Mijn eetstoornis, hoe begon hij eigenlijk? Ik was een jaar of 11, toen mijn lichaam begon te veranderen, in de lengte bleef ik klein, maar ik werd wat molliger. Mijn moeder heeft later tegen mij gezegd dat ik steeds zei ‘mama, waarom is mijn buik zo dik, en niet zo mooi plat als die van J?’ Toen ik 12 was kwam ik voor het eerst op pro ana sites, raar genoeg schrok ik totaal niet van de foto’s die ik daar zag, maar vond ik het meteen mooi. zo wilde ik ook zijn. Ik begon mijn eten weg te gooien op school, maar at thuis veel, daardoor viel ik niet af.
Toen ik 13 was, ging ik naar de middelbare school. Helaas viel ik vreselijk buiten de boot. De meiden met wie ik dolgraag vriendinnen wilde worden, zeiden recht in mijn gezicht dat ze me haten en dat ik weg moest gaan. Mijn zelfvertrouwen zonk tot vér onder het vriespunt en het afvallen ging door. Omdat ik geen vriendinnen had, had ik alle tijd om me op het afvallen te storten. Mijn school lag drie kwartier fietsen van mijn huis vandaan, dus ik bewoog al veel, maar ik moest van mezelf ook altijd xx minuten per dag springen en talloze oefeningen doen. Soms deden mijn voeten zo’n pijn van het springen, maar ik MOEST doorgaan. Want, ik was toch nog niet dun?
Het jaar ging voorbij en ik kwam in de tweede, inmiddels was ik xx kg lichter. De meiden die mij vorig jaar haatte waren nu ineens mijn beste vriendinnen. Ik dacht direct dat dit te maken had met het feit dat ik zoveel was afgevallen dus ik ging door. Uiteindelijk zijn mijn ouders er in de zomervakantie van de tweede op de derde achtergekomen omdat ik de hele vakantie alleen maar heb lopen huilen. Na de vakantie zou ik hulp krijgen zeiden ze.
Zo gezegd zo gedaan, ik kreeg rond augustus 2012 gesprekken met een psychologe die niet gespecialiseerd in eetstoornissen was. Ik ging hierheen, omdat ik in groep 6 ook al gesprekken met haar had. Deze gesprekken leverde niets op, dus in december 2012 werd ik doorverwezen naar de Ursula in Leidschendam. Na de intake ging het zo hard achteruit dat ik eerst twee en een halve week naar het ziekenhuis moest. Na het ziekenhuis mocht ik starten bij de MFT, het was nu ondertussen al mei 2013.
De MFT gaf zo vreselijk veel spanning, dat ik last kreeg van suicidale buien waarin ik niets dan schreeuwen huilen en domme dingen doen kon. In de tijd dat ik bij de Ursula zat, ben ik dan ook twee keer opgenomen geweest op de acute psychiatrie afdeling van Curium. Dat is een gesloten afdeling voor crisisopnames.
De MFT was duidelijk niet genoeg voor mij, dus ik ging starten in de jeugd deeltijd. Maar na twee weken viel ik zodanig terug dat ik wéér naar het ziekenhuis moest. De Ursula vertelde mij, dat mede door mijn ‘buien’, maar ook door de heftigheid van mijn eetstoornis, ze me niet meer konden helpen hier, dus ik werd doorverwezen naar de eetstoornisafdeling van Curium (unit H).
Eenmaal op unit H deed ik vreselijk mijn best, zodat ik snel thuis zou zijn en weer zou kunnen afvallen. Uiteindelijk was ik na 6 weken weer thuis. Helaas kwam door het eten weer zo veel spanning dat ik weer suicidaal werd. Het was zo heftig dat we de crisisdienst wel meerdere keren per week moesten bellen.
Op een dag ging ik nietsvermoedend voor een gesprek met mijn systheemtherapeut naar Curium, toen ze me vertelde dat ze me wilde laten opnemen op de acute psychiatrie. Ik maakte hier zo’n drama van omdat ik niet wilde, dat ik een IBS kreeg (gedwongen opname voor maximaal drie weken). In die drie weken ging het qua eten en gewicht weer zo achteruit dat ik weer naar unit H moest. Zo koppig als ik ben was ik het daar helemaal niet mee eens, dus kreeg ik een RM (gedwongen opname voor maximaal een half jaar).
Ik ging dus weer naar unit H, en ging eindelijk een beetje inzien dat ik écht een probleem had, en dat ik daar stiekem toch wel van af wilde. Vijf maanden heb ik keihard geknokt en vol goede moed ging ik weer met ontslag. Ondertussen was ik ook begonnen met een DGT behandeling voor mijn buien en ik zag alles zonnig in. Nu is het echt voorbij, dacht ik. Helaas heb ik nog wel wat terugvallen gehad. Ik ben sinds ik voor de tweede keer bij unit H wegging nog twee keer op de acute, en één keer op unit H opgenomen geweest. Er werd mij verteld: ‘misschien moet je maar accepteren dat je altijd nog een eetstoornis zal hebben.’ Dit wilde ik absoluut niet, en toen is bij mij de knop écht om gegaan.
Ik kan nu zeggen dat ik 95%, misschien wel meer genezen ben van mijn eetstoornis. Ik sta volop in het leven, ga uitdagingen aan, doe leuke dingen en ga naar school. Ik hoop dat dit verhaal mensen kan inspireren, want hoe diep je ook gaat, hoe uitzichtloos het ook lijkt, het wordt ALTIJD beter.
Geef een reactie