Kun jij de bom voor zijn?

Dat moment dat je het voelt. Je voelt letterlijk aankomen dat er een bom gaat barsten, ergens op de dag. Ergens wanneer je het liever niet hebt. Vaak zijn het dingen die ik wel aanvoel komen. Maar echt ingrijpen doe ik dan niet. Ben ik veel te laat mee. Steeds vaker herken ik het. Dat heeft echt wel even geduurd om te voelen of te zien. Om te weten dat het gaat gebeuren. Dat bommetje dat barst. Ontploft zonder dat je het echt zou willen. Het stomme is, het is iets wat nooit uitkomt.

Ooit hoorde ik een verhaal en of het nu waar is of niet, ik ben er in gaan geloven, want er zit zoiets moois in. Ergens in het buitenland gaan mensen naar een huisarts. Niet wanneer het moment echt nodig is, maar ervoor. Als een soort controle. Om voor te zijn, dat die bom gaat barsten. Het zette mij toen ontzettend aan het denken. Want eigenlijk is dat iets wat je met jezelf kunt vergelijken. Ga jij pas naar de huisarts als het al te laat is? Of probeer je het voor te zijn. Die controle te doen?

meisje

Mij heeft het aan het denken gezet. Want ik was regelmatig te laat met die controle. Dan ontplofte de bom en kon ik geen kant meer op. Zo ontzettend rot op dat moment en dan werd ik vaak nog bozer op mezelf omdat ik het allang had aan zien komen. Ik ging op zoek voor mezelf. Schreef keer op keer op wanneer de bom ontplofte. Ik keek naar triggers, naar momenten die voor de bom ontplofte. Wat maakte het zo dat het gebeurde, dat ik mezelf soms zo gigantisch verloor terwijl ik dat voor kon zijn.

Het gaf me oprecht inzicht. Het liet me zien wanneer ik in moest grijpen. Ingrijpen door soms weg te gaan uit de situatie. Of bellen met iemand ter afleiding. Het maakte niet uit wat, zolang het maar hielp om niet die bom te laten ontploffen.

Misschien dat je het wel herkent, dat je soms net te laat bent en de bom ontploft. Op wat voor manier dan ook, je kunt voor jezelf op onderzoek om te zien wat jij nodig hebt om het niet zo ver te laten komen. Mij hielp het door op te schrijven. Inzicht krijgen in de situatie. Wellicht dat het jou ook helpt, alleen al om erover na te denken.

meisje

Wat heb jij nodig om die bom niet zo ver te laten ontploffen? Wat is er voor jou nodig om ruimte te creëren om de spanning, boosheid of wat dan ook, niet zo hoog op te laten lopen.

Ik geloof dat het anders kan – uit ervaring. Dat is wat ik jou ook gun. Op tijd zien, waar het mis kan gaan, het voor zijn. Geef jezelf die ruimte, die je nodig hebt en ga op zoek naar wat helpt voor jou.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

5 reacties op “Kun jij de bom voor zijn?”

  1. Vannacht ontplofte toch mijn bom. Na er weken tegen gevochten te gehebben. En gebeden. En hulp gevraagd. Enz. Gevochten als een leeuw. Maar vannacht ging het niet meer.

    Mooie blog! Duidelijk.

  2. Wat goed idd. en ik stelde dat eens voor bij thuiszorgcollega’s dat er eigenlijk een systeem zou moeten zijn waarin je om de bv. twee jaar een afspraak hebt met een soort van vertrouwenspersoon en arts tegelijkertijd, die je eigenlijk de rest van je leven volgt. Die je krijgt bij je geboorte bv. en je zo goed mogelijk volgt om idd. vooral problemen te voorkomen, problemen voor te zijn en wellicht ook eetstoornissen. Dat zou ook een huisarts kunnen zijn die hier speciaal tijd en aandacht voor vrij maakt bv. een uur, om het leven met je door te nemen zeg maar.
    Toen vonden ze dat maar een raar idee. Ze zeiden, nee, mensen moeten zelf mogen beslissen of en wanneer ze naar een arts gaan. Maar ik kan zeker beamen dat bij een eetstoornis het meeste werk gaat zitten in ‘continu’ bedenken wat je moet doen om die bom idd. vòòr te zijn. Dat is hard werken, het lukte me 4,5 week, daarna kwam er echt weer een plofbom. Continu maar dingen doen en denken om echte problemen voor te zijn werkt bij mij iig super goed. Top geschreven en top gedachte.

  3. De bom niet laten ontploffen …. ik heb mijn best gedaan … ik ben naar het UWV gegaan voor een baanindicatie omdat ik gewoon een opvangnet nodig heb, al weet ik maar dat ik bij iemand terecht kan …. maar helaas mijn pijn is fictie en daarom zegt UWV dat ik gewoon in staat ben normaal te werken …. wat ik dus niet kan als ik last van sombere gedachtes, al dagen slecht gegeten heb, wanneer het noodlot aan mij trekt en er existentiële drang heerst om mezelf iets aan te doen ….. dusja volgens mij moet de bom wel ontploffen, zodanig dat de fictieve pijn non-fictie word, om te laten zien aan de buitenwereld dat het slecht met mij gaat en ik hulp nodig heb ….. helaas.

    Sinds het gesprek met het UWV ben ik ook helemaal weer teruggevallen. Mijn toekomstperspectief is weg. Ik zie alleen nog een toekomst als de bom gevallen is, vanuit daar zijn er weer mogelijkheden.

  4. @hoi ik heb precies hetzelfde meegemaakt met uwv echt stomme mensen daar. Begrip nul ik haat ze

  5. Ik ontplof zowat doordat ik zo teleurgesteld ben in mensen .Ik moet hieruit breken en mij niet meer zo laten bedotten.Ik moet op mijn eigen gevoel vertrouwen en mijzelf op de eerste plaats zetten in plaats van al mijn behoeftes, verlangens en dromen te laten onderdrukken.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *