Eten als ‘n stramme kluwe
spaghetti in mijn brein
opgeknoopte maag, het sluwe
mager, niet groot meer hoeven zijn
Klein, bijna verdwenen
weg van strammen in mijn hoofd
ruggengraat verschenen
mijn gevoel gevild, gedoofd
Veilig binnen, opgeschort,
weggekropen in mijn lijf
de spaghetti op mijn bord
waarnaar ik maar staren blijf
want het idee te moeten weten
wat ik met die kluwe moet
houdt mijn gedachten vol met eten
onverzadigd, ik weet het niet zo goed…
…dus deze graatmeter geniet ik
tot echt genieten niet in staat
ik weet het niet en eet het niet – slik
weet ook wel dat het zo niet gaat
Kon ik de mijne maar eens lenen
ruggengraat die staat met kracht
waar ik op spaghetti-benen
tot ik een ons weeg nog op wacht
Kon er maar plaats zijn voor tevreden
worden, zijn vanbinnen wie ik ben
spaghetti-gevechten eens gestreden
met de kracht die ik niet ken
Want jij zegt het en ik weet het
van binnenuit niks slappe sliert
als ik met moed die eerste stap zet
volgt hoop en gloed die mij weer siert.
Fotografie: Irop
Geef een reactie