Op Instagram zag ik een stralende foto van een vriendin verschijnen. “I said yes!”, staat eronder. Vervolgens kletste ik met een paar collega’s over hun (klein)kinderen. En tot overmaat van ramp is ongeveer de vierde persoon uit mijn Facebook vriendenlijst deze week zwanger! Natuurlijk gun ik al deze mensen stuk voor stuk hun geluk, maar toch doet het me pijn. Het is een stuk in mijn hart dat wordt geraakt. Mijn leeftijdsgenoten lijken allemaal in een hele andere levensfase te zitten dan ik. Iedereen lijkt z’n geluk niet op te kunnen en de mooiste huwelijksfeesten en grootste babyshowers worden georganiseerd. Ik wil dat ook wel. Maar eerlijk; ben ik hier al wel aan toe?
Diagnoses en gevolgen
Tijdens therapie is er een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis bij me vastgesteld. Leuk, zo’n label, maar welke gevolgen heeft dit voor mijn leven? Op het moment dat de psycholoog deze diagnose bij me vaststelde, voelde ik me vooral beladen. Beladen omdat ik naast een eetstoornis nu óók een persoonlijkheidsstoornis had. Na verloop van tijd was ik deze diagnose echter bijna compleet vergeten en richtte ik me vooral op de angsten die deze persoonlijkheidsstoornis met zich meebrengt.
Bron: Tess Emily Seymour
Als basisschoolkind en als middelbare scholier was ik de ‘perfecte’ leerling. Ik wilde zowel de leraren als mijn klasgenootjes nooit teleurstellen. Tijdens mijn studietijd op de universiteit leerde ik al meer voor mezelf te kiezen. Ik ontdekte een hele leuke sportschool en had het reuze naar mijn zin bij mijn bijbaantje in de horeca. Ik voelde me er thuis en dat bracht me veiligheid en geluk. Toch was ik ook hier weer bang om mensen te verliezen. Altijd als er collega’s ziek waren, dan kwam ik wel extra werken. En ik koos toch voor die ene groepsles, omdat ik graag bij die instructrice in de zaal stond. Altijd en overal was ik bezig om het goed te doen voor de mensen om me heen.
Met handvatten vanuit therapie en vooral door veel ervaringen leerde ik deze angsten te verminderen en inmiddels kan ik al veel beter mijn grenzen stellen. Maar een relatie voelt voor mij toch anders. Je leeft dan 24/7 met elkaar en een eigen plekje vervalt uiteindelijk ook. Daarnaast is door mijn eetstoornis mijn vruchtbaarheid verstoord en heb ik geen garantie of ik kinderen kan krijgen. Een terechte angst die me bezighoudt, want stel je voor dat mijn toekomstige partner kinderen wil en het lukt niet. Wat dan? Word ik dan opnieuw alleengelaten? Wordt mijn verlatingsangst dan opnieuw bevestigd?
Behoefte aan vrijheid
Hoewel ik heel graag met mijn vriendinnen afspreek en het fijn vind om mensen om me heen te hebben, vind ik het ook lastig om mezelf aan iemand te binden. Ik ben behoorlijk gesteld op mijn vrijheid en heb er een hekel aan wanneer iemand mij iets verplicht te doen of wanneer ik dermate van iemand afhankelijk ben dat ik niet mijn eigen gang kan gaan. Een simpel voorbeeld: ik kan al geïrriteerd raken wanneer de schilders komen en ik per se thuis moet blijven. Ik voel me dan gevangen in m’n eigen huis. Natuurlijk is dit geen ramp, maar het gevoel van beklemming en afhankelijkheid is aanwezig.
Wanneer ik een relatie zou aangaan, dan is het noodzaak om afspraken met elkaar te maken en dingen met elkaar af te stemmen. Uiteraard heel gezond en heel normaal, maar voor mij ook lastig. Als ik nu wil gaan sporten of als ik een avondje thuis achter de computer wil zitten, dan kan ik dat gewoon doen. Ik ben aan weinig mensen verantwoording schuldig. Dit zou toch wel anders zijn als er iemand bij me zou wonen of wanneer ik een verbinding met iemand heb. Ik zeg niet dat ik hiervoor niet opensta, maar ik besef dat ik hier wel een behoorlijk hoge drempel voor moet overgaan.
Bang om mensen te verliezen
Ik ben gesteld op mijn onafhankelijkheid en wil dus liever mijn eigen zaakjes regelen. Toch ben ik aan de andere kant behoorlijk onzeker en bij lastige beslissingen vraag ik het liefste mijn hele vriendengroep om advies. Ik houd ontzettend veel van mijn vrienden, maar – mede door het verleden – heb ik altijd een angst om een van hen te verliezen. Door deze angst heb ik ook jarenlang mijn eetstoornis verzwegen. Ik was bang dat ze me raar zouden vinden en niet meer met me om wilden gaan. Toen ik eenmaal zelf de keuze voor therapie had gemaakt, ben ik opener geworden naar mijn vrienden. De meeste vrienden zijn nu op de hoogte van al mijn struggles en mijn band met hen is alleen maar hechter geworden. Mijn angsten waren dus onterecht! Dit zijn mooie ervaringen die ik meeneem naar de toekomst, maar het kwetsbare stukje om toch verlaten te worden blijft aan me knagen. Voor mijn vrienden is dit kwetsende stukje niet meer aan de orde. Maar voor het krijgen van een partner ligt er nog een weg die ik hiervoor moet oversteken.
Tevreden met mijn leven
Uiteindelijk is mijn leven ook helemaal niet zo rampzalig zonder relatie als ik mezelf af en toe wijsmaak. Ik heb twee super leuke banen, heb veel vriendinnen en houd ontzettend van sporten. Mijn leven is niet perfect en heb zeker nog vele dromen, waaronder het krijgen van een gezinnetje. Of dit mij in de toekomst gegeven is, dat weet ik niet. Dat kan ik alleen maar hopen. Maar voor nu weet ik dat de tijd er nog niet rijp voor is. Ik ben tevreden met de plaats waar ik nu sta en wil naast al mijn fijne bezigheden blijvend werken aan de versie van mezelf. Een relatie hoort immers een verrijking van je leven te zijn; geen verplichting of noodzaak!
Hoe kijk jij hier tegenaan?
Geef een reactie