We merken regelmatig dat er nogal wat onduidelijkheid heerst over het begrip LES, ofterwel Langdurige eetstoornis. Wanneer heb je een langdurige eetstoornis en wanneer is een LES groep geschikt voor jou? Hoe kan het dat mensen hun eetstoornis accepteren en/ of is dit ook wel wat ze doen? Is een LES groep voor mensen met een eetstoornis die opgegeven zijn? Tijd voor wat duidelijkheid rondom dit begrip en deze therapiegroepen!
We mochten Ute interviewen over LES. Zij heeft zelf in een LES groep gezeten en werkt nu als ervaringsdeskundige.
Een LES groep is voor mensen die hun eetstoornis willen accepteren?
Een LES-groep is voor iedereen die, zoals de naam al zegt, een langdurige eetstoornis heeft en
al meerdere behandelingen achter de rug heeft, waarin het niet gelukt is de eetstoornis los te laten.
Wanneer heb je een langdurige eetstoornis?
Meestal spreekt men van een LES als iemand langer dan 7 jaar eetgestoord gedrag vertoont. Als je dan bedenkt dat het gemiddeld 3 á 4 jaar duurt vóór iemand hulp inroept voor een eetstoornis, dan zit je al gauw aan 7 jaar of langer. In de praktijk zitten in een LES-groep soms zelfs mensen die al tientallen jaren onder hun eetstoornis en de gevolgen daarvan lijden. ###
Kunnen mensen met een langdurige eetstoornis dan niet ook gewoon een normale behandeling doen?
Natuurlijk kan dat, mits je voor genezing van je eetstoornis gaat en je de druk van een behandeling daarop gericht (gewichtsherstel, normaliseren van eetgedrag, stoppen met compenseren zoals braken, laxeren en dwangmatig bewegen, e.a.) aankunt. Soms blijkt na herhaaldelijke pogingen dat volledige genezing om diverse redenen niet haalbaar is, dan is het zaak om voor verbetering van kwaliteit van leven te gaan door te werken aan acceptatie van jezelf mét de LES.
Deelname aan een LES-groep kan voor sommige mensen ook een ´time-out´ betekenen in die zin, dat je even een pas op de plaats maakt en tot rust mag komen na een intensief behandeltraject, waar de vorderingen om een of andere reden stagneerden. Je mag er zijn mét je eetstoornis, wordt gehoord en kunt in een veilige omgeving zonder druk van buiten beslissen of je na een poosje toch verdere stappen wilt zetten. Dan zou je dus opnieuw vanuit een andere insteek dan eerst weer in een behandelings-traject gericht op genezing kunnen instromen.
Is het niet demotiverend om in een groep te zitten waar ook mensen zitten die niet van hun eetstoornis af willen?
Regelmatig ervaren mensen het advies om in het LES-traject in te stromen als stigmatiserend, dat komt vooral door vooroordelen c.q. te weinig kennis over het doel en de werkwijze van bijv. de LES-Begeleidingsgroep. Vaak wordt gedacht dat je als deelnemer aan deze groep opgegeven, afgeschreven, uitbehandeld en dus voor alle tijden een kneus bent. Maar als je eenmaal bent gestart in het LES-traject en gebruik maakt van de ondersteuning die je daar kunt halen, dan raak je juist opnieuw gemotiveerd om je leven zin te geven en vooral te leren kijken naar wat je allemaal wel kunt i.p.v. afgerekend te worden op je verstoord eetgedrag.
Ik heb zelf langdurig als deelnemer in de LES-groep van de Ursula gezeten en begeleid nu als ervaringsdeskundige sinds oktober 2010 samen met een socio-therapeut deze groep. In al die jaren heb ik het maar heel sporadisch meegemaakt dat iemand zich niet op zijn/ haar plek voelde en de vaak ernstige problematiek van groepsgenoten niet kon handelen. Het meerendeel van al die mensen die ik heb leren kennen, was blij met deze vorm van hulpverlening. Het contact en de steun onderling, waarbij m.n. er- en herkenning van juist het hebben van een LES zo stimulerend was om niet op te geven na een vaak erg frustrerende en dus ook demotiverende weg die velen daarvoor hebben afgelegd.
Als je in je medisch dossier LES hebt staan als diagnose, word je dan niet sneller opgegeven/ minder snel geholpen door hulpverleners?
Ik zou niet weten of dat inderdaad het geval is, denk het eerlijk gezegd ook niet. Want waar gaat het bij hulpverlening uiteindelijk om? Ik ga er nog altijd van uit dat een behandelaar jou als client / patient aan een zo goed en gezond mogelijk leven wil helpen, maar hij of zij heeft net als jezelf ook grenzen.
Gelukkig is in de afgelopen jaren het hele thema LES veel meer op de kaart gezet en dus uit de taboe-sfeer gehaald. Mensen met een LES zijn er nu eenmaal en inmiddels heeft God dank eigenlijk elk behandelcentrum voor eetstoornissen met naam ook een traject voor LESsers.
De behandeling c.q. begeleiding van deze categorie clienten is in mijn ogen net zo belangrijk als die voor mensen met een beginnende eetstoornis!
Waarom besluiten mensen hun eetstoornis te accepteren?
Ik denk dat je hier nooit van een vrijwillige keuze kunt spreken. Meestal is er een lange weg met up´s en vooral veel down´s aan vooraf gegaan, alvorens je inziet dat je de eetstoornis niet (volledig) los kunt laten.
Er zijn diverse redenen om tot een dergelijk besluit te komen, zoals bijv. het hebben van andere psychische ziektes (comorbiditeit), waarbij de diverse stoornissen elkaar beinvloeden c.q. in balans houden.
Als ik naar mezelf kijk dan was de reden waarom ik voor acceptatie van de LES ´koos´ m.n. de langdurigheid van mijn verstoord eetgedrag, waardoor dit totaal verweven was met mijn hele zijn.
Ik begon rond de pubertijd i.v.m. onverwerkt verdriet te ´klooien met eten´ als troost, afleiding en vlucht. Dit ontwikkelde zich op m´n 23ste tot een ernstige depressie en boulimia nervosa, over het laatste was destijds nog nauwelijks iets bekend en er bestond al helemaal geen specifieke behandeling voor.
Pas op mijn 33ste hoorde ik na 2 langdurige behandelingen van het bestaan van de Ursula-Kliniek en werd daar na 1,5 jaar wachttijd in 1992 klinisch opgenomen. Ik was 35 jaar oud, giga-gemotiveerd en had de torenhoge verwachting dat ik na een aantal maanden volledig hersteld de kliniek zou verlaten. Het ging al snel in de weekenden thuis weer mis, omdat ik nooit geleerd had op een andere wijze met spanning, emoties en mijn hele leven om te gaan dan af te reageren op mijn eetgedrag. Ik voelde me falen en een totale mislukkeling en was oh zo bang voor de ´sancties´ van de behandelaars.
Na 3 maanden werd te kennen gegeven dat ik mijn doelen blijkbaar te hoog had gesteld, ook werd toen al de kreet ´acceptatie´ geopperd, iets waarvan ik destijds nog absoluut niets wilde weten.
Bij mijn ontslag een half jaar later had ik weliswaar weer een regelmatig eetpatroon opgebouwd, was in gewicht aangekomen en was gestopt met het overmatige laxeren, maar de eetbuien gevolgd door braken waren er nog steeds en een enorme terugval was bijna voorgeprogrammeerd.
Ik liep in mijn persoonlijke leven steeds meer vast en klopte in 1997 opnieuw aan bij de Ursula. Toen was sindskort de LES-Begeleidingsgroep opgericht en ik was daar al snel welkom om aan de voor mij nog altijd abstracte kreet ´acceptatie´ te gaan werken.
Wat wordt er gedaan binnen een LES groep, wat houdt het in?
Eigenlijk is de opzet van de LES-groep in al die jaren niet wezenlijk veranderd. Samen met je groepsgenoten bespreek je alle dingen van de afgelopen week, die je als lastig, positief of negatief hebt ervaren en hoe je er mee bent omgegaan. Daarbij wordt m.n. gekeken naar je kwaliteiten, wat je goed hebt gedaan, waar je zelf invloed hebt uitgeoefend op situaties, waar je gegroeid bent in je eigen ontwikkeling. Dat er voor de meesten van de deelnemers (nog) eetgestoorde gedachten en gedrag bij horen, is niet van essentieel belang, dit mag er zijn en wordt nooit be- of veroordeeld. Op die manier leer je vooral een mildere kijk naar jezelf te ontwikkelen en tevredener met jezelf in je hele hebben en houden te kunnen en mogen zijn.
Af en toe pakken we ook thema´s bij de kop waar allen iets mee hebben, maar meestal bieden de ´rondjes´ al voldoende herkenning voor iedereen om er iets uit te kunnen halen.
Voor mij persoonlijk was het leren accepteren van mezelf als uniek mens met fouten, gebreken én een eetstoonis, maar ook met al mijn goede kanten, de weg naar durven leven i.p.v. overleven.
Naarmate ik daar vorderingen in maakte kon ik stukje bij beetje alsmaar meer de boulimia loslaten en beter voor mezelf zorgen.
Wie raad je een LES groep aan?
Ik denk dat dit wel uit het voorgaande duidelijk is geworden, zie boven dus. Afsluitend wil ik alleen nóg een keer zeggen dat ook het leren accepteren van jezelf heel hard werken betekent en een LES-groep dus zeker geen theekransje voor ´kneuzen´ is.
Geef een reactie