Onderzoeksbureau MediQuest analyseerde naar aanleiding van een oproep van enkele politieke partijen de wachttijden binnen de jeugd GGZ in de regio Utrecht. Hieruit bleek dat deze wachttijd veel te lang en bovendien niet transparant is. Gemeenten, die verantwoordelijk zijn voor de jeugd GGZ, hebben hierdoor weinig grip op de zorg en bovendien is het voor jongeren en ouders lastiger om een passende keuze te maken. In de praktijk blijkt dat er jongeren zijn met ernstige psychische problemen zoals een depressie of eetstoornis die soms wel veertig weken moeten wachten op hulp.
De gemiddelde aanmeldwachttijd, dat is de wachttijd tot het intakegesprek, ligt voor 84 procent van de instellingen en 45 procent van de vrijgevestigden boven de landelijke treeknorm. Dit is de zogenaamde aanvaardbare norm van vier weken. De gemiddelde wachttijd is met 8,1 weken twee keer zo lang als die norm. De gemiddelde behandelwachttijd, de wachttijd tussen de intake en start behandeling, ligt bij instellingen echter juist onder de norm, met twee procent. Vrijgevestigden zitten 14,3 procent boven de norm.
”Ik had eindelijk de moed bij elkaar geraapt om aan mijn ouders te vertellen dat het niet goed met me ging. Het was heel moeilijk, maar gelukkig reageerden ze heel goed en steunend. Mijn moeder maakte een afspraak bij de huisarts en ik kon de volgende dag al terecht. Supereng, maar ergens ook een opluchting: eindelijk hulp! Ik werd doorverwezen naar een kliniek voor eetstoornissen. Toen al het papierwerk geregeld was, kregen we te horen dat ik over ongeveer 12 weken mijn intakegesprek zou hebben. Afhankelijk van welke behandeling ik zou krijgen, zou ik daarna op een wachtlijst van gemiddeld 16 weken komen. 12 weken?! 16 weken?! De moed zakte me in de schoenen. Hoe ging ik die tijd ooit doorkomen?” – Rianne
Opvallend is dat 50 procent van de aanbieders van jeugd GGZ geen informatie verstrekt over wachttijden. Daarnaast blijkt er ook een grote spreiding te zijn. Wachttijden lopen ontzettend uiteen, van 1,5 week tot soms wel 40 weken wachttijd. Zulke lange wachttijden hebben tot risico dat de problemen van de jongere verergeren en/of complexer worden waardoor de zorgvraag uiteindelijk toe zal nemen. Klachten die eerst behandeld konden worden met ambulante gesprekken, kunnen dan dusdanig zijn toegenomen dat bijvoorbeeld een opname nodig is. Het gevolg hiervan is dat het zorgtraject intensiever wordt en de kosten voor de maatschappij uiteindelijk zullen toenemen.
De SP in Zeist is één van de politieke partijen die een oproep deed tot het analyseren van de wachttijden in de jeugd GGZ in de regio Utrecht. Er werd geschokt gereageerd op de uitkomsten. Annemieke Pluijgers van de SP in Zeist zei hierover het volgende:
”Dit is schokkend. Uit het onderzoek blijkt dat een kind met een eetstoornis 26 weken moest wachten, voordat het hulp kreeg. Als je een kind met een eetstoornis hebt, kun je niet zo’n lange periode wachten. Voordat zo’n aandoening erkend wordt, is het vaak al slecht gesteld met een kind. Als je dan ook nog moet wachten, is het kind er misschien niet eens meer. Voor een kind met een angststoornis was dat gemiddeld 17 weken. Dat mag niet kunnen.”
Gezien het belang van transparantie over de wachttijden, is MediQuest gestart met het verzamelen van alle gegevens over de wachttijden in de regio Utrecht. MediQuest is hiermee de eerste organisatie die het initiatief neemt om voor een bepaalde regio in Nederland concreet inzichtelijk te maken hoe de wachttijden er precies uitzien. MediQuest doet hierbij ook een oproep aan de lokale politiek, aangezien veel zorg geleverd wordt vanuit de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning). Ook in het gemeentelijk beleid zal meer transparantie moeten komen om de zorg voor jongeren en hun ouders toegankelijker te maken.
Hoe lang moest jij wachten op hulp?
Geef een reactie