Leer het maar verdragen

We leven in een vluchtige wereld. Daarin zijn we – als ik ‘ons’ even kort door de bocht over één kam mag scheren – continu op zoek naar een ‘quick fix’. Consumeren is daarin geen werkwoord meer, maar een levenswijze. Wil ik iets hebben? Dan koop ik het, toch? Ik denk er niet eens echt over na. Het gevoel om iets te ‘missen’ – ook als ik het in de eerste plek nooit heb gehad – vind ik soms best een lastig gevoel om zomaar te verdragen. Het kan daarbij gaan om materiële zaken, maar ook om bijvoorbeeld gebeurtenissen (denk maar aan het begrip FOMO: Fear Of Missing Out). Soms krijg ik het gevoel dat je ook alles maar gedaan moet hebben, alles moet willen. Altijd moet streven naar het beste, het duurste, naar meer. Ook als het gaat om uiterlijk. 

Ik ben lang niet altijd bestand tegen die druk. Maar waar het gaat over mijn uiterlijk, mijn lichaam, heb ik daar gelukkig veel stappen in gezet. Door mijn eetstoornis en het herstel hiervan, heb ik geleerd dat je een lichaam echt goed moet behandelen. Niet om het er het ‘beste’ uit te laten zien, maar wel om er goed en oké mee te leven. En een oké en goed leven kan ook prima zonder sickpack – en mét rimpels en plooien.

Jarenlang verafschuwde ik mijn lichaam en ik zocht naar allerlei manieren om het te veranderen. Het meer eigen te maken door het verder van me af te zetten. Hele berekeningen liet ik erop los. Ik dacht alles te kunnen ‘voorspellen’ en aanpassen door simpelweg goed te rekenen. Vooruit te denken. Voet bij stuk te houden. Ik wilde alles in de hand hebben, niets aan het toeval overlaten. Maar hoe realistisch, en vooral hoe gezond, is dat nou eigenlijk?

Je lichaam is geen machine. Het is geen kwestie van dat ene schroefje vastdraaien, een nieuwe formule bedenken of een script schrijven. Nee, integendeel. Het lichaam is niet zo maakbaar als vaak wordt gedacht (en ons vaak wordt voorgespiegeld). Gelukkig ook maar, denk ik ergens. Want moet alles maar 1, 2, 3, aan te passen zijn? Ja, zullen misschien veel mensen denken. En hiermee grijp ik terug op wat ik in de introductie al aanstipte: het lijkt wel alsof er nooit niks mag zijn. En misschien trek ik dit veel te groot, maar als hier de maple syrup op is, ben ik in staat om dat diezelfde dag nog te halen. En waarom? Waarom kan ik niet de honing pakken waar ik nog twee potten van heb staan? Waarom moet alles direct vervangen worden? Waarom kan ik het niet even laten?

Ik denk omdat ik op zoek ben naar lijm. Ik kan er niet goed tegen wanneer er een gat valt, wanneer ik ergens ‘omheen’ moet denken, wanneer ik moeite moet doen. Ik kan in theorie prima een week of een maand wachten om een keer nieuwe maple syrup te halen, net zo lang tot de honing op is. Ik hoef niet direct een nieuw T-shirt te halen als ik mijn oude niet meer mooi vind. Het hoeft niet direct opgevuld te worden, gelijmd te worden.

Misschien is de maple syrup een gek zijweggetje, maar ik zie een overlap met de manier waarop ik destijds met mijn lichaam omging. Met het zoeken naar ‘oplossingen’ op de korte termijn. Het niet kunnen verdragen van leegte, of juist onrust. Alles willen opvullen, lijmen. Het vooral niet willen voelen van helemaal niets, van iets waar ik geen grip op heb, wat ik niet kan begrijpen.

Maar wat gebeurt er eigenlijk als je het niet opvult? Wat gebeurt er als je die leegte, dat onbestemde gevoel, een podium geeft? Wat nou als je wat er ook naar boven komt niet wegmaakt, als het niet voorbij hoeft te gaan. Maar als je het er gewoon kan laten zijn. Wat als je niet alles wat op is of kapot gaat op stel en sprong vervangt? Wat nou als je je lichaam eens de kans mag geven om er te zijn zoals het er nu uitziet? Als je ervoor kiest om het niet te ‘repareren’. Eet die honing. Laat het T-shirt maar verslijten. Draag er maar eens gaten in. Kijk jezelf eens aan: echt aan, zonder alles weg te hoeven maken wat je niet mooi vindt aan jezelf. Zonder jezelf te hoeven lijmen.

Kan je dat verdragen…?

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2022


Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

7 reacties op “Leer het maar verdragen”

  1. Ik kan me voorstellen dat je tot op zekere hoogte kan proberen te verdragen. Ik ben nu al een aantal jaar invalide en dat kan ik niet verdragen en ook niet accepteren. Daarbij viel mijn eetstoornis en hekel aan mijn lichaam in het niet. Ik verlang zelfs terug naar hoe mijn lichaam toen was voor ik in een rolstoel kwam, want hij deed het nog.

    De maatschappij draagt daar ook aan bij, het fixen van wat stuk is. Ik kan heel hard mijn best doen om te zijn, maar ben alles kwijt geraakt omdat er geen ruimte in de maatschappij voor mij is om mee te draaien. Dan wil je niets liever dan maken wat kapot is en zo snel mogelijk, omdat het anders onmogelijk wordt om een oké leven te leiden.

    1. Hey anoniem,
      Ik kan me voorstellen dat het moeilijk te verdragen en accepteren is als de maatschappij niet ingericht is op jouw mobiliteit. Ik loop hier met mijn rolstoel ook tegen aan. Toch is er met wat voor invaliditeit dan ook, een waardevolle rol voor jou in de maatschappij en belangrijker nog voor jezelf. Ik ken je niet dus weet niet wat je mogelijkheden zijn, maar met meer acceptatie van je lichaam zoals het op dit moment is geef je jezelf ruimte om te gaan leiden in plaats van lijden.

      Heel veel liefs en succes op je weg

  2. Mooi geschreven, en herkenbaar. Liefs

  3. Mooi geschreven, ik denk hier ook vaak over na
    Dat laat me mezelf dan ook weer afvragen waar de grens dan ligt, wanneer je wel mag zeggen dat je ergens last van hebt.
    En ook wat betreft je eigen lichamelijke en psychische pijn. Niet alles is te fiksen en dat lijkt me ook niet goed om na te streven. Maar wanneer doe je het dan wel?
    Zeker op een moment dat je ook veel psychosomatische klachten hebt en je eigenlijk altijd moe voelt of pijn hebt. Dan wil ik zo graag dat het een keer weer normaal voelt. Dan is niet eten vaak een manier om de pijn minder te voelen en langer gewoon mijn dingen te kunnen doen. Veel eten is een manier om even in een soort waas te komen waardoor ik de pijn ook niet echt voel en een soort van rust kan voelen
    Op een gegeven moment wordt het dan ook lastig te onderscheiden welk deel van het gevoel psychosomatische klachten zijn en wat van het onregelmatige eten komt.

    Maar het gevoel volledig accepteren is ook niet alles want dan lukt het door de vermoeidheid en pijn bijna niet meer om iets te doen.
    Waar trek ik dan de grens?

    1. Serenity Prayer !

  4. Mooi geschreven! Zo liet ik pas mijn telefoon vallen en er zaten krassen in het glas. Ik was enorm boos op mezelf en aan het zoeken naar een nieuwe telefoon. Maar in plaats daarvan ben ik gaan schoonmaken en weken later heb ik geaccepteerd dat het gewoon zo is. Ik ben niet meer boos, kan weer naar mijn telefoon kijken zonder stress en hoef het niet te fixen.
    Voor mij ook een goede les, dat dat gevoel weer zakt en dat dingen niet perfect hoeven zijn.

  5. Deze blog komt binnen! Het zet me echt aan het nadenken. Dankjewel Lonneke!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *