Na mijn eerste behandeling had ik alles weer op de rails, althans zo leek het. Ik wilde ervoor gaan, maar toch liet ik me meeslepen door de eetstoornis. Ik was nog niet sterk genoeg en had opnieuw behandeling nodig. Ik was teleurgesteld in mezelf en vroeg me af of het dan nu wel zou lukken. Die twijfel was niet onterecht, want deze opname deed me meer fout dan goed. Hoe graag ik ook wilde, ook deze behandeling was geen succes.
Ik ging verder met een psycholoog, maar gleed gewoon verder af. Ik nam me wel voor om mijn eetlijst te volgen, maar het lukte me niet. Ik weet niet goed waar het aan lag. Was het mijn motivatie, gebrek aan zelfkennis, de behandeling of was ik gewoon te jong? Ik had geen idee, maar dit werkte in ieder geval niet.
Ik werd doorverwezen naar een centrum voor eetstoornissen. Ik schrok, want vier dagen behandeling was wel erg veel. Deze keer moest het lukken. Ik volgde hier veel soorten behandeling en na een jaar ronde ik de behandeling af. Vol trots, maar iets onzeker verliet ik het terrein om er nooit meer terug te komen.
Een half jaar later zat ik echter bij een andere instelling te wachten op de dame die een intakegesprek met mij zou hebben. Opnieuw de teleurstelling, opnieuw de twijfel: komt het dan ooit nog wel goed met mij?
Misschien herken je die gedachte wel en heb je ook veel pogingen gedaan om van je problemen af te komen zonder echt succes. Ik voelde me hopeloos en gefaald. Waarom kon ik dit niet? Wilde ik wel echt helemaal beter worden? Een aantal helpende gedachtes vind je hier onder. Want echt, ooit gaat het goed komen met jou!
Wil ik wel beter worden?
Ja, hoogst waarschijnlijk wil jij zelf heel graag beter en gelukkig worden. Maar door je eetstoornis en andere problemen vind je het onwijs moeilijk dat voor de volle 100% te willen. Laat je niet voor de gek houden. Je denkt misschien dat het je veel oplevert om een eetstoornis te hebben. Maar ergens, al is het maar voor 1%, is er nog steeds dat meisje dat dolgraag zonder eetstoornis zou willen leren leven. Vergroot die 1% en kijk welke stapjes je kunt maken om van die 1 langzaam een 100 te maken!
Waarom kan ik dit niet?
Natuurlijk denk je nu nog regelmatig dat je het niet kunt. Zeker wanneer je pogingen hebt gedaan die niet geslaagd zijn. Maar toch is het nog steeds heel goed mogelijk dat je gaat herstellen. Iedere stap die jij zet, zelfs ook al ga je daarna weer achteruit, is een mooie stap. Je leert, je valt en staat weer op. En daarmee ga je steeds verder komen. Als je valt, leer je op te staan. En dat zijn dingen die je niet verleert als je ze blijft herhalen. Na een tijdje blijf je gewoon rechtop. Geloof me. Ook ik dacht dat ik het niet kon.
Ik ben mislukt. Ik faal.
Inderdaad, het gaat niet zoals het zou moeten en zoals je eigenlijk zou willen. Maar je bent daarom niet mislukt, waardeloos, stom of gefaald. Het gaat niet goed met je. Maar dat is echt heel iets anders dan helemaal mislukken voor de rest van je leven. NU gaat het misschien niet goed. NU kun je het nog niet zo goed als je zou willen. Maar mislukken kan niet.
Het is nu al zo lang zo, het zal wel niet meer goed komen.
Vergeet niet dan drie jaar, of 15 jaar slechts een deel van je leven is. Je hebt nog altijd jaren te gaan waarin je het beter kunt maken. Ook als je al jaren lang in die eetstoornis of depressie zit verwikkeld. Nog steeds zijn er jaren waarin je gelukkig kunt gaan zijn, waarin je zonder eetstoornis kunt leren leven. Die jaren die ”verpest” zijn, kun je goedmaken. Altijd.
Blijven er altijd tegenslagen komen?
Wel als jij je enkel richt op tegenslagen. Dan lijkt je leven één grote opstapeling van ellendige momenten. Het lijkt je allemaal te overkomen en er is niets positiefs waarin jij nog geluk ziet. Als je enkel kijkt naar wat er niet goed gaat, ook als er inderdaad echt een heleboel dingen niet fijn zijn, ga je het leven zien als een tegenslag. Maar dat hoeft het helemaal niet te zijn. Het leven kan leuk zijn, er zijn leuke momenten. En iedere dag kun je weer genieten van de natuur, het zonlicht of lieve mensen om je heen.
Houdt het dan nooit op?
Ik heb mezelf deze vraag heel vaak gesteld. Steeds wanneer ik mijn best deed, steeds wanneer het beter ging, viel ik toch weer terug. Steeds die teleurstelling en steeds maar die gedachtes over eten en gewicht. Zouden die gedachtes dan altijd blijven? En dat schuldgevoel na het eten? Zou het ooit nog weg gaan? Ik dacht van niet. Maar toch is gebleken dat toen ik doorzette en bleef volhouden het begon te slijten. De gedachtes werden minder, ik viel minder vaak terug en het schuldgevoel nam af. Zo ver, dat ik nu nergens meer last van heb. En ook ik was ervan overtuigd dat het nooit weg zou kunnen gaan…
Komt het dan nooit goed met mij?
Jawel. De dag waarop jij gaat denken; ”Het is goed gekomen” gaat komen. Wanneer kan ik je niet vertellen. Maar er komt een punt waarop je denkt ”Het komt wel goed met mij”. Dat punt zal geen moment zijn in je leven waarop alles op rolletjes loopt. Maar wel een moment waarop jij heel veel geleerd hebt. Nog niet alles. Maar je weet hoe je de rolletjes draaiende moet houden. Je weet hoe je jouw leven zo leuk mogelijk kunt maken. Nu misschien nog niet, maar het gaat echt komen. Zelfs als je denkt dat de zinnen hier voor jou niet gelden.
♥
Geef een reactie