Een halfjaar was ik niet naar school geweest. Ik zette mijn fiets in het rek en liep over het binnenplein naar de ingang van de school. Het voelde raar om weer op school te zijn en het gebouw voelde niet meer zo vertrouwd aan als eerst. Ik hing mijn jas aan de kapstok en liep naar het lokaal waar ik mijn eerste les had. De dag ervoor had ik met mijn klas een kennismakingsdag gehad, maar dit was de eerste echte lesdag van het nieuwe schooljaar. Ik liep het lokaal binnen en toen begon het. Nieuw schooljaar, nieuwe kansen.
Toen ik halverwege het vorige schooljaar niet meer naar school mocht, had ik nooit verwacht dat ik een halfjaar weg zou blijven en het jaar opnieuw zou moeten doen. Voor mijn gevoel kon ik gewoon naar school, maar het ging niet goed met me. Er werd besloten dat ik na de kerstvakantie niet meer naar school mocht. Dat was geen fijn begin van het nieuwe jaar, maar het was wel nodig. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en even later in een eetstoorniskliniek. Dit heeft mij gelukkig goed geholpen en het gaat nu op het gebied van eten erg goed met me.
Jammer genoeg werd na een gesprek op school duidelijk dat ik teveel had gemist. Ik was altijd een goede leerling geweest, maar ik kon alle stof onmogelijk inhalen. Dit kwam wel even hard aan. Ik moest het jaar overdoen en zou in een nieuwe jaarlaag komen. Dit vond ik niet fijn, maar het gaf me ook rust. Nu hoefde ik niet meer zoveel stress te hebben over school en kon ik me ook mentaal volledig op mijn herstel gaan richten. Nu hoefde ik niet meer wanhopig naar mijn wiskundeboek te staren omdat ik het niet snapte zonder uitleg. Nu hoefde ik me geen zorgen meer te maken over alle toetsen die ik miste. Nu had ik weer ruimte in mijn hoofd voor de leuke dingen!
Toen ik mijn klas ontmoette voelde ik me eerst niet echt op mijn gemak. Er waren wel een paar mensen die ik al een beetje kende en waarnaast ik kon gaan zitten, maar ik was duidelijk nieuw in de jaarlaag. Omdat we in de vierde klas op ons profiel werden ingedeeld, waren alle klassen veranderd. Iedereen zat in een nieuwe klas, waardoor het iets minder ongemakkelijk was.
Samen met mijn mentor besloot ik een paar weken later de klas te gaan vertellen over mijn situatie, aangezien ik nog geen hele dagen school volgde en vragen van klasgenoten kreeg. Natuurlijk vond ik het spannend, maar het viel heel erg mee. Toen ik het had verteld kreeg ik geen reacties, maar dat vond ik niet erg. Ik zou zelf ook niet zo goed weten wat ik zou moeten zeggen. Later kreeg ik wel nog een appje van een klasgenoot, wat erg fijn was.
Van tevoren dacht ik dat het heel moeilijk zou zijn om het normale leven weer op te pakken. Gelukkig kreeg ik veel hulp en ging het steeds ietsje beter. Mijn klasgenoten wisten nu van mijn situatie, dus er werd niet raar gereageerd als het even niet zo lekker liep. Natuurlijk was het af en toe even lastig, maar ik vond het heel fijn dat ik weer naar school kon en dat ik ook weer lekker met vriendinnen kon kletsen in de pauze.
Nu, midden in het schooljaar, heb ik steeds meer contact met mijn klasgenoten. Ook kan ik inzien dat het een goede keuze was om het jaar opnieuw te doen. Natuurlijk vind ik het moeilijk als ik mijn vriendinnen uit de 5e klas hoor praten over de dingen waar zij mee bezig zijn op school, maar zeg nou eerlijk: wat maakt één jaar nou uit op een heel leven?
Soms is het goed om dingen te laten gaan. Er komen zoveel mooie dingen voor in de plaats. In het begin zal het moeilijk zijn, maar het went en je zal je steeds beter gaan voelen. Dit geldt niet alleen voor keuzes rondom je eetstoornis en het loslaten van je eetstoornis, maar voor een heleboel dingen in het leven.
Geef een reactie