Na de behandeling van mijn eetstoornis voelde ik me sterk, nu kon ik de hele wereld aan! Het beetje eetstoornis dat nog aanwezig was nam ik voor lief, daar zou ik met de tijd wel vanaf komen. Nu alleen nog traumaverwerking doen en dan heb ik nergens last meer van! Vol goede moed, maar met enorme angsten begon ik aan traumaverwerking. Dit was geadviseerd door mijn oude behandelaar. Ik koos voor EMDR, want de ervaringen liegen er niet om, dit werkt! Ik wilde dit snel doen. Hoe sneller, hoe beter. Dan ben ik van alle ellende af en kan ik verder met mijn opleiding verpleegkunde. Het ziekenhuis zal me immers niet eeuwig in dienst houden…
De eerste twee sessies waren ter kennismaking en vielen me enorm mee. Toen kwam de dag dat we aan het echte werk gingen beginnen. Na deze sessie ging het helemaal fout. Mijn trauma was zo heftig terug gekomen dat ik voor het eerst serieuze gedachten aan de dood kreeg. Het bleef helaas niet alleen bij gedachten. Ik betrapte mezelf erop dat ik zocht naar manieren waarop ik zelfmoord kon plegen.
Gelukkig moest ik die periode ook naar school maatschappelijk werk. Hier ben ik toen eerlijk geweest. We zijn samen naar de crisisdienst gegaan, waar ik later ben opgenomen.
Vanaf toen is het balletje gaan rollen. Al snel werd er geroepen dat ik borderline zou hebben. Ik kon me hier totaal niet in vinden en verzette me tegen deze diagnose. Wat er wel met me was wist ik niet, maar ik had absoluut geen borderline! Inmiddels was, door de vele opnames en crisissen, mijn kans verkeken om de verpleegkunde opleiding af te maken.
De jaren die erop volgden kon ik mijn diagnose nog steeds niet accepteren. Tot het moment dat er een psychologisch onderzoek gedaan werd. Daar kwam uit dat ik wel degelijk borderline heb. Ineens kon ik het accepteren. Nu was het onderzocht. Het was echt zo.
Vanaf dat moment ben ik me eigenlijk pas echt gaan inzetten voor behandeling. Hoewel ik mezelf beschermde voor alle mogelijke emoties, haalde ik uit elke therapie wel iets. Ik ging eigenlijk fluitend door alle therapieën heen. Ik had het nooit heel zwaar in therapie en vond het vooral boeiend hoe anderen in elkaar zaten. Natuurlijk wist ik wel dat dit me niet zou helpen, maar ik kon toen nog niet anders. Ik vond het veel te eng om echt met mezelf aan de slag te gaan. Alleen de gedachte eraan bezorgde me al doods angsten. Toen ik vorig jaar op zoek ging naar een nieuwe therapie had ik twee eisen:
- Het mag niet intensief zijn.
- Ik moet uitgedaagd worden écht in therapie te gaan.
Deze twee eisen werden ingewilligd bij de organisatie waar ik nu de Dialectische Gedragstherapie volg. Ik ben in mei begonnen met de groep. Ik heb afgelopen maart de heftigste crisis ooit gehad, als gevolg hiervan is mijn ex-man bij me weg gegaan. Na slechts 1 maand getrouwd geweest te zijn. Dit zorgde ervoor dat al mijn borderline gedragingen en gedachten weer volledig geactiveerd werden. De therapie kan ik dus wel gebruiken, maar ik weet niet of ik het aandurf om met mijn emoties aan de slag te gaan.
Soms als ik in de groep zit voel ik een enorme tsunami aan emoties opkomen. Waar deze dan vandaan komen is vaak niet eens duidelijk. Ik probeer uit alle macht die emoties weg te drukken. Dat lukt me, in elk geval voor de buitenwereld. Anderen mogen absoluut mijn emoties niet zien. Straks gaan ze me troosten en kom ik er niet meer uit. Als ik dan naar de trein loop om terug naar huis te gaan besef ik me dat ik alleen mezelf voor de gek houd. Twee dagen later heb ik altijd individuele therapie. Ik neem me elke keer weer voor me dan helemaal open te stellen en niets weg te drukken…
Gelukkig weet mijn psycholoog een beetje hoe ik ben. Hij probeert me wel een beetje te triggeren om mijn emoties te voelen. Dit lukt de laatste tijd beter, maar ze laten zien, echt niet! Daar is die intense angst weer. Als ik emoties echt voel en laat zien, dan kan ik er niet meer onderuit. Dan heb ik ze erkend, dan kan ik ze niet meer wegmaken. Meestal als ik mijn emoties erken en toelaat volgt er niet lang daarna een crisis. Ik ben inmiddels zo bang geworden voor zo’n crisis, dat ik deze uit alle macht probeer te ontwijken. Die crisissen maken zo veel kapot, alsof alles wat ik op heb gebouwd in één klap weer weg is.
Zelfs tijdens het schrijven van deze blog komt er angst omhoog. Niet omdat dit gelezen gaat worden, maar puur omdat ik heb opgeschreven wat ik doe om emoties te vermijden. Dan is het dus echt. Dan heb ik het gevoel alsof ik iets anders moet verzinnen om mijn emoties weg te drukken. Een manier die anderen niet kennen en niet kunnen doorzien.
Het gaat de laatste tijd stapje voor stapje de goede kant op. Als ik naar een leuk filmpje kijk kan het zomaar zo zijn dat ik ga huilen. Geen idee waarom, maar het mag er wel zijn. Hierin merk ik de vooruitgang. Voorheen zou dit ook niet mogen. Dat ik nu emoties mag voelen als ik alleen ben, als ze eigenlijk nergens aan te linken zijn, is al een grote stap voor mij.
Ik vraag mezelf vaak af wanneer het nu eens klaar is. Wanneer ik mijn leven weer kan oppakken en kan gaan genieten van het leven. Helaas, of misschien wel gelukkig, ben ik erachter gekomen dat ik het gewoon moet gaan doen; leren leven met borderline.
Fotografie: Daniel Spase
Geef een reactie