe erg ik zelf aan het groeien was. 

Maar nadat de baby geboren werd, draaide het alweer snel om het gewicht dat zou verschijnen op de weegschaal. Niet alleen bij geboorte, maar ook tijdens de eerste jaren van het kind, om te zien hoe ze zou groeien. In het begin vond ik er een houvast in, omdat ik dan wist of het kindje goed groeide. Maar achteraf vond ik het vaak ook confronterend omdat er snel gesproken werd over ‘te dik’ of ‘te dun’. Mijn kind was gezond en dat was het belangrijkste in mijn ogen. De nadruk op het gewicht en het gemiddelde begon me steeds meer tegen te staan.

Ik betrapte mezelf er in het begin ook wel eens op dat ik mijn kindje dan zou vergelijken met een ander. Niet omdat de één beter was dan de ander, maar om een soort bevestiging te krijgen dat het bij ons goed ging. Echter kreeg ik dit voor mijn gevoel nooit. Het was ook geen eerlijke vergelijking gezien elk kind anders groeit. Elk kind heeft ook een ander startpunt. Daarbij was het ook geen realistische vergelijking als ik niet eens wist hoe oud het andere kind was ten opzichte van de mijne. Het wegen en de nadruk op zulke controlemomentjes hoefden dan ook niet meer voor mij, op de verplichte controles na. 

Te zoet, te zout of te vet

Naarmate mijn kinderen groeiden, begonnen ze ook kennis te maken met eten. Net als mijn man en ik zijn het absoluut zoetekauwtjes. Zoals waarschijnlijk de meeste kinderen. In het begin struinde ik het internet af om informatie te verzamelen over wat goed is of niet. Is het niet te zoet? Zit er teveel zout in? Mag het zoveel vet? Ik werd overweldigd door het brede schap vol kinderhapjes, kinderkoekjes, kinderbeleg en ga zo maar door. Wat zou goed zijn voor mijn kind?

Terwijl ik dergelijke overwegingen voor mezelf had leren loslaten toen ik voor herstel ging, werd ik ontzettend onzeker over de keuzes die ik maakte voor mijn kinderen. Ik wilde ze niet uit angst voor mijn verleden anders opvoeden, maar ik wilde wel het beste kiezen voor ze. Hoe kon ik hierin een middenweg vinden? En belangrijker, hoe kon ik leren vertrouwen op de keuzes die ik maakte zonder bang te zijn dat het iets zou betekenen vanwege mijn verleden?

Laat los, laat gaan

Toen ze klein waren had ik het gevoel alleen maar de gezondste opties voor ze te moeten kiezen. Misschien kwam het door mijn verleden of misschien heeft iedere ouder dat nu eenmaal. Nu ze wat groter zijn, lijken de meeste onzekerheden verdwenen. Deze verdwenen niet omdat het getal op de weegschaal binnen een bepaalde marge zat, maar doordat ik kon zien dat het gezonde en vooral vrolijke kinderen zijn. Ze zijn vrolijk en genieten van wat ze op hun bordje krijgen. Dat neemt niet weg dat ik zo nu en dan nog met zorgen zit, zoals waarschijnlijk veel ouders. Alleen kan ik naast zorgen vooral genieten van hoe ze eten.

Dit houdt ook in dat ze soms hun groentes laten liggen. Dit houdt in dat ze wekelijks frietjes eten. Dit houdt in dat de tomaatjes niet aan te slepen zijn. Dit houdt in dat ze vaker zoet beleg kiezen boven hartig beleg op brood. Dit houdt in dat ik ze zelf laat ontdekken wat ze lusten of niet. Dit betekent niet dat ze alleen maar de meest ongezonde dingen kiezen, want door hen hierin losser te laten, leren ze ook te houden van de dingen die belangrijk zijn. In plaats daarvan is er ook ruimte voor genot in het eten. Iets dat ik tijdens mijn herstel weer heb moeten leren, hoop ik hen mee te kunnen geven op vroegere leeftijd. Laat los, laat gaan en leer genieten.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Phoicai

Geschreven door Phoicai

Reacties

12 reacties op “Kinderen opvoeden na een eetstoornis”

  1. Lieve phoi chai ik vind jou een goede moeder en ik vind het heel mooi om te zien hoe je dit doet naar je kinderen toe hoe je je best doet om hun de goede dingen mee te geven groetjes

    1. dat denk ik ook altijd Arwen als ik haar blogjes lees. Ze is echt zooo lief voor haar gezin en dan denkt ze nog wel eens dat ze te weinig tijd voor ze neemt. Terwijl ik dat juist zo niet vind. Echt een voorbeeld moeder!

    2. Ah bedankt voor jullie lieve woorden, Arwen en Patro! Ik doe zeker mijn best en lief dat jullie dit zeggen. Het geeft me toch wat vertrouwen.

      Liefs

  2. Zo mooi!! Bedankt voor deze blog 🙂 respect!

    1. Ah dank je wel, Anoniem!

  3. Lieve Phoicai,

    Dank voor deze mooie blog. Fijn dat er ook aandacht is voor vrouwen in deze fase.

    Ik herken veel van wat je schrijft. Niet zozeer het wegen tijdens de zwangerschap, want dat deed mijn VK niet of nauwelijks. Ze zei: ‘hoeveel je aankomt tijdens de zwangerschap zegt niet zoveel over (de grootte) van je kind. En maakt alleen maar onzeker.’ Super fijn, gezien mijn achtergrond.

    Wat ik wel erg herken is mijn kind willen beschermen tegen een ES. En zoeken in verhouding ‘gezond’ en ‘ongezond’. Ik laat daarin ook steeds meer de teugels vieren. Ik denk niet dat het (alleen) je eetstoornis verleden is Phoicai. Die zegt dat het ‘gezond’ moet zijn. De nadruk op ‘gezond’ wordt ook erg gegeven voor bijv Voedingscentrum etc. Ik probeer mijn kind mee te geven dat gezond ook is om lekker een koekje of bakje chips te eten. Balans is hierin het belangrijkst.

    1. Hey N,

      Heel herkenbaar wat je zegt. Ik geloof ook zeker dat het in zekere mate los zal staan van het verleden zelf maar ook ligt aan de nadruk op het gezond eten vanuit meerdere kanten. Balans is hierin zeker belangrijk en dat is iets wat ieder ouder zelf moet uitzoeken. Doen wat goed voelt, waar je als ouder zelf achter staat.

      Liefs

  4. Om eerlijk te zijn vind ik de moeite met het wegen van je jonge kindje juist nog klinken alsof de eetstoornis je nog dwars zit. Ik zie dit juist als een tool die bedacht is om de gezondheid van kindjes een beetje te kunnen monitoren voordat zij dit op andere manieren naar ons communiceren. Afvallen is bij jonge kinderen namelijk vaak een teken dat er qua gezondheid iets mis is.
    Natuurlijk geldt wat jij zegt dat het belangrijk is dat ze gezond en vrolijk overkomen. Maar de moeite met het wegen van hen lijkt mij juist onnodige spanning rond het gewicht leggen, wat zij natuurlijk ook opvangen.

    Ik bedoel dit niet als kritiek, maar misschien is het stof tot nadenken…

    1. Ik heb 1 kindje gehad die dismatuur was en 1 prematuur.

      Continu wegen is in zulke gevallen van levensbelang.

      ‘Misschien is het stof tot nadenken…’

      1. Hey Gigi,

        Wat heftig dat je dit hebt meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat het in zulke situaties ontzettend van belang is te blijven wegen zodat je weet of je kindje goed groeit en goed aansterkt. Hopelijk gaat het goed met jouw kindjes.

        Liefs!

    2. Hey Anoniem,

      Ik snap goed wat je zegt. Misschien triggert het inderdaad een deel van het verleden doordat er zo’n nadruk op gelegd kan worden. Want ik snap ook goed dat het gewicht een richtlijn kan zijn voor of het kindje gezond is of niet, terwijl er natuurlijk ook verschillende oorzaken kunnen zijn schommelingen in het gewicht. Wegen is dus in die zin in het begin zeker belangrijk maar in mijn ogen niet het enige belangrijke.

      Liefs

    3. Interessante vraag! In sommige gevallen is het monitoren van gewicht belangrijk fn misschien zrlfs noodzakelijk. In andere gevallen kan ik ook vinden dat er te veel nadruk op gewicht wordt gelegd, met name als dat vervolgens een aanpassing van het voedingspatroon betekent. Ik heb zo vaak gehoord dat het consultatiebureau vond dat baby’s te hard groeiden op borstvoeding en maar minder moesten drinken of zelfs over moesten op flesvoeding, omdat je dan zou kunnen controleren. Als er menselijke wezens zijn met een gezond honger- en verzadigingsmechanisme, zijn het meestal wel baby’s. No way dat ik daarop zou ingrijpen, tenzij er echt iets extreems gebeurt. Zodra ze gaan lopen, corrigeert e.e.a. vaak wel.

      Daar komt bij dat ook ik liever kijk naar andere gezondheidsindicatoren dan gewicht. Inderdaad, energie, groei, kleur, gedrag, omvang, etc. Gewicht is maar een getal, dat heel weinig informatie bevat, maar waar wel veel waarde aan wordt gehecht.

      Niet willen wegen is misschien het andere uiterste (en zou op vermijding kunnen wijzen), maar het kan m.i. geen kwaad om na te denken welke waarde jij aan het gewicht van een kind toekent of zou willen toekennen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *