Misschien heb je al vaker blogs van mij gelezen over biologisch, fair trade shoppen of bewust leven. Onderwerpen die mij al langere tijd bezighouden en waarin ik mijn draai probeer te vinden. Ik ben (nog) geen groen meisje, maar ik doe wel mijn best om mijn groene steentje bij te dragen. Ik probeer me steeds meer te verdiepen in dierenleed, mensenleed en milieuvervuiling. En ook al maak ik me er op dit moment zeker nog regelmatig schuldig aan, ik wil graag steeds meer veranderen. Ik lig zo nu en dan wakker omdat ik hier over pieker. Wat ik heb gezien in de documentaire De slag om de klerewereld, houdt mij de laatste dagen erg bezig.
Deze documentaire van NPO bestaat uit drie afleveringen waarin Teun van de Keuken en Roland Duong, ook wel bekend van de Keuringsdienst van Waarde, op onderzoek uit gaan in de textielhandel. Al eerder zocht ik uit hoe ik wat eerlijker en liever kan shoppen en stelde mezelf de uitdaging in het blog Shop uitdaging: Eerlijke kleding. Dit dilemma heeft mij niet losgelaten en nu ik de documentaire begon te kijken over de ‘klerewereld’, want zo kunnen we het gerust noemen, ben ik nog meer geraakt en geinspireerd.
‘Kleren. Ze zijn nog nooit zo in de mode geweest. We kopen nu bijna twee keer zoveel kleding als vijftien jaar geleden, maar we geven er veel minder aan uit.’ begint de documentaire. Je wordt al snel nog wat meer met je neus op de feiten gedrukt: ‘De angst om achter te lopen stuurt ons elke week de stad in. Kleren kopen waar we vaak al na een maand weer op zijn uitgekeken. Mode is wegwerp geworden. En wegwerp is lekker goedkoop. De echte prijs wordt elders op de wereld betaald. Mode; mooi, maar waarom zo meedogenloos?’
Twee afleveringen zijn al op de televisie geweest. Deze kun je terugkijken op NPO.nl. De derde aflevering wordt uitgezonden op vrijdag16 januari om 21:12u.
Slag om de Klerewereld Deel 2 TEASER from Appelbaum BV on Vimeo.
Zoals je al merkt aan de toon van mijn tekst, heeft het mij geraakt. Ik voel me schuldig. En terecht. Ook ik doe mee aan wegwerpmode. Hoe erg ik me ook schaam voor deze woorden, het is zo. Ik ben altijd tegen wegwerpbestek, gebruik zo veel mogelijk mijn Keepcup en haal geen keukenpapier in huis, maar gebruik vaatdoekjes. Maar wat doe ik met mijn H&M t-shirtje? Ik draag het, het wordt minder mooi of ik vind het niet meer leuk en ik doe het weer weg. En hup, ik koop iets nieuws. Ik ga er heel luchtig mee om, maar textiel is helemaal geen luchtig onderwerp!
Ik weet nog dat ik in de eerste Primark van Nederland rondliep en dacht: ‘Ik koop dit jurkje gewoon. En als ik het niet meer leuk vindt, doe ik het wel weg of gaat het naar de kringloop. Het kost zo weinig, als ik hem niet meer leuk vind, koop ik gewoon een nieuwe.‘ De drempel om goedkope kleding te kopen is laag. We willen goedkoop, goedkoper, goedkoopst. Veel voor heel, maar dan ook echt heel weinig. Toch heeft het woord goedkoop bij mij een hele andere betekenis gekregen na het bekijken van deze docu.
Een blogger die een vraag over de snelle veranderingen in de mode beantwoordt zegt in de eerste aflevering; ‘Nee, dat is juist eigenlijk wel fijn, want zo kun je vaker iets vernieuwen.’ Een gedachte die ik arrogant vind en die frustratie bij mij oproept. Maar doe en deed ik niet precies hetzelfde tot nu toe?
Kunnen we iets doen?
De mensen in de fabrieken die mijn ‘3-keer-dragen-trui’ fabriceren, zitten letterlijk opgesloten in de slavernij, uitbuiting en kinderarbeid. Ik niet. Ik kan doen en laten wat ik wil. Maar wat kan ik doen om hen te helpen? Waar kan ik wel shoppen? Langdurig onderzoek heb ik niet gedaan, maar ik ben wel op zoek gegaan naar duurzamere, fair trade manieren om toch nieuwe kleding aan te kunnen schaffen. Er zijn merken die zich bijvoorbeeld hebben aangesloten bij de Fair Wair foundation of een Bangladesh akkoord hebben getekend. Maar heeft dit wel zin? Zelfs merken die daarbij aangesloten zijn, weten niet met volledige zekerheid te bevestigen dat hun kleding indirect of direct geen mensenleed veroorzaakt. In aflevering twee van De slag om de klerewerld komt dit duidelijk naar voren.
De dag na het zien van de tweede aflevering liep ik in de stad. Ik had een nieuwe wit shirtje ”nodig”. Maar waar moest ik dat kopen? Ik ben geen rijke stinkerd, maar toch wil ik graag verzorgd en hip de deur uit. Met lege handen ben ik terug naar huis gegaan. Ik kan toch niet zo’n shirtje van H&M kopen na het zien van deze beelden en het horen van de informatie? Hoe durf ik!
Maar wat als we massaal besluiten om deze kleding niet meer te kopen? Wat gebeurt er dan in de fabrieken? Krijgen zij dan hogere lonen? Krijgen ze dan meer kansen om in veilige fabrieken onder betere omstandigheden te werken? Of raken er mensen werkeloos, worden de werkomstandigheden dan nog meer verborgen of raken mensen dakloos, als ze dat niet al waren en wordt het lijden alleen maar erger?
Wat ik wel kan doen?
Ik kan in ieder geval wat dankbaarder omgaan met de kledingstukken die ik heb. Ze zijn gemaakt door mensen die keihard werken en zelfs lijden. Ik wil er dan ook op zijn minst dankbaar voor zijn als ik het nu toch al heb. Ik wil het minder snel weggooien en veel dragen. Ook wil ik bij een nieuwe aankoop goed nadenken. Ik kan op zijn minst wat meer kijken naar wat ik heb, in plaats van wat ik wil hebben.
Ook kan ik kleding ruilen met vriendinnen en kiezen voor tweedehands/vintage kleding. Ik wil mij blijven orienteren op fair trade merken, die dan ook echt eerlijk en lief zijn. Ook kan ik kleding kopen uit eigen land of juist uit fabrieken die zich wel aan de regels houden. Een aantal Nederlandse merken maken hun eigen jeans in Nederland, met de hand. Het kost wat meer, maar als ik wat minder klakkeloos uitgeef, is het het misschien allemaal hartstikke waard. Al heeft ook dat weer invloed op de mensen die werken in de fabrieken. Lastig…
Ik sluit deze blog niet met een oplossing of een tevreden antwoord af. Ik voel me schuldig en dat is terecht. Dat schuldgevoel is er om er iets aan te doen. Ik vraag me soms af wat we aan het doen zijn met zijn allen hier op de wereld. Toch denk ik dat we allemaal ons eigen liefdevolle steentje hierin bij kunnen dragen en hoop ik, net als deze documentairemakers, dat er wat zal veranderen in de toekomst. Hoe weet ik nog niet, maar er moet iets gebeuren.
Hoe denk jij hierover en heb jij de documentaire al gezien?
Geef een reactie