Lastige opmerkingen van hulpverleners

Niet iedereen weet hoe eetstoornissen precies in elkaar zitten. Dat is soms lastig en vervelend, maar helaas kun je dit niet altijd van iedereen verwachten, zeker niet van mensen die totaal geen ervaring met en verstand hebben van eetstoornissen. In de praktijk betekent dit dat je weleens te maken krijgt met opmerkingen die pijnlijk zijn. We hebben dan ook al regelmatig geschreven over wat je beter niet kunt zeggen tegen iemand met een eetstoornis. Denk hierbij aan opmerkingen als ”je eet toch gewoon” of ”je bent toch helemaal niet mager?”

Ik heb hier zelf ook regelmatig mee te maken gehad, maar toen ik terechtkwam in de hulpverlening, had ik niet verwacht dat ik ook daar nog met zulke opmerkingen te maken zou krijgen. Ik had hier te maken met mensen die gespecialiseerd waren in eetstoornissen waardoor ik dacht dat zij wisten wat wel en niet helpend was om te zeggen. Toch ging het ook daar nog weleens mis. Op de redactie kwamen we erachter dat we helaas allemaal zulke ervaringen hadden. In deze blog delen we er een aantal. 

lastige opmerkingen hulpverleners 

♦ Sandra
Ik deel hieronder een greep uit de opmerkingen die ik weleens heb gekregen. Het zijn opmerkingen die me echt bij zijn gebleven en waar ik nog steeds weleens aan denk. Destijds was ik nog een stuk jonger en voelde ik me afhankelijk van hulpverleners. Ik durfde dan ook niets te zeggen als er iets werd gezegd wat onprettig voelde. Ik sloot me enkel af en ging het contact vermijden. Als ik er nu op terugkijk is dat wel anders en weet ik zeker dat ik tegen een hulpverlener zou kunnen en durven zeggen dat een opmerking totaal niet helpend is. Soms kan een hulpverlener een opmerking dan uitleggen of er voor zichzelf simpelweg van leren. In andere gevallen is een opmerking gewoon lomp en heeft de ander niet door dat het ontzettend onhandig is. 

”Je bent niet te dik, je bent gewoon niet strak”

Ongeveer acht jaar geleden ging ik voor het eerst naar een diētiste. Ik had behoorlijk wat problemen met eten en vond het doodeng om naar haar toe te gaan. Toch hoopte ik dat ze me kon helpen. Onderdeel van haar behandeling was ook dat ik op de weegschaal moest. Ik schaamde me ontzettend voor mezelf, ondanks dat ze direct tegen me zei dat ik een gezond gewicht had. Ik weet nog dat ik me uit een soort automatisme excuseerde voor mijn gewicht, omdat ik mezelf zo dik voelde. Vervolgens zei ze tegen me dat ik niet te dik was, maar dat ik gewoon niet strak was. Ik kon totaal niet bevatten dat ze dat zei. Ik was hartstikke onzeker en had een enorm laag zelfbeeld. Het laatste wat ik kon gebruiken was zo’n opmerking.

Het raakte me zo dat ik binnen een paar weken flink wat kilo’s afviel. Toen ik daarna weer bij haar kwam, stuurde ze me door naar een psycholoog die gespecialiseerd was in eetstoornissen omdat ik te complex voor haar zou zijn. Achteraf ben ik daar blij mee omdat ik aan die psycholoog ontzettend veel heb gehad. De reden dat ik zo snel afviel in korte tijd, had echter alles te maken met haar opmerking. Zelf nu, jaren later, denk ik er nog steeds regelmatig aan. Zeker nu met de hele hype rondom sport en krachttraining, spookt het regelmatig door mijn hoofd. Wellicht dat ik daardoor ook wel een beetje een afkeer ervoor heb gekregen.

”Gelukkig heb je nog genoeg vlees op je botjes”

Ik heb een keer een intake gehad bij een instantie waarbij ik een gesprek had met een hulpverlener en het ging over in hoeverre ik in staat was naar de instantie heen en weer te reizen. Het was namelijk niet in mijn regio. Vervolgens begon hij over het feit dat het voor veel mensen met anorexia te zwaar is om te reizen en dat zij daarom vaak opgenomen was. Echter, ”voor mij moest dat prima te doen zijn, want ik had nog genoeg vlees op mijn botjes,” zei hij. Ik was stomverbaasd en kon eigenlijk niets uitbrengen. Uit die zin haalde ik, of mijn eetstoornis, direct meerdere boodschappen: ik ben dik, mijn eetstoornis valt wel mee, het is pas ernstig als je anorexia hebt en ga zo maar door. Ik ben daar uiteindelijk niet in behandeling gegaan. 

”In Afrika vinden ze volle vrouwen juist heel mooi”

Ook deze opmerking komt van een diëtiste met wie ik een discussie had over mijn gewicht. Het was gezond, maar toch vond ik mezelf te dik. Zij wilde niet dat ik af zou vallen, ik zag daar geen probleem in. Ik was koppig en eigenwijs en kwam met allerlei argumenten. Uiteindelijk kwam zij met het argument dat volle vrouwen in Afrika juist heel mooi worden gevonden. Ik kan me goed herinneren dat ik destijds enorm boos ben geworden. Ik had ten eerste niks te maken met vrouwen in Afrika. Daarnaast vond ik dat ze daarmee mijn eetstoornis bagatelliseerde. Het ging immers wel over iets meer dan jezelf wel of niet mooi vinden. Tot slot vond ik ”volle vrouwen” klinken alsof ze mij dus ook onder die categorie schaarde. 

lastige opmerkingen hulpverleners

♦ Danique

“Maar je hebt het toch zo goed thuis?”

Ik vond dit een onwijs pijnlijke opmerking die mij nog lang heeft achtervolgd. Met deze opmerking leek mijn therapeut mijn eetstoornis niet te snappen. Thuis had ik het goed; ik had lieve ouders, een leuk broertje, we woonden in een mooi huis etc. Alles leek mee te zitten, maar toch voelde ik me echt heel erg ongelukkig en had ik een eetstoornis ontwikkeld. Toen de therapeut deze opmerking maakte, werd ik overvallen met een enorm schuld- en schaamtegevoel. Ik voelde me schuldig over de eetstoornis. Ik schaamde me ook, omdat ik dacht dat zelfs de therapeuten mij een aansteller vonden. Het liefst wilde ik verdwijnen. De therapeut leek mijn eetstoornis dus totaal niet te snappen. Als zelfs zij het niet snapte, hoe moest ik dan ooit mezelf snappen en serieus nemen?

♦ Irene

“Die extensions zien er beter uit dan je eigen haar.”

Deze opmerking maakte een begeleider van de groepstherapie in de tijd dat ik voor anorexia in behandeling was. Mijn eigen haar was helemaal niet mooi meer en ik had via internet clip-in extensions gekocht. Ze waren weliswaar onnatuurlijk lang en je zag ze gewoon zitten, dat had ik achteraf ook wel door, maar op dat moment was ik er nog heel blij mee. Ik vond het een heel kwetsende opmerking om te maken, zeker van iemand die verstand had van mensen met eetstoornissen. Ik werd er heel erg onzeker door en heb mijn extensions vanaf toen ook niet meer gedragen. Deze opmerking zal ik niet snel meer vergeten.

Bovenstaande opmerking was kwetsend en ondoordacht, maar verder heb ik altijd veel gehad aan mijn hulpverleners. Soms kon ik opmerkingen als kwetsend of negatief ervaren, omdat ze me op de harde waarheid wezen. Verder heb ik eigenlijk niet zo heel erg veel rare opmerkingen gehad vanuit de hulpverlening. Gelukkig maar. 🙂

lastige opmerkingen hulpverleners

♦ Scarlet

Een opmerking die ik vrij vervelend vond en maanden later nog steeds in mijn hoofd zat was de opmerking van een sociotherapeut over mijn eetgewoontes.

“Jij bent wel een lekkerbek”

Ik vertelde haar op haar verzoek wat ik globaal at en niet at. Het ging slecht met mij en mijn gewicht was ongezond laag. Ik zag er ongezond uit en was obsessief bezig met gecontroleerd en te weinig eten en te veel bewegen. Ik deed mijn best om aan te komen en probeerde dit middels producten waar ik vroeger erg van kon genieten, zoals witte Magnums. Ik schaamde me tegelijkertijd erg voor dit eten. Ik voelde me een vreetzak hierdoor, ongecontroleerd en een soort van ‘nep-anorect’. Toen de sociotherapeut mijn “Magnums eten” ook nog eens benoemde als “Jij bent wel een lekkerbek” vond ik dat helemaal lastig.

Hulp vragen vond ik enorm lastig. Ik wilde me niet aanstellen, niet overdrijven en schaamde me voor het feit dat ik überhaupt weer hulp nodig had. Tegelijkertijd ging het enorm slecht en wist ik dat er iets moest gebeuren wilde ik niet dat het fout zou aflopen. Ik trok aan de bel en had eens in de twee weken een gesprek. Ergens voelde dat raar. Mensen om mij heen met wie het niet per se slechter ging hadden in mijn situatie soms full-time therapie en ik moest het met een gesprekje in de twee weken doen. Op advies van een andere professional uit het vak, kaartte ik dit aan. De reactie was…

“Jij vindt het nodig om meer dan 1 gesprek per twee weken te hebben?”

Dat voelde heel naar. Direct gingen de woorden NEE, LAAT MAAR in mijn hoofd rond. Hoezo werd het zo benadrukt en hoezo vond zij het niet nodig om meer gesprekken te hebben. Zij zag toch ook hoe verdomde slecht het ging? Ik voelde me echt een aansteller. Gelukkig had ik er toen schijt aan en zei ik “Ja, dat vind ik en ik niet alleen.” Toch voelt het naar om in zo’n toestand nog zo voor jezelf te moeten vechten. Mij lukte dit nu, maar ik kan me voorstellen dat een ander die 10 jaar jonger is dan ik hier nu zou afhaken.

lastige opmerkingen hulpverleners

Ik vertelde de sociotherapeut dat het in de zomer vaak zo warm was en dat ik dan last kreeg van opgezette aderen. Ik zag daarom wat op tegen mijn vakantie op Curaçao. Ik wilde niet overal met blote armen lopen in Nederland, omdat het er gewoon naar uitzag en mensen me dan nakeken. De sociotherapeut vroeg vervolgens of ik mijn armen even wilde laten zien. Ik vond dat eigenlijk onzin, maar deed het toch maar, enigszins overvallen door de vraag…

“Ik vind de magerte van je armen wel meevallen hoor”

Oké, blijkbaar overdrijf ik de boel en ben ik helemaal niet zo mager als ikzelf denk? Ik begrijp best dat ze het zei om me gerust te stellen, maar in het geval van anorexia kan zo’n opmerking nogal eens anders binnenkomen.

“Heb je wel gevoelens van lust als je een Magnum eet?”

Uhmm sorry? Ik ben niet preuts ofzo, maar om nou over gevoelens van lust te gaan praten bij een Magnum vond ik nou ook weer niet zo nodig…

“Als je over 6 maanden niet bent aangekomen, heb je een chronische eetstoornis”

Toen ik bij een eetstoornis instantie kwam en voor het eerst specifiek aan mijn eetstoornis wilde werken, werd er na een aantal weken gezegd dat ik misschien ook mijn eetstoornis moest leren accepteren. Ermee moest leren leven. Are U kiddin me?! Prima als je na jaren van behandeling hier eens in een goed en uitgebreid gesprek over begint, maar ga me niet na een aantal weken vertellen dat ik misschien mijn hele leven maar een eetstoornis moet houden. Prima dat ‘jullie’ geen oplossing weten, maar dat betekent niet dat er nog zat andere instanties en goede hulpverleners zijn die wél mogelijkheden zien

“Ja hoor, je bent goed aangekomen en het is allemaal vet”

Hahahahaha. Ik kan nu nog lachen om die opmerking. Hoe kan je dat nou zeggen tegen iemand die herstellende is van anorexia en doodsbang is om aan te komen en dik te worden? Ik ben blij dat ik iemand ben die overal de humor van in probeert te zien én heel rationeel ingesteld is. Hierdoor kan ik dit soort opmerkingen relativeren en erom lachen, maar echt handig is het natuurlijk niet…

Ik wil mijn klaagzang trouwens even besluiten met de toevoeging dat ik begrijp dat het voor iedere professional ook gewoon super ingewikkeld is om altijd maar het juiste te zeggen. Een eetstoornis ligt zo extreem gevoelig en zeker als je zelf geen eetstoornis gehad hebt, is het heel eenvoudig om nét het verkeerde te zeggen. Dit zegt echter niets over iemand kwaliteiten of professionaliteit of het vermogen goed te kunnen helpen.

We hebben allemaal het beste met elkaar voor en willen allemaal helpen, dat staat voorop. Het is daarom het meest waardevol om ‘onhandige opmerkingen’ gewoon te bespreken en uit te leggen hoe iets binnenkomt. Zo leer je elkaar beter begrijpen. Een hulpverlener is immers ook maar een mens…

We zijn tot slot ook benieuwd wat jouw ervaringen hiermee zijn. Heb jij weleens lastige opmerkingen gehad van professionals? Hoe ben je hier destijds mee omgegaan? Laat het gerust weten in de reacties onder deze blog…

Lees ook: Goede opmerkingen van hulpverleners & Ode aan de hulpverlener

Fotografie: Madalyn Christine

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

36 reacties op “Lastige opmerkingen van hulpverleners”

  1. Pfff wat een gekluns af en toe aan de kant van hulpverleners… gelukkig heb ik ook veel goede ervaringen met kundige hulpverleners. Iedereen maakt ook wel eens een onhandige opmerking waar je eetstoornis direct het ergste van maakt, maar toch. Een (niet es-gespecialiseerde) psycholoog zei ooit tegen mij: ‘maar iedereen eet toch wel eens wat minder?’ terwijl ik enorm worstelde met mijn eetstoornis en juist aansporing nodig had om goed te gaan eten. Ik was toen erg overstuur en heb dat later wel via de mail uitgelegd. Toen begreep hij het beter en bood hij zijn excuses aan.
    Laatst zei mijn psych, toen ik mijn streefgewicht (van de diëtist) vertelde: ‘dat is hoog’. Dat kwam ook totaal verkeerd over, maar we hebben het er later wel nog over gehad. Inderdaad belangrijk om zulke dingen aan te geven, dan leer je er allebei van.

  2. Ja…

    Ik vertelde over het gevoel dat mijn eetstoornis nep was en niet ernstig genoeg. Toen zei hij: “In eetstoornissen zijn natuurlijk verschillende gradaties”.

    Dit voelde voor mij alsof het in ieder geval niet ernstig genoeg was en het dus best wel meeviel.

    Ik heb hier niks meegedaan, maar ik zou best nog wel eens terug willen gaan om diegene dat te vertellen.

    Hij wilde er in ieder geval mee zeggen dat ik wel een eetstoornis had en dat het niet nep was, denk ik achteraf.

  3. Ik weet nog goed dat ik de calorieen van mijn eetplan niet goed durfde te verdelen over de dag, waardoor ik veel ‘ opspaarde’ voor de avond. Ik spaarde dat niet echt op maar ik was gewoon heel bang om volwaardige maaltijden te eten. Mijn therapeut maakte toen een opmerking dat ik alles opspaarde om ‘ s avonds ‘ lekker’ die eetbui te kunnen houden. Zo is er nog wel meer, maar deze is me altijd bij gebleven

  4. De opmerking die bij mij hard aankwam, ging niet direct over eten of over hoe ik eruit zag. Jaren geleden zat ik intern en ik at al een aantal weken minder dan ik volgens mijn lijst moest eten. Niemand zei er iets van. Hulp vragen heb ik altijd moeilijk gevonden en dat had ik ook nooit op een duidelijke manier gedaan. Toen ik eindelijk besefte dat ik op deze manier niet verder kwam en eindelijk de moed had verzameld om hulp te vragen, heb ik tegen mijn behandelaar gezegd dat ik al een tijd minder at en dat ik de verpleegkundigen wilde vragen of zij mij wilden helpen. Haar reactie; ‘Je moet de verantwoording niet op een ander afschuiven’. Ik wist echt niet wat ze bedoelde, maar ze legde uit dat het mijn eetlijst was dus ook mijn verantwoording. Ik was te verbaast om te kunnen zeggen dat als ik het zelf kon, ik daar niet was opgenomen. Dat was dus de eerste en laatste keer dat ik echt om hulp vroeg.

  5. Een therapeut heeft een keer tegen een groepsgenootje met ondergewicht gezegd dat ze al weer lekker een bolle toet kreeg. Heel kwetsend om te zeggen tegen iemand met anorexia.

  6. Een verpleegkundige zei over mij tegen een andere patiënt nadat ik een overdosis had genomen en in het ziekenhuis was opgenomen:
    “Heather is echt heel ziek in haar hoofd”.
    Dat vond ik niet fijn klinken..

    Dezelfde verpleegkundige vroeg ook een keer aan een groepsgenootje met boulimia “Dus dan heb je ineens dat je heel veel gaat eten?” Je zou verwachten dat ze dit in een kliniek gespecialiseerd in eetstoornissen toch wel weten, maar ze begrepen daar echt niets van boulimia.

  7. Ohhhhhh zo herkenbaar dit. ‘Gelukkig ben je nog niet heel erg dun’, terwijl ik op 1 kilo na geen ondergewicht had. Zo heerlijk ondoordacht, kwetsend en eigenlijk ook gevaarlijk.

  8. Ik had eindelijk al mijn moed bij elkaar geraapt om te vertellen dat mijn suïcidale gedachtes heel erg hoog zaten. Ik was ontzettend bang dat mensen me een aandachtszoeker zouden vinden en toen kreeg ik ook nog deze reactie:
    ‘Er zijn 2 soorten mensen die vertellen over zelfmoord. Degenen die aandacht willen en degenen die het doen.’ Die opmerking heeft me toen bijna over het randje geduwd.

  9. Van het weekend nog, door mijn schoonmoeder; “mijn nicht had écht anorexia, die hebben ze voor de dood weg moeten halen”, “ze heeft nu kindjes en als je weer kinderen kan krijgen ben je genezen”, “zo dun ben je toch niet!?”, “is die pizza er wel ingebleven?”. Erg lastig vind ik dit, vooral omdat het mensen zijn die dicht bij je (horen te) staan. Heb inmiddels wel geleerd om voor een groot deel opmerkingen van vreemden/niet zo belangrijke mensen naast me neer te leggen, maar dit raakt toch nog..

  10. toen ik in een psychose zat en in paniek was zij een verpleegkundige manuela je bent gek. ik was nog zo helder om te zeggen ja daarom zit ik hier. waarop zij ja maar de andere zijn niet zo gek als jou dit gebeurde op een paazafdeling

  11. Ik sprak met iemand regelmatig over mijn (eet)problemen. Ik zag er verder gezond uit. Op een gegeven moment zei hij, totaal niet relevant op het gesprek waarin we op dat moment zaten, ”ik denk ook dat jij in jouw toestand niet zwanger kunt raken.’
    Dat ging dus niet over mijn fysiek oid., maar over hoe ik dacht; mijn geestestoestand. Dat vond ik echt weird dat hij überhaupt, vanuit het ‘niets’ zo dacht op dat moment of tot die conclusie kwam.
    Ik kwam daardoor weer tot de conclusie dat als iemand niets begrijpt van eetproblemen of problemen die mensen kunnen hebben an sich, mensen van alles kennelijk ook nog verder over je kunnen gaan denken of invullen, waarvan je denkt: huh?

  12. Midden in mijn eestoornis bij een intake bij de psychiater: in Afrika hebben ze ook geen eetstoornissen en je moet gewoon aankomen…als je daarna nog een probleem hebt kunt je altijd terug komen….
    Euhm meneer de psychiater misschien was DAT nu juist een groot onderdeel van het probleem….😰

  13. Goed blog, en het is volgens mij inderdaad écht ontzettend lastig om als hulpverlener niet het verkeerde te zeggen. Je zoekt vanuit je eetstoornis constant bevestiging voor je eetstoornis. Al worden er 99 dingen gezegd die het niet bevestigen, die ene keer dat er iets wordt gezegd wat je zo zou kúnnen interpreteren als een aanval op de ego van je eetstoornis dan is dat hetgeen wat in je hoofd blijft zitten.

    Ik heb nu een therapeut die helemaal niks van eetstoornissen snapt. Maar gewoon echt niet, maar tegelijkertijd absoluut de goede intenties heeft. Dat ik dat weet en voel maakt het soms wat makkelijker relativeren. Ook omdat zij onderhand wel weet wat ik denk dat zij allemaal denkt en ze met die gevoeligheid rekening probeert te houden door steeds te zeggen dat ze erin geen oordeel heeft en dat ik de expert ben. Of ik dat laatste nu zo handig vind weet ik niet, maar haar verwoording helpt me wel meer om dingen niet te snel verkeerd te interpreteren.

  14. ” je hebt nog net niet het gewicht voor anorexia ”
    Nou ik heb er prima voor gezorgd dat ik ver onder dat gewicht ging zitten. Dit was een eetstoornis instantie.
    ” ja je hebt wat kilo’s ondergewicht maar ik heb meisjes met anorexia gezien die er echt eng uitzien. Jij ziet er nog mooi uit ”
    Eetstoornis instantie

  15. ik heb het thuis er ook vaak over,ik vind het belangerijk dat ze mij gedachte weten rond het eten om aan te tonen dat het niet goed gaat..
    opmerkingen als:

    wat zie je er goed uit
    je bent er zelf verandwoordelijk voor
    je eet heus wel als je honger hebt
    je bent niet heel dun
    of ik ga je helpen en er word vervolgens niets meegedaan

  16. Niet eetstoornisgerelateerd, maar wel een lastige opmerking van een SPV:
    “Weet je zeker dat je echt alles hebt verteld? Met jouw problemen zou ik verwachten dat er meer achter zit wat je nog niet hebt verteld.”

    Mijn interpretatie:
    – Je mag alleen zulke problemen hebben als je nog ergere dingen hebt meegemaakt, dus ik ben een aansteller.
    – Wat ik heb meegemaakt stelt niks voor en omdat ik er toch last van heb ben ik zwak.
    – Ik word er ten onrechte van beschuldigd dat ik informatie achter hou.

    Ik heb ook wel eens vragen van hulpverleners gehad of ik écht nooit ben misbruikt waarna ook nog een paar keer om bevestiging werd gevraagd. Mijn interpretatie: Je hebt alleen een goede reden voor deze problemen als je misbruikt bent. Ik heb dus geen geldige reden en ben gewoon een aansteller.

    Een SPV, toen ik vertelde dat ik overwoog om naast de therapie ook een haptonoom te bezoeken: “Nou, als je naar een haptonoom gaat kun je net zo goed bij *naam instelling* weggaan.”
    Mijn interpretatie: ze wil van me af.

    Ik vertelde kort geleden aan een therapeut dat ik steeds zo heftig reageer op kleine dingen, dat ik vaak wel weet hoe ik het anders zou moeten doen maar dat ik niet voldoende controle over mezelf heb om ook echt op een volwassen manier te reageren. Ik gaf aan dat ik hier heel veel last van heb en vroeg om hulp hierbij. Haar reactie: “Het kan ook een keuze zijn om het op dezelfde manier te blijven doen, dat mag ook, maar als je wilt dat er iets verandert zul je toch zelf iets anders moeten doen. Je moet bij jezelf beginnen.”
    Als ik last heb van controleverlies moet je niet aankomen met ‘je hebt een keuze’. Dat vat ik op alsof het mijn eigen schuld is dat ik in oude patronen blijf hangen en dat ik niet genoeg mijn best doe.

    Een psycholoog op bestraffende toon, alsof ik niet genoeg mijn best deed, toen ik sinds een paar weken weer was gestopt met automutilatie en mijn uiterste best deed om mijn goede gedrag vol te houden (en met succes!): “Ja en snijden is dus toch het eerste waar je aan denkt!”
    Ik: “Ja, dat zijn automatische gedachten en ik kan niet zorgen dat automatische gedachten niet komen. Ik kan alleen erover nadenken en uiteindelijk besluiten om er niets mee te doen, maar ik kan ze niet tegenhouden.” Daar gaf ze me dan weer gelijk in. Moet ik dit serieus nog aan een psycholoog gaan uitleggen?

    Mijn aller eerste psycholoog zei dat ze zich afvroeg of ik wel een HBO opleiding kon doen en zei me dat ik niet met mensen moest gaan werken. En nog een – niet kloppende – opmerking die ze in mijn dossier had gezet: ik citeer “Betreffende het sociale functioneren van cliënte lijkt ze adequaat contact te kunnen maken echter op een oppervlakkig niveau niet passende bij de leeftijd.” Dat vind ik echt de meest kwetsende zin die in hulpverlenersland over mij is geschreven.

  17. “Jij hoort geen moeite met douche te hebben.” Werd tegen mij gezegd omdat ik volgens de groepsleider niet te maken had gehad in mijn leven met seksueel misbruik.
    Dit terwijl een groepsgenoot ” die wel moeite mocht hebben” zielig werd gevonden, geloofd werd en alle positieve aandacht kreeg.

  18. Wat een rare opmerkingen allemaal !
    Ik heb ook vaker te horen gekregen dat “ik de lat niet te hoog moe
    st leggen voor mijzelf door mijn opleiding af te willen maken,bijvoorbeeld.Of de wensen om een normaal en gelukkig leven te willen ,dat dat ook te hoog gegrepen zou zijn!
    Wie denken ze wel dat ze zijn eigenlijk ! Waar moet je dan voor vechten ?

    En steeds aan mij vragen of ik een oplossing had voor mijn problemen in plaats van met mij mee te denken en overleggen etc.Als ik hulp zoek betekent dat dat ik echt ALLES al LANG zelf geprobeerd heb om een uitweg te vinden .

    Over het eten voor mij invullen:maar dat wil jij niet ,of dat kan jij niet ,of dat durf jij niet…..

    Over het algemeen vind ik te weinig respect voor de clienten.Ik wil als een gelijke behandeld worden,want dat ben ik ook.Rare opmerkingen die je in een kindpositie tegenover hen als autoriteit plaatsen zijn echt niet ok.

  19. Toch is het ook zo dat dat wat je stom of triggerend vindt juist laat zien wat je te doen hebt.
    Het hoeft niet te zijn dat je bijvoorbeeld wel of niet zou moeten aankomen,maar
    Dat je je grenzen leert stellen zodat je zegt:dat gaat je niets aan.My body is my business ☺
    Je leven niet in reactie op anderen inricht ,maar vanuit jezelf.
    Triggers zijn altijd signalen dat er werk aan de winkel is,het zit in jezelf.Therapeuten helpen ons niet door alles op een gouden weegschaal te wegen voordat zij het zeggen en ze zijn ook maar mensen.Maar ze moeten natuurlijk wel zorgvuldig en deskundig met je omgaan!

  20. Vaak dat alles op het dun zijn wordt gegooid. Toen ik opgenomen was moest je onder toeziend oog van de verpleging altijd dezelfde hoeveelheid eten. In het begin werd er dan nog voor je opgeschept. Een keer zat ik aan de ontbijttafel, met het ontbijt achter de kiezen toen ik draaierig werd. ‘Te weinig gegeten’, was de conclusie.
    Merk het in het dagelijks leven ook. Had ik bijvoorbeeld een jas die te dun was – ik kan lastig een jas vinden omdat ik niet tegen polyester kan. ‘Ja, maar je bent ook zo dun!’ Het ligt dus niet aan die jas maar aan mij. Of dat iemand mij masseerde bij me thuis – tocht aan alle kanten -. Dus dat ik het koud heb komt gewoon doordat ik dun ben. En dat mijn maag begon te borrelen van ontspanning kwam door diegene gewoon doordat ik honger had. Ook mensen die aan tafel vinden dat ik veel eet en naderhand roepen dat ik zo weinig eet.
    Zou mijns inziens ook beter zijn dat je pas hulpverlener wordt als je eerst wat levenservaring hebt en aan jezelf hebt gewerkt. Vooral ook dat denigrerende, dat iemand geen opleiding zou kunnen doen. Als je midden in de eetproblemen zit misschien niet maar als je aan je problemen hebt gewerkt en sterker staat is er vaak nog veel mogelijk. Een mens kan veranderen maar hulpverleners willen je soms klein en afhankelijk houden; zijn bang voor kracht.

  21. met stip op 1 :
    “client lokt negatieve gevoelens uit bij de hulpverleners” terwijl ze net een jaar waren bezig geweest om mij te leren dat ik iemand anders niet verantwoordelijk kon stellen voor mijn gevoel. O ironie…

  22. Ik lag met zwaar ondergewicht in ziekenhuis en had na een tijdje extreme buikklachten.
    Tevens paniekerig over het niet naar toilet kunnen gaan. Echter namen ze me niet serieus. Want ik at amper iets naast sonde Na echo bleek ik extreme verstopping te hebben( heel pijnlijk) Arts in opleiding zei toen “ja anorexia patiënten verzinnen wel vaker iets” dus daarom namen ze me niet meteen serieus.
    Dat is mij altijd zo bij gebleven dat ik niet snel medische hulp ziek en altijd in gedachten dat hulpverleners mij minder snel serieus nemen.

  23. Ik weet ook dat therapeuten het goed bedoelen, maar ook ik heb een aantal opmerkingen gehoord die toch echt niet zo handig waren en al helemaal niet helpend:

    Ik vertelde bij een therapeute met veel moeite wat ik at, dat was heel beperkt en er waren nog maar een paar producten die ik van mezelf mocht eten. Om vervolgens over mijn broodbeleg te horen te krijgen dat daar wel veel suiker in zat, en ik misschien beter bij een winkel kon gaan kijken voor varianten met minder suiker.
    Eh, de hoeveelheid suiker is echt heel relevant en belangrijk op dat moment?! En ook helpend, om zo in mijn hoofd nog iets toe te voegen aan alle verboden producten?

    Verder kwam ik een keer bij de huisarts voor erge vermoeidheid, last van mijn spieren e.d. Het ging met eten al wel weer beter, maar ik braakte nog x keer per week en met veel schaamte vertelde ik dat, omdat ik dacht dat dat misschien ook wat zou kunnen verklaren. ‘Oh maar met x per week braken kan je geen tekort veroorzaken’. Alsof het niks is.. Braken is volgens mij hoe dan ook hartstikke slecht, maar door daar toen zo aan voorbij te gaan vond ik het heel moeilijk om dat serieus te blijven nemen en daar aan te werken.

  24. “Hoeveel weeg je dan?” “Oh, maar dat is toch niet zo weinig?”
    Waarop ik nog vertelde welk BMI erbij hoorde (duidelijk ondergewicht), en de therapeut vertelde dat bmi ook niet alles is.

  25. “Hoeveel weeg je dan?” “Oh, maar dat is toch niet zo weinig?”
    Waarop ik nog vertelde welk BMI erbij hoorde (duidelijk ondergewicht), en de therapeut vertelde dat bmi ook niet alles zegt.

  26. Heel herkenbaar.
    Heb regelmatig gehoord dat het vast niet zo ernstig was want ik was niet dun etc (maar dat waren niet-es-hulpverleners.)
    Een es-hulpverlener heeft een keer iets gezegd in de trant van dat ik mezelf lekker eetbui-eten gunde. Ik weet niet meer precies hoe ze het zij maar zij had het over lekker en genieten terwijl ze wist dat het over eetbuien ging.. en natuurlijk gun ik mezelf die niet..
    Verder weet ik er eigenlijk niet zoveel dus dat is een goed teken!

  27. Een verpleegkundige in een eetstoorniskliniek (zal geen namen noemen) was ooit aan het vertellen over dat ze al 15 jaar met eetstoornissen werkte en ik vroeg uit belangstelling wat haar zo trok in het werken met eetstoornissen. Haar antwoord: ‘ja mensen met een eetstoornis hebben vaak een voorliefde voor sport en dat is ook echt mijn passie, leuk om daar herkenning in te vinden’.
    Ik moest zo lachen, die heeft er echt niks van begrepen. Bizar zo’n opmerking van iemand met zoveel ervaring!

    1. Jeetje, dat slaat echt nergens op… vooral ook het gebruik van "voorliefde"…

  28. Ik heb ook van alles meegemaakt in de hulpverlening niet alleen voor mijn eetstoornis ook voor andere problematiek:
    En dat er aan mij gevraagd is wat is dan het lichtste wat je gewogen hebt ik vond dat echt zo een vervelende vraag want het benadrukte dat gewicht belangrijk is terwijl ik toen ik een gezond gewicht ik meer lichamelijke klachten en meer last van mijn eetstoornis had had dan toen ik ondergewicht had.
    Of toen ik bij de dokter zat omdát ik heel erge buikpijn had rn hij zei ha je lichaam moet weer helemaal wennen aan een normale hoeveelheid eten ik werd helemaal niet serieus genomen na jarenlang aandringen hebben ze onderzoek gedaan en bleek ik een maag darmbacterie te hebben.
    Toen ik bij de diëtiste was zei je ja je mag maar zoveel gram fruit eten en zo milliliter dat en dat terwijl ik er kwam voor mijn eetstoornis bapng was voor eten en calorieën enz niet echt handig ik werd alleen maar banger.
    En toen ze mijn ondersteuningsplan schrreven stond dat ik sociaal emotieel functioneerde als een baby of peuter terwijl dat niet klopt en het deed echt pijn en dat ik vind dat de wereld op mij moet draaien dat is echt niet waar.
    Het is alleen zo dat ik bij veel onrust geen rekening met andere kan houden…

  29. Ik heb ook ooit meegemaakt dat de leerkracht an mijn klas van de kliniek waar ik opgenomen was míj vroeg om dieetadvies omdat ik dun was dus terwijl die dus wist van mijn eetstoornis.
    Terwijl ik juist meer moest eten en moest leren dat het niet verkeerd is om af toe lekker te snoepen en minder aan calorieën moest denken..

  30. Een verpleegkundige (die zelf ook een eetstoornis heeft gehad nog wel) zei ooit eens: "Ik ken ook iemand die jarenlang écht restrictieve anorexia had, en als zélfs zij daarvan kon herstellen, dan kan jij het al helemaal."
    Is anorexia restrictief type ernstiger dan anorexia eetbui purgerend type of een andere eetstoornis dan? En is mijn eetstoornis niet ernstig en stel ik me gewoon aan? Daarbij zei ik helemaal niet dat ik dacht dat ik niet beter kon worden, ik had het erover hoe moeilijk ik het nu had en voor mijn gevoel had ze daar dan geen aandacht voor. "’client 1′ ‘client 2’ en ‘client 3’ hebben het allemaal stukken moeilijker. Eigenlijk zou jij op een andere afdeling moeten zitten (niet voor langdurige eetstoornis)," heb ik ook wel eens gehoord. Laten we het vergelijken tussen mensen met eetstoornissen in behandeling, vooral niet extra aanwakkeren.

  31. Sommige opmerkingen sta ik echt versteld van.

    Heb er zelf ook nog wel een. Ik had anorexia en voelde me (doordat ik weinig at) meestal heel vol. Eten lukte gewoon bijna niet. Als ik dan moest eten, dan at ik liever iets wat ik in ieder geval nog lekker vond. Op mijn eetlijst had ik een keer als tussendoortje een brownie staan, waarop de diëtiste zei: "Weet je wel hoeveel calorieën er in een brownie zitten?? Vind je het gek dat je je zo vol voelt?!"

    1. Dat is nog eens bizar, aangezien de calorieen niet perse iets zeggen over hoe vol je zit……..

  32. ik heb geen ondergewicht, maar ben wel een lange tijd erg obsessief bezig geweest met afvallen. ik had al begeleiding van een maatschappelijk werkster, en vertelde het toen ik al één à twee jaar onder behandeling stond. ze helpt mij heel erg maar heeft soms wel opmerkingen die ik heel lastig vind. deels ook omdat ze niet gespecialiseerd is in eetstoornissen, ze bedoelt het absoluut niet slecht. "je kan beter wat meer sporten dan zo weinig eten" vind ik een hele lastige die vaak terug komt. het voelt voor mij alsof ik nog steeds wel mag afvallen, en het geeft mijn eetstoornis de kracht om te zeggen dat zelfs zij vindt dat ik te dik ben/niet dun genoeg ben. ook mijn diëtist die ik sinds een tijd een aantal keer gesproken heeft stelde een eetlijst op die nog steeds niet helemaal genoeg was, met de opmerking "als je die goed volgt kan je alsnog afvallen". weer was dit voor mij iets wat ik interpreteerde als ‘je mag nog best wat dunner worden hoor’/’jou eetstoornis valt wel mee’. hoewel ik donders goed weet dat deze opmerkingen mij niet helpen, en dat ik er best iets van mag zeggen, staat mijn eetstoornis dit niet toe. na het lezen van deze blog ga ik er de volgende keer denk ik wel iets van zeggen.

  33. Ik ben VERBAASD dat je bij therapeuten zo in de verdediging moet!!!!!!!!!!!!!!!!! Ik loop inmiddels al langere tijd bij een therapeut en heb nu even ‘pauze’ (even resetten) genomen. ‘t Is me opgevallen tijdens die ‘pauze’ dat ik door haar rotopmerkingen, steeds meer rekening met HAAR ben gaan houden en me l.z.h. naar HAAR ben gaan voegen en ben er nu schijtziek van. Tja, schijtziek zijn als gevolg van therapie, hoe is het mogelijk….??!
    Ik dacht, toen ik in therapie ging dat therapie bedoeld was om je beter door te gaan voelen maar het tegendeel is eerder het geval!!!
    ONT spanningstherapie- die ik krijg- is l.z.h. zo verworden tot spanningstherapie
    Sommige therapeuten halen je buikpijn weg maar bezorgen je koppijn!
    Ik ben 3 maanden geleden begonnen met m’n vrijheid terug te pakken.
    Gisterenavond daarvoor een stuk gaan lopen op een plek waar ik volgens haar niet mag komen ‘omdat ‘t in haar privésfeer ligt’. Toen ik klaar was met m’n rondje str…duizelig geworden en overgegeven! Binnen enkele minuten op die manier ‘ontstressed’. Teken aan de wand!
    Ik ben haar rotopmerkingen meer dan zat en denk zo onderhand dat ik ‘t beter , in een rustiger -MIJN- tempo zelf kan zonder haar op MIJN manier. ‘t Is me de laatste 2 1/2 -pauze-maand ook opgevallen dat ik me steeds ontspannender ga voelen……..
    Mijn therapeute is het type van ‘Alles onder controle…. ‘ (ook haar cliënten(!!!)
    Ik heb in 2 1/2 maand ‘pauze’ DUIDELIJKHEID gekregen; de beste therapeut die er VOOR MIJ bestaat ben ik zelf!
    Jonnah

  34. Je moet er wel verstand van hebben voordat je wat zegt want voordat je het weet komt het te hard over en wie weet vergeet diegene het we nooit weer. Misschien kan het die ander wel schaden als je iets zegt waar je niet genoeg van af weet .Onbevooroordeeld is het best denk ik. Men oordeelt nogal snel en voordat je het weet heb je iets verkeerds gezegd. Ooit zei mij iemand dat een therapeut zou hebben gezegd dat ie daar tot zijn tachtigste moest blijven en dat is om zeer mismoedig te worden al dan niet wanhopig en dat er niets is en dat het alleen maar minder zal worden en dat is niet bemoedigend. Behandeling met tunnelvisie en aangeleerde hulpeloosheid en hospitalisatie en dan heb je iemand nodig die je weer op het spoor brengt met affectieve empathie en die dat zelf ook heeft ervaren. Andermans erveringen met de hulpverlening en wat dat heeft gedaan. Er zijn er bij die weer snel de oude waren en hun leven weer oppikten en er waren er bij die de strijd aangingen en er was geen verbetering te bespeuren. Er werken ook zieke mensen in de gezondheidszorg die niet het beste met je voor hebben en die minder ervaring hebben of geen aanleg. Hoe meer je de verdediging in gaat des te meer je de verbinding met je zelf verliest en des te meer je van je zelf vervreemd en verliest je in destructieve gedachtepatronen en gedragspatronen en hoe minder hoe mooier. Ze doen ook heel gemeen en halen je onderuit in een team en maken je in een team belachelijk en willen je op de kast jagen. Er zitten ook bullies tussen hulpverleners en narcisten die bij wijze van spreken een glas heffen als je zelf moord pleegt. Ze hebben maar summiere kennis en hun bedoeling was om je op de kast te jagen door zo veel mogelijk de opportunist te spelen. Men praat je het al bij voorbaat aan en doet daar een nare sfeer op en schenden regels wetten en als je zegt wat war en misdaan is spreken ze je tegen of draaien ze de rollen om. Eerbied en respect hebben ze niet en door de buitenwereld wordt je ook tegengesproken of die zijn geveinsd met berekening wil men nog misbruik maken van eenzaamheid door op die zelfde manier te werk te gaan dan wat men voorheen deed gaan ze te werk met misbruik van vertrouwen. Het zijn misdadige types. Ongeschoold werk is levensgevaarlijk werk. Het is geen academisch geschoold werk dan a sociaal zonder moraal en verhaal dan dat men nergens voor staat. Ze erkennen je niet en verloochenen je. Op maatschappelijk sociaal vlak hebben ze steken laten vallen. Het zijn geen rustige academische types dan wild en woest ruw hard en koud en laten je voor dood achter. Het zijn ongrondwettelijk werkende viespeuken en hebben mensen met schone handen vermoord. Het maakt niet uit wat je zegt. Het zijn jeugdbedervers en parasitaire uitwassen die opzettelijk anderen tot wanhoop brengen en die hier van genieten en schamen zich nergens voor, Er zijn wel sites als Rebecca Zung met Slay the bullie, en Negotiators. Melanie tonia evans met narcissistic abuse recovery plan in het kort NARP en break free bootcamp let me reach van KIm Saeed en Dana direct van Meredith Miller met Sana direct van waarom je toxische mensen aantrekt en hoe dit te stoppen en hoe men zich zelf kan hervinden .en de band met zich zelf te herstellen. Toxische mensen psychopaten narcisten hebben een zesde zintuig voor andermans kwetsbaarheden zwakheden ongeheelde onopgeloste woeden en verlangens. Ze zeggen wat je wil horen en kunnen een Oscar waardige prestatie neerzetten waarbij zij acteren en doen alsof om vervolgens met berekening misbruik te maken. Zo stond er in een boek van Judith Herman dat er therapeuten waren die zich net gedroegen als de dader misbruiker of tegenstander en een plezier beleven door iemand op de kast te jagen. It takes two to tango dus die hier niet aan mee. Er zijn er ook bij die bedorven en verknoeid zijn door de hulpverlening en zullen wel denken er komt mij niets van over in mijn machtspositie. Zij denken god te zijn onder en boven de wet. Je denkt het staat toch onder toezicht en hebben een big verklaring maar dat zegt ook niet alles of zij betrouwbaar en veilig werken en zou nog aangevuld kunnen worden met een vog verklaring of men in staat is om met kwetsbare mensen te werken. Je moet nergens voor te raken zijn en het niet in je opnemen wat ze zeggen. incompetent ongeschikt onbevoegd. Sommigen hebben ze helemaal kapot gemaakt en vervreemd van zich zelf en geven je met opzet een naar gevoel. Er zijn ook genezers die een problematiek hebben en dar reageren ze af op mensen die geen part noch deel hebben aan hun problematiek. Onderontwikkeld en gebrekkig decadent en slap week en lethargisch en lui dull. . . . . . . . . .

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *