Van de Eetstoornis mag Aafke niet zeggen dat een leven zonder de Eetstoornis fijner is dan een leven met de Eetstoornis. De Eetstoornis heeft de strijd nog niet opgegeven. Voor ons zit er niets anders op dan voor de zoveelste keer heel diep adem te halen, rustig te blijven en de energie te vinden om alles op alles te zetten om de schade te beperken, en weer door te gaan waar we mee bezig zijn.
De laatste week maken we ons weer behoorlijke zorgen over Aafke. Ze heeft ons in vertrouwen verteld dat ze haar medicijnen soms wegmoffelt omdat ze bang is voor controleverlies. Dat brengt ons in een dilemma: de artsen moeten dit weten, – maar mogen wij iets wat in vertrouwen gezegd is wel doorspelen aan de artsen? Wij willen het vertrouwen dat Aafke in ons heeft niet schenden.
Gek genoeg zijn we ook wel weer snel uit het dilemma. Als wij het niet tegen de artsen vertellen, handelen we tegen het gezondheidsbelang van Aafke. Aafke kan nu tijdelijk niet voor haar gezondheidsbelang opkomen; en dus – moeten wij het doen. Als wij het niet doen, kunnen we eeuwig spijt krijgen dat we het niet gedaan hebben. Wij treden in overleg met de artsen. Er wordt besloten om medicijnen voor te schrijven, die direct worden opgenomen door het lichaam als ze contact komen met de tong. Wegmoffelen onder toezicht is niet meer mogelijk.
Aafke lijkt weer stappen achteruit gezet te hebben. Haar boosheid, wanhoop, angsten en soms totale weigering van voedsel doen ons denken aan hele slechte tijden. Verder zien wij een afnemende motivatie om te eten en haar best te doen. Aafke projecteert de schuld van alles op iedereen. Steeds vaker zegt ze weer dat ze het op wil geven, dat ze niet meer wil strijden. Dat ze moegestreden is.
Het is tijd dat er echt iets doorbroken wordt. Is het gek dat we zelf ook soms de moed aan het verliezen zijn? Ik realiseer mij dat “moed” een mooi woord is. Je moet moed hebben om eindeloos met de ziekte te dealen en hoop te houden. Inmiddels vragen wij ons af, of dit allemaal eens zal overgaan? Het is jammer dat Aafke soms alleen maar in beweging is te krijgen als er sancties tegenover staan. Wij zijn helemaal geen sanctie-mensen. Het is moeilijk om maatregelen te nemen, die zo indruisen tegen je eigen opvoedprincipes. Maar het is de werkelijkheid waar we in terecht zijn gekomen.
Komt het ooit helemaal goed? Van de psychiater krijgen we het verdrietige bericht dat wij er sterk rekening mee moeten houden, dat het bij Aafke weleens heel erg lang zou kunnen duren, voordat ze echt afscheid neemt van haar Eetstoornis. Het bericht komt hard binnen, en tegelijkertijd zijn wij ook niet verbaasd. Wel vinden dat ze Aafke nog steeds stapjes vooruit maakt. Als je er als ouder midden inzit is dat soms moeilijk te zien. Besloten wordt om de druk binnen een bepaalde periode te genezen te verlagen, en veel meer in te zetten om het leren dealen in het normale leven met een Eetstoornis die nog niet helemaal over is.
Volgende keer: Als je niet beter wordt in de kliniek
Geef een reactie