Klaar met mijn eetstoornis

Mijn eetstoornis, hoe begon hij eigenlijk? Ik was een jaar of 11, toen mijn lichaam begon te veranderen, in de lengte bleef ik klein, maar ik werd wat molliger. Mijn moeder heeft later tegen mij gezegd dat ik steeds zei ‘mama, waarom is mijn buik zo dik, en niet zo mooi plat als die van J?’ Toen ik 12 was kwam ik voor het eerst op pro ana sites, raar genoeg schrok ik totaal niet van de foto’s die ik daar zag, maar vond ik het meteen mooi. zo wilde ik ook zijn. Ik begon mijn eten weg te gooien op school, maar at thuis veel, daardoor viel ik niet af.

Toen ik 13 was, ging ik naar de middelbare school. Helaas viel ik vreselijk buiten de boot. De meiden met wie ik dolgraag vriendinnen wilde worden, zeiden recht in mijn gezicht dat ze me haten en dat ik weg moest gaan. Mijn zelfvertrouwen zonk tot vér onder het vriespunt en het afvallen ging door. Omdat ik geen vriendinnen had, had ik alle tijd om me op het afvallen te storten. Mijn school lag drie kwartier fietsen van mijn huis vandaan, dus ik bewoog al veel, maar ik moest van mezelf ook altijd xx minuten per dag springen en talloze oefeningen doen. Soms deden mijn voeten zo’n pijn van het springen, maar ik MOEST doorgaan. Want, ik was toch nog niet dun?

Het jaar ging voorbij en ik kwam in de tweede, inmiddels was ik xx kg lichter. De meiden die mij vorig jaar haatte waren nu ineens mijn beste vriendinnen. Ik dacht direct dat dit te maken had met het feit dat ik zoveel was afgevallen dus ik ging door. Uiteindelijk zijn mijn ouders er in de zomervakantie van de tweede op de derde achtergekomen omdat ik de hele vakantie alleen maar heb lopen huilen. Na de vakantie zou ik hulp krijgen zeiden ze.

Zo gezegd zo gedaan, ik kreeg rond augustus 2012 gesprekken met een psychologe die niet gespecialiseerd in eetstoornissen was. Ik ging hierheen, omdat ik in groep 6 ook al gesprekken met haar had. Deze gesprekken leverde niets op, dus in december 2012 werd ik doorverwezen naar de Ursula in Leidschendam. Na de intake ging het zo hard achteruit dat ik eerst twee en een halve week naar het ziekenhuis moest. Na het ziekenhuis mocht ik starten bij de MFT, het was nu ondertussen al mei 2013.

De MFT gaf zo vreselijk veel spanning, dat ik last kreeg van suicidale buien waarin ik niets dan schreeuwen huilen en domme dingen doen kon. In de tijd dat ik bij de Ursula zat, ben ik dan ook twee keer opgenomen geweest op de acute psychiatrie afdeling van Curium. Dat is een gesloten afdeling voor crisisopnames.

De MFT was duidelijk niet genoeg voor mij, dus ik ging starten in de jeugd deeltijd. Maar na twee weken viel ik zodanig terug dat ik wéér naar het ziekenhuis moest. De Ursula vertelde mij, dat mede door mijn ‘buien’, maar ook door de heftigheid van mijn eetstoornis, ze me niet meer konden helpen hier, dus ik werd doorverwezen naar de eetstoornisafdeling van Curium (unit H).

Eenmaal op unit H deed ik vreselijk mijn best, zodat ik snel thuis zou zijn en weer zou kunnen afvallen. Uiteindelijk was ik na 6 weken weer thuis. Helaas kwam door het eten weer zo veel spanning dat ik weer suicidaal werd. Het was zo heftig dat we de crisisdienst wel meerdere keren per week moesten bellen.

Op een dag ging ik nietsvermoedend voor een gesprek met mijn systheemtherapeut naar Curium, toen ze me vertelde dat ze me wilde laten opnemen op de acute psychiatrie. Ik maakte hier zo’n drama van omdat ik niet wilde, dat ik een IBS kreeg (gedwongen opname voor maximaal drie weken). In die drie weken ging het qua eten en gewicht weer zo achteruit dat ik weer naar unit H moest. Zo koppig als ik ben was ik het daar helemaal niet mee eens, dus kreeg ik een RM (gedwongen opname voor maximaal een half jaar).

Ik ging dus weer naar unit H, en ging eindelijk een beetje inzien dat ik écht een probleem had, en dat ik daar stiekem toch wel van af wilde. Vijf maanden heb ik keihard geknokt en vol goede moed ging ik weer met ontslag. Ondertussen was ik ook begonnen met een DGT behandeling voor mijn buien en ik zag alles zonnig in. Nu is het echt voorbij, dacht ik. Helaas heb ik nog wel wat terugvallen gehad. Ik ben sinds ik voor de tweede keer bij unit H wegging nog twee keer op de acute, en één keer op unit H opgenomen geweest. Er werd mij verteld: ‘misschien moet je maar accepteren dat je altijd nog een eetstoornis zal hebben.’ Dit wilde ik absoluut niet, en toen is bij mij de knop écht om gegaan.

Ik kan nu zeggen dat ik 95%, misschien wel meer genezen ben van mijn eetstoornis. Ik sta volop in het leven, ga uitdagingen aan, doe leuke dingen en ga naar school. Ik hoop dat dit verhaal mensen kan inspireren, want hoe diep je ook gaat, hoe uitzichtloos het ook lijkt, het wordt ALTIJD beter.

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

35 reacties op “Klaar met mijn eetstoornis”

  1. wat mooi geschreven Isabel! Fijn dat het nu beter met je gaat! Ik weet nog dat je bij me in de deeltijd zat en ik vind het echt super knap dat je zo vooruit bent gegaan!

  2. Hee meid! Wat een verhaal zeg, erg heftig! Ik vind het ontzettend knap hoever je bent gekomen en hoop echt dat je deze positieve flow vast kan houden, dat gun ik je echt!

  3. Wat een verhaal! Ook wel herkenbaar met al die opnames! Ik ben trots op ons! ( Ik ben ook zo ongeveer genezen… ) Sterk blijven meis! jij kunt dit! Net als iedereen op deze site! Life’s waiting for us~!

  4. Fijn dat het beter gaat! wat mooi geschreven zeg! echt waar. 🙂
    Je bent zo goed bezig en ik hoop dat dat zo blijft!

  5. He Isabel. Ik ken je ook nog uit de deeltijd. Ik ging net weg toen jij kwam. Superfijn dat het beter met je gaat. Dat verdien je Xx

  6. ben zo onwijs trots op je lieveschat
    hopelijk kun je nu echt van het leven blijven genieten, je bent het waard!

  7. wauw knap van je!

  8. wauw , echt super knap , en ook weer inspirirend voor andere meiden , ga zo door , Je bent het waard

  9. Wauw mooi geschreven meisje

  10. Lieve allemaal, heel erg bedankt voor alle reacties.
    Het doet me echt goed.

    Ik heb wel een foutje gemaakt. Alles is een jaar eerder.

    Dus de mft begon niet in mei 2013 maar mei 2012, enz.

    Oeppssss

    Liefs, Rain.

  11. Wauw, wat goed om dit te lezen! De dag dat jij in de deeltijd kwam, ging ik naar het vervolg, maar ben zó blij om dit te lezen!
    xxxxx

  12. wat fijn om te lezen dat het nu zo geod met je gaat. Wat me wel opvalt is dat het in mei 2013 nog heel slecht gaat, dat is een maand geleden en je nu zegt 95% genezen te zijn. Dat vind ik wel heel snel gaan.
    Ik hoop die knop ook nog te vinden.

    succes met de laatste 5%

  13. Ik zie nu pas het commentaar. ik had hem eerst op deze pagina gezet en ben later pas gaan lezen. toen stond het commentaar van rain er nog niet.

    dus bovnestaand berichtje meot je dat stukje even wegdenken.

  14. heej
    je kent me niet want ik zat in de vervolggroep toen je naar de deeltijd kwam
    ik schrok wel toen ik hoorde dat je naar het ziekenhuis moest
    ik ben dus blij om te horen dat het nu veel beter met je gaat

  15. Mooi geschreven, en wat moet jij een heftige tijd achter de rug hebben!
    Hoop voor je dat het goed blijft gaan.
    Ik heb een soortgelijk iets meegemaakt, tenminste tot de mft, want ik zit nu in het mft programma. Ik bergijp wel heel goed waarom je daar stress van kreeg, was de deeltijd beter?
    Liefs, Sterkte.

  16. @anne,
    Ik vond de mft persoonlijk verschrikkelijk en de deeltijd wel ‘fijn’. Er word meer gepraat en je gaat meer dingen zelf doen ipv je ouders.
    Nu heb ik er niet zo lang ingezeten, maar dit is wat ik er van vond.

  17. Ik weet nog dat het een poos geleden echt niet goed met je ging, gezien de dingen die je op het forum postte. Echt super om te lezen dat het nu zoveel beter gaat! Be proud!

  18. Ik ken je ook nog uit de deeltijd en ik ben echt blij om te lezen dat het nu zo goed met je gaat! Ga zo door meis!
    Liefs, xxx

  19. Wat een mooie omslag heb je weten te maken. Mag ik vragen wat je anders ging doen toen ze je zeiden dat je misschien wel met je eetstoornis moest leren leven? Daar ben ik wel benieuwd naar.

  20. @mimosa

    Ik weet niet. Ik wilde absoluut geen chronische eetstoornis en vanaf toen ben ik veel leuke dingen gaan doen zoals school, uitgaan, sporten. Klinkt raar, maar dat was al stap 1 van het terugvinden van motivatie. Ook heb ik geprobeerd weer hoop te vinden, ookal als ik die verloren. Dit klinkt makkelijker dan het is, maar ik heb het mezelf een beetje aangepraat.
    Ook ben ik gestopt met wegen, dit heeft me echt enorm geholpen omdat ik nu gewoonweg meer durfde te eten omdat ik niet elke gram die er aan komt zie.
    Als laatste heb ik het eten helemaal los gelaten, ik ging weer eten op gevoel en zorgde dat al mijn eten lekker, gezond en verzorgd was. Ik nam bewust de tijd er voor. Hierdoor werd eten langzaam een plezier moment in plaats van een straf die nodig was om in leven te blijven.

    Door al deze dingen ben ik weer van mening dat het leven wel mooi is, en dat ik er van moet genieten. Het is niet makkelijk, maar het belangrijkste is dat je hoop houd, dan gaat die knop vanzelf om.

  21. @mimosa

    Dit is natuurlijk geen stappenplan om beter te worden. Maar dit is een beetje wat ik heb gedaan.

    Liefs

  22. Wat heb jij een hoop meegemaakt, maar wauw, zo krachtig geschreven dit! Zeker heel motiverend om te lezen! Heel veel respect! Ga zo door! xx

  23. Ik vind dit echt een heel erg motiverend verhaal, bedankt voor het delen en je bent echt een vechtertje!! Blijf doorzetten, je komt er echt helemaal van af dat weet ik zeker! Je bent heel dapper en ik vind het onwijs goed van je hoe ver je nu al bent gekomen.

    Liefs,
    Konijntje^^

  24. Wauw, heftig! Fijn om te horen dat het nu beter gaat en dat je er positief tegenaan kijkt.
    Ik ken je ook van de acute en ik zat op unit G toen jij op unit H zat.
    Heel veel succes met alles, want het leven is zoveel beter zonder

  25. Wat een mooi verhaal!
    Een vraagje : heb je bij het curium dgt gedaan?
    Liefs!

  26. Lieve lieve lieve schat,

    Wat ben ik ontzettend trots op jou! Ben ik altijd geweest en zal ik altijd zijn. Ik denk dat je veel mensen hiermee inspireerd, je hebt zo’n moeilijke tijd gehad maar bent altijd sterk en mijn beste vriendin gebleven en dat zul je altijd blijven!

  27. @jayden,
    Ja ik doe nu DGT, de ambulante groep.

    @sanne
    Heeeeeel erg bedankt voor je lieve reactie

  28. Wow heftig, maar wat ben je dapper dat je steeds maar doorgaat/-ging! You can do this, petje af voor jou!

  29. Wauw Isabel! Echt heel knap van je dat je er nu zelf voor hebt gekozen om beter te worden! Die twee weken met je waren heel gezellig 😉
    X

  30. @Rain

    De mft is inderdaad vooral gericht op de ouders en hoe ze met ons om moeten gaan enzo, dat heeft mijn leven ook al een stuk moeilijker gemaakt want ik zit ook ziekenhuis aan huis door mn ernstige ondergewicht dus wordt er continue op me gelet enzo
    ook heb ik niet zo’n goede band met mn ma en ja met de mft wordt je daar steeds mee geconfronteer, ik vind dat het allemaal nogal veel stress met zich mee brengt
    ik heb overigens al wel lieve vrienden gemaakt daar, dat is wel een voordeel

  31. wauw wat een heftig verhaal! en wat ben ik blij om te horen dat het nu goed met je gaat! ga zo door meid 😀

  32. Hey Isabel,

    Echt super fijn om te lezen dat het nu zo goed met je gaat. Ik maakte me af en toe echt zorgen, en vroeg me af hoe het met je ging. Bij de MFT dacht ik echt, wow die heeft echt nog een superlange weg tegaan, en ik had niet verwacht dat je in 1 jaar zo’n lange weg zou kunnen afleggen. Super trots op je!
    Die laatste 5% gaat je ook lukken hoor meid, je kan het!

    xxx
    Maud

  33. Hee ies!!!
    Ik ken je uit de deeltijd nog. Blijf doorvechten en hopelijk haal je de 100% genezing!
    Dikke kus

  34. Ik wist helemaal niet dat je DGT doet! Ik ook, maar dan dagbehandeling. 🙂

  35. zo trots op jou meis!

    @anne
    ik herken dingen die jij schrijft wel (al heb ik zelf geen mtf)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *