Kleding in therapie

Aan het begin van mijn opname kwam ik netjes opgemaakt met mijn koffer aan. Ondanks dat ik me ontzettend slecht voelde, wilde ik toch enigszins een goede indruk maken. Al na een paar dagen veranderde dit en nam ik niet meer de moeite om mezelf op te maken. Ook fatsoenlijke kleding aantrekken vond ik niet meer belangrijk. Ik droeg vaak een joggingbroek met een dikke trui die je normaal gesproken alleen aan zou trekken als je thuis op de bank een serie zou kijken. Toch droeg ik dit geregeld tijdens therapie, waarom eigenlijk?

Bron

Het gaat niet goed
Ook mijn groepsgenoten liepen er veelal zo bij. Na verloop van tijd was dit zo erg dat de behandelaren aangaven dat iedereen zich vanaf dat moment normaal moest gaan kleden alsof het een gewone school- of werkdag was. Therapie was immers ook een soort werk, maar dan werken aan jezelf. Ik realiseerde me toen pas hoe ongemotiveerd het waarschijnlijk over moest komen dat we al die tijd in onze suffe kleding rondliepen. Toch deden veel mensen die niet echt expres. Voor jezelf zorgen kan erg lastig zijn als je je rot voelt.

Anderzijds kan het rondlopen in deze kleding ook een manier zijn om aan te geven dat het niet goed met je gaat. Als je je normaal gesproken altijd opmaakt en hippe kleding draagt, dan valt het immers al snel op als je dit niet meer doet en is de kans aanwezig dat mensen vragen of het wel goed met je gaat. Je kunt je echter afvragen of het (niet) dragen van bepaalde kleding of make-up de manier is om dit onderwerp aan te kaarten.

Lange mouwen – korte mouwen
Een veelvoorkomend probleem in therapie is het dragen van korte of lange mouwen. Dit heeft te maken met de gevolgen van zelfbeschadiging. Bij sommige instanties worden hier van tevoren afspraken over gemaakt en bij andere instanties moet je hier zelf beslissingen in nemen. In alle gevallen is het in ieder geval vrij duidelijk dat je niet met zichtbare open wonden naar therapie gaat. Dit is zowel voor jezelf als voor de anderen niet prettig. Ook als het warm is, is het in dit geval beter om lange mouwen te dragen. Er zijn genoeg shirtjes met een dunne stof die niet al te warm zijn. Mocht je al wat verder zijn en littekens hebben als gevolg van automutilatie, dan kun je mogelijk wel gewoon korte mouwen aan. Je kunt jezelf dan afvragen in hoeverre dit shockerend voor anderen kan zijn. Soms helpt het om dit bij mensen in je omgeving (die je dus al goed kent) na te vragen. Als je besluit met korte mouwen naar therapie te gaan, houd er dan wel rekening mee dat mensen hierop zullen reageren, mogelijk op een negatieve manier.

Bron

Kleding die je dunner maakt
Scarlet schreef een tijdje terug al een uitgebreide blog over kleding die je dunner maakt. Je op een bepaalde manier kleden in therapie zodat je er dunner uitziet kan een manier zijn om te laten zien dat je goed bent in je eetstoornis. Ook kan het zijn dat je hoopt dat mensen zien dat het niet goed met je gaat, wat eigenlijk hierboven al beschreven is. Door bepaalde kleding te dragen hoop je eigenlijk dat het mensen extra opvalt hoe dun je bent en dat er naar je omgekeken wordt. Dit kan door een mega strakke broek te dragen die je dunne benen benadrukt, of juist een baggy jeans te dragen die laat zien hoe dun je bent aangezien de broek duidelijk veel te wijd is.

Gepast – ongepast
Ook kun je, als je in therapie bent, aanlopen tegen de vraag welke kleding gepast of ongepast is. Trek je gewoon lekker je shirtje waar FUCK YOU op staat aan, of kies je voor een basic shirt en bewaar je die crop top waarbij je toch wel een erg groot deel van je buik ziet liever voor een andere gelegenheid? Deze afweging zul je iedere keer zelf moeten maken. In sommige gevallen zou je jezelf de vraag kunnen stellen of je deze kleding ook naar je school of werk zou dragen. Toch gaat ook dit niet altijd op en zal iedereen hier bovendien een andere mening over hebben.

Wat dan wel?
Als je bovenstaande leest, dan lijkt het misschien wel alsof je met alles wat je draagt, mogelijk iets probeert aan te geven. Wat moet je dan wel dragen tijdens therapie, zonder over te komen alsof je indirect wil zeggen dat het niet goed gaat? Die antwoorden heb ik ook niet direct. Wat gepast of ongepast is, is heel subjectief en zal daarom door iedereen als anders worden ervaren. Het lijkt mij vooral heel belangrijk dat je iets draagt waar jij je prettig bij voelt en dat je gewone normale kleding aantrekt die je anders ook zou aantrekken. Het is helemaal niet erg als je eens een keer je slobberkleding aantrekt omdat je je rot voelt, dat doen we allemaal weleens. Het is met name belangrijk dat je het niet als middel gebruikt om te communiceren, daar zijn andere manieren voor.

Bron

Hoe denk jij over kleding in therapie?

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

26 reacties op “Kleding in therapie”

  1. Ik probeer er altijd wel goed uit te zien als ik therapie heb, ook al voel ik me nog zo rot.
    Omdat ik het voor mezelf echt vreselijk vind om in slobberkleren naar buiten te gaan, en daarnaast zie ik therapie toch wel als iets als een belangrijke afspraak. En bij andere afspraken ga ik ook niet in grote truien zitten.

    Al snap ik heel goed dat er genoeg mensen zijn die het wel doen, en dat mag. Maar ik zou het nooit doen.

  2. Tijdens mijn opname liep ik er vaak ook slordig bij, terwijl ik eigenlijk altijd netjes ben.
    Ik merkte dat het me niet zoveel meer interesseerde, ook omdat niemand anders mij toch zag buiten mijn groep en therapeuten om.
    Het zat lekker, en dat vond ik fijner dan een strakke en/of spijkerbroek.

    Later in mijn behandeling toen het beter met mij ging en ik weer leuke dingen ging doen buiten therapie om, trok ik wel weer een netjes setje aan.

  3. Ik ga niet naar therapie, maar probeer er altijd wel oké uit te zien. Nou ben ik van mezelf niet de mooiste, maar ik trek wel altijd kleding aan waar ik me fijn in voel en vaak is dit wel nette kleding, zoals een blouse en hakken. Ik ben 17 en ga naar school, maar ik merk wel dat als ik een dag niks doe en alleen maar thuiszit, ik vaak wel een vest aantrek. Wel met een leuk shirtje en een strakkere broek.

  4. Ik mág van mezelf niet eens in een kloffie rondlopen, hoe rot ik me ook voel. Ik voel mezelf al een walgelijk en lelijk geval, en dan moet ik niet ook nog in een of andere joggingbroek met een slobbertrui rond gaan lopen.
    Meestal draag ik jasjes of van die fijne gebreide vesten. Maar als ik me naar voel wil ik nog wel eens een trui aantrekken, maar dan wel een leuke. Dat is het enige. Ik maak me wel dagelijks op. Dus hoe dan ook besteed ik er veel aandacht aan, ongeacht hoe ik me voel.

  5. Dit was ook zo in mijn opnames. Ik voelde me vaak rot dus ik had ook geen zin om voor mezelf te zorgen. Tegen het eind van de opname ging ik me meer opmaken en leuke kleding dragen.

    Maar ook thuis merk ik het wel. Ik werk vanuit huis maar kleed me wel netjes aan want dan voel je je ook klaar om aan het werk te gaan ondanks dat je thuis werkt.

  6. Ik probeerde er altijd wel leuk uit te zien in de kliniek, zo waren er meerdere die dat deden. Alleen was het jammer dat we in de zomer geen korte broek mochten dragen, omdat het een ‘ziekenhuis’ was, dat vond ik wel een beetje gek.

  7. Dit was zo’n gedoe bij ons in therapie.
    Korte mouwen deden ze gelukkig niet moeilijk over, maar wel shirts met print/tekst, die ze niet vonden kunnen, inderdaad de netheid van je kleding etc. Op je sloffen een blok in gaan was echt een not-done en zo waren er wel meer van dat soort dingen.
    Daar zijn heel wat woonhuis en clienten/staf overleg over gegaan.

  8. ik heb gemerkt dat wanneer je je netjes kleed je juist minder serieus genomen word. dan denken ze ‘ze doet nog moeite dus ze voelt zich nog goed’. zo stom, maar iedereen die zich ‘slordig’ kleedde werd veel serieuzer genomen ook al waren hun problemen minder ‘erg’ dan die van mij helaas.

  9. ik had er niet bij stil gestaan dat je met kledingkeuze kunt communiceren hoe het met je gaat
    ik maak me nooit op.heb altijd casual spijkerbroeken en wijde truien/t’shirts aan.
    hier voel ik mij het beste bij, zeker nu ik een normaal gewicht heb en geen ondergewicht meer.

  10. Ik draag graag kleding die ik leuk vind. Als ik thuis ben, maar ook als ik naar therapie ga. Soms draag ik wel kleding die een beetje slobberig is, als ik me bijv. heel rot voel, maar meestal valt het wel mee.

  11. Bij ons in de kliniek was juist ook n soort kledingvoorschrift.
    Niet in pyama kleding.
    En niet te bloot, dus geen buiktruitjes, lage decolete, of blote schouders. (spaghettiebandjes enzo mocht wel).

    Opzich wel duidelijk als je met zoveel samen zit, jongens en meiden gemengt. En ieder zijn eigen problemen…

  12. Opzich vind ik dat iedereen het zelf moet weten. Als iemand last heeft van je kleding is dat vaak zijn/haar probleem..
    Maar..

    Waarom zouden we géén rekening houden met elkaar. Als er mensen in therapie zitten die zich dik voelen.. waarom zou je dan expres kleding aantrekken die jouw ondergewicht benadrukken? Of idd het voorbeeld van zelfbeschadiging of aanstootgevende teksten..Je bent niet alleen op de wereld

  13. ik ben trots op jullie allemaal

  14. Bij ons tijdens mijn opname waren er wel afspraken, geen pyjama kleding, niet te bloot, maar voor de rest mocht je het zelf weten. Ik had meestal jeans aan of een dikke panty met een leuk lekker zittend jurkje. Juist omdat ik me al zo ellendig voelde, probeerde ik me toch wat meer te verzorgen.

  15. Toen ik een klinische behandeling deed waren er idd ook kledingregels. Zo moest je vanaf het ontbijt in normale kleren en schoenen zitten. Ook waren joggingbroeken tijdens de therapieën verboden en werd je er op aangesproken als iets te bloot was. Maar dat ging soms wel erg ver. Zo had ik een keer een shirtje aan met daaronder een BH met van die extra bandjes. Ik had helemaal geen laag decolleté ofzo, maar die bandjes kwamen wel boven mn shirtje uit. En zelfs daar werd ik tijdens een cliënt-stafvergadering op aangesproken door een jongen, dat het hem teveel afleidde! Ik schaamde me echt dood toen en heb die BH nooit meer gedragen daar. Behalve op zijn afscheid haha.

  16. Heel herkenbaar. Ik had ook nooit zin om me om te kleden en liep altijd in mijn sportkleding of van die losse broekjes met een sweater. Je zag inderdaad aan mijn kleding wanneer ik me wel goed voelde. Dan kon ik me wel gewoon omkleden en me wat ‘optutten’.

    Ik deed dit omdat ik gewoon geen zin had om me op te tutten als ik me rot voelde. Dus dan ga je je omkleden naargelang jij je voelt.

    Maar zoals je zegt het is heel subjectief om te zeggen wat wel of niet gepast is.

  17. Zit ik dan onderweg naar therapie met mijn nieuwe trui waar oa “fuck you” op staat.. Heb deze trui gekregen, stelde mezelf er ook vragen bij maar tis okee en we maken er een grapje van (had m gisteren al aan). Het is okee bij de eetstoornisbehandeling waar ik nu ben maar hierna word ik opgenomen voor persoonlijkheidsproblematiek, dan wordt dit een weekendtrui denk ik maar 😉

  18. Tijdens mijn opname droeg ik vooral kleding die mij er zo dun mogelijk uit deed zien. Vooral omdat ik bang was dat ik anders geen hulp zou krijgen van de therapeuten en mijn groepsgenootjes mij te dik voor behandeling zouden vinden (terwijl ik de dunste van de groep was).
    Nu ben ik gelukkig een stuk verder. Laats had ik zonder nadenken een jurkje naar therapie aangetrokken met ‘no regrets in life, just lessons learned’. Dit was voor mijn therapeut wel een aanleiding tot 10 min gesprekstof, terwijl ik het echt niet bewust had aangetrokken haha

  19. mee eens met deze blog, ik vind het een goed idee om jezelf de vraag te stellen, draag je dit ook naar school of naar je werk?
    Het verschilt natuurlijk per persoon wat je dan aan trekt en wat bij je past, maar ik denk dat het een goede maatstaaf is. En als je merkt dat je ergens problemen mee hebt dit met je groep communiceert of eventueel met een therapeut even apart bespreekt.

  20. oh ja, bij mij in behandelopname was een jongen die provocerend oorbellen in de vorm van scheermesjes in had.. dat vond ik dus eecht niet kunnen.
    En eigenlijk vond ik het ook wel anders in behandeling of in crisisopname, op de paaz had ik eigenlijk ook vaker makkelijke kleding aan nu ik erover na denk. Maar dan is het ook een verschil tussen “werk/school” en “ziekenhuis” denk ik.

  21. Ik heb soms wel eens de neiging om een oversized trui of shirt te dragen, omdat ik me er soms prettiger in voel (en op een bepaalde manier geeft het me comfort, het is immers een soort beschermlaagje), maar ik draag er wel altijd netjes een spijkerbroek onder en zorg dat ik er wel gewoon netjes uitzie.
    Zelfs als ik eventjes 5 minuten naar de supermarkt wandel ga ik niet eens in een trainingsbroek. Dus naar therapie zou ik zoiets ook écht niet doen.

  22. Ik gebruik mijn kleding en makeup juist als masker. Zo ziet niemand hoe het daadwerkelijk met me gaat. Ik verberg me erachter.

    In therapie (kliniektijd/deeltijd) moesten wij ook in ´normale´ kleding komen. Moesten het inderdaad zien als werk.
    En nu tijdens mijn 2 daagse behandeling mogen we wel in een trainingsbroek met een trui komen.. Zou het af en toe echt wel willen, alleen lukt het me niet. Veel te bang wat de buitenwereld dan wel niet nog meer zou kunnen gaan denken…

  23. Ik vind het nog steeds hypocriet , dat stukje van korte-lange mouwen.
    Kijk dat je niet met verse sneeën moet lopen, dat snap ik. Maar of littekens wel of niet choquerend zijn.. Kom op man. Je zit daar toch voor een reden?
    en over het stukje van ‘triggeren’; je bent er zelf bij of je je laat triggeren.
    Been there; done that.
    Ik wil niemand afkraken hoor, maar de eerste stap is misschien wel acceptatie voor jezelf, en daar hoort een heel belangrijk aspect bij; neem zelf de verantwoordelijkheid op je van de fouten die je maakt.

  24. Ik ben net terug van de opname en ik was de enige die me elke dag gewoon aankleedde (spijkerbroek, shirtje). De rest liep rond in joggingkleding. Ik werd er zelfs door andere cliënten op aangesproken “o, met jou is het allemaal niet zo erg” (letterlijk), doordat ik me normaal kleedde. Dat was erg naar, gezien het echt niet goed met me ging. Ik heb erover getwijfeld, maar toch niet mijn kleding verandert daardoor.

  25. Bij mijn psychologe gaat het vaak over mijn kleding. Ze vraagt me dan hoe ik mezelf kan haten, maar er toch altijd zo “netjes” uitzie. Ik vind het helemaal niet leuk, want het geeft me het gevoel dat ze me niet serieus neemt en me niet gelooft.
    Ondertussen weet ze dat dit mijn masker is (aangezien de buitenwereld zich niet zoveel vragen stelt als je er “goed” uitziet).
    In opname was mijn kledingstijl wel anders: van slobberig toen ik binnenkwam naar netjes toen ik vertrok.
    Gelukkig heb ik op school uniform en moet ik nu helemaal niet zoveel meer bij stil staan! Als ik iets wil vertellen dan probeer ik er over te praten en me er niet naar te kleden.
    Gewoon aantrekken waar je je goed invoelt dat is perfect!
    xxx

  26. Ik vindt dit echt een heel goed stuk.
    Zelf wil ik me niet te vrolijk kleden omdat ik dan denk dat mensen denken dat het weer goed met me gaat. Maar dit is eigenlijk best erg…….
    Tijdens mijn opname heb ik in pyamabroek rondgelopen en niemand die er wat van zei maar ik had geen therapie daar.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *