Kom jezelf maar tegen

In het begin voel je je beter. Je onderdrukt wat je tegenstaat, wat je niet kan gebruiken. Boosheid? Weg ermee. Onmacht, verdriet, gemis. Daar kan je nu niets mee. En ja, wat heb je er eigenlijk aan? Je hebt er niets aan om je slecht te voelen. Jijzelf niet, maar anderen ook niet. Een eetstoornis vangt je hierbij perfect op. Want daarmee hoef je niet te voelen. Of nou ja, je voelt van alles, maar dat kan je sturen. Dat kan je begrijpen. De onrust die bij een eetstoornis hoort, de angst, daar leer je mee leven. Dat ga je herkennen. Dat voelt veilig.

Je kan niet afgewezen worden als je jezelf al de grond in hebt geboord. Niemand kan je afwijzen, kleineren, zoals jij dat kan. En ergens herken je de ironie: jezelf aandoen waar je jezelf voor wilt beschermen, óm jezelf te beschermen.

Ja, in het begin voelt het dus beter. Makkelijker. Al je gevoelens even op pauze. Verdoofd. Bedwelmd door de eetstoornis. Maar dat is geen houdbare situatie, dat weet jij ook. Misschien voel je dat nu ook. En als je heel eerlijk bent, voel je je niet eens echt veel beter. Ja, het voelt wel veilig, maar leuk is het niet. Het alternatief is dan misschien niet beter, dit is ook niet leefbaar. Je nulmeting is veranderd: je handelt niet meer om je beter te voelen, nee, je handelt om je niet slechter te voelen. En dat is een groot verschil.

Elke keer als je handelt vanuit de eetstoornis, verleg je dat nulpunt. Rationeel weet je dat misschien ook heel goed: je lost niets op door meer onrust te veroorzaken.

En ondanks die veiligheid is het een slopende strijd: het afbouwen waar je niet in durft te investeren. Je weet dat het je niets brengt, je hebt nog zo beeldend voor je hoe vreselijk je je de vorige keer voelde. Hoe je lichaam zich voelde. En toch… kan je het niet stoppen.

De ontlading. De afleiding. Het weegt allemaal zwaarder dan dealen met de eetstoornis-aftermath. Het weegt zwaarder dan de leegte. Het alternatief. Hoe vreselijk beroerd je je ook voelt, hoe heftig het schuldgevoel en de spijt zich ook aandienen, het is alsnog beter dan een gezond mens zijn. 

En wat is het alternatief eigenlijk? Het voelen? Die boosheid onder ogen komen? Eens flink huilen, het maar laten gaan? Die angst onderzoeken? Ja, dat klinkt allemaal vreselijk eng, maar besef ook goed dat al die ‘negatieve’ emoties en gevoelens, niet negatief zijn. Dat ze verkeerd voelen, betekent niet dat ze ook slecht of verkeerd zijn. Het is gezond om boos te zijn, het is normaal om je verdrietig te voelen. Dat hoef je niet weg te maken. 

Niemand kan je afwijzen zoals jij dat kan. Niemand kan je kleineren zoals jij dat kan. Maar ook niemand kan het leven zo fijn en betekenisvol maken als jij dat kan. En dat mag. Ja, misschien ben je gewend en geneigd om jezelf te zoeken in de worsteling die je je zo eigen hebt gemaakt, maar ik kan je verzekeren dat je jezelf pas écht weer gaat vinden als je dat ongemak, die onrust die je tot dusver uit de weg bent gegaan, probeert te accepteren. Want die boosheid, dat verdriet, dat ben jij ook. En dat is niet erg, juist niet. Door dat aan te gaan, kom je jezelf tegen. Maar dat is lang niet altijd iets negatiefs. Misschien juist niet.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

12 reacties op “Kom jezelf maar tegen”

  1. Wauw hier heb ik zó extreem tegenaan gelopen, het was ook zo normaal voor mezelf om mezelf zo af te wijzen en nu ik dit lees besef ik me hoe erg ik hierin gegroeid ben. Dat is zo ontzettend fijn om te beseffen.

  2. Lieve Lonneke,

    Ik heb het een paar keer gelezen, maar ik snap het niet helemaal. Ik ga er eens een nachtje over slapen. Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik het niet begrijp.

    Xxx

  3. Ik begrijp dit ook niet goed. Ik heb niet het gevoel dat de e.s dient om gevoelens te verdoven. Het is er gewoon, hoe veel ik ook echt voel en doorvoel wat er in mij en om mij is.

    Ik vind het te gemakkelijk /kortzichtig om te impliceren dat een es komt door niet te durven voelen.. Of wordt dat niet bedoeld?

  4. Hey lieve allemaal,

    Bedankt voor de reacties. Ik vind het fijn om zo te lezen hoe jullie een blog interpeteren. Ik heb deze blog vanuit mijn ervaring geschreven, niet vanuit iets dat iemand om me heen ooit bedacht heeft. Ik denk dat de kracht van proud deze ervaringsverhalen zijn, in alle soorten, waar je soms je eigen verhaal in herkent en soms ook niet. Misschien dat er een andere blog beter aansluit en dat is prima. Ik heb deze blog met liefde geschreven en het spijt me dat het niet zo overkomt. Ik probeer niemand de les te lezen, te vertellen hoe het wel of niet moet, want ook ik weet wat voor ziekte een eetstoornis is. Hopelijk is dit zo wat opgeklaard.

    Liefs,
    Lonneke

  5. Mooie blog, het raakt me. Dankjewel 💛

  6. Ik herken het juist heel erg Lotte. Kun je ook een vervolg schrijven (of gewoon hier als reactie) over hoe je dit verandert? Hoe je in praktische zin je eetstoornis niet meer gebruikt om jezelf af te wijzen, zodat je anderen voor bent?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *