Op een mooie zomeravond in 2011 zat ik in een kantoortje met een verpleegkundige op de crisisafdeling. Hij tekende een tijdlijn op een whiteboard waarin hij liet zien hoeveel voordelen het voor mij zou hebben om een klinische behandeling te volgen ten opzichte van een ambulante behandeling. Ik zou in korte tijd veel meer kunnen bereiken, maar daar tegenover stond wel dat ik mijn studie tijdelijk stop moest zetten. Dat klonk voor mij op dat moment als een regelrechte hel.
Ik was net 19 jaar, behoorlijk depressief en had een ernstige eetstoornis. Desondanks stond mijn studie nog altijd op nummer één. Ik haalde zelfwaardering uit goede cijfers, scoren en presteren. Dat wilde ik niet opgeven om aan mezelf te werken. Inmiddels heb ik toch die behandeling gevolgd én ben ik afgestudeerd. Het diploma dat ik kreeg, laat zien hoeveel ik geleerd heb. Voor de meeste dingen die ik leerde, kreeg ik echter geen diploma. De afgelopen jaren leerde ik onder andere namelijk dat…
… er echt mensen zijn die van je houden. Ik heb jaren geloofd dat de wereld beter af was zonder mij en dat er niemand was die écht oprecht van mij hield. Het gevoel van eenzaamheid dat dat met zich meebrengt is onbeschrijfelijk. Door de jaren heen leerde ik echter dat ik mijn gebrek aan liefde voor mezelf projecteerde op de mensen om mij heen. Hoe kon er iemand van mij houden als ik niet eens van mezelf hield? Ook al denk je dat er niemand van je houdt, probeer te onthouden dat dat jouw gevoel is, maar dat dat niet hoeft te kloppen met de realiteit.
… het leven geen wedstrijd is. Als je merkt dat je bepaalde dingen enkel doet om beter te zijn dan iemand anders, dan kun je je afvragen of je er niet beter mee kunt stoppen. Doe iets omdat je het zelf wil doen, niet om een ander minder of jezelf juist beter te laten lijken of voelen, daar heeft niemand iets aan.
… iedere vrouw jurkjes, strakke broeken en rokjes mag dragen. Trek je vooral niets aan van wat andere mensen daarvan vinden. Er zullen altijd mensen zijn die zeggen dat je te dun of te dik bent voor bepaalde kleding. Nog belangrijker: misschien ben jij wel degene die dat tegen zichzelf zegt. Je mag dragen wat je leuk vindt, ongeacht je figuur, kledingmaat of je idee over wat anderen van je verwachten.
… je mensen die alleen van je houden als je leuk en lief bent, beter kunt laten gaan. Daaruit vloeit automatisch voort dat je mensen die ook van je houden op de momenten dat dat misschien niet zo makkelijk is, en je niet de leukste en liefste bent, vooral heel dichtbij je moet houden. Deze mensen zijn ontzettend waardevol en kunnen van grote betekenis zijn voor de rest van je leven.
… het niet erg is dat je soms alleen maar verlangt naar je moeder. Ook niet als dit midden in de nacht is en je een volwassen jonge vrouw bent. Je mag dan misschien (bijna) volwassen zijn, dit betekent echter niet dat je nooit meer behoefte hebt aan troost en zorg. Dit heeft iedereen en is heel normaal, ongeacht leeftijd. Iedereen komt in het leven momenten tegen waarin hij of zij het liefst onder de vleugels van een moeder zou kruipen.
… vrienden niet gemeen zijn of nare dingen tegen je zeggen. Van goede vrienden wil je niet horen dat je een lelijke neus hebt, beter wat af kunt vallen of raar praat. Als ze zoiets wel zeggen of vervelend doen, kun je je afvragen of je daar nog wel bevriend mee wil zijn.
… je ‘nee’ mag zeggen zonder dit uit te hoeven leggen. Je hoeft geen verantwoording aan een ander af te leggen waarom je iets niet wil of ergens op een bepaalde manier over denkt, tenzij je een discussie voert natuurlijk. Op de middelbare school vroegen kinderen weleens of ze mijn huiswerk over mochten schrijven. Natuurlijk wilde ik dit niet, maar ik wist nooit goed wat ik moest zeggen. Ik zei dan bijvoorbeeld: ”Euh, nou nee want ik heb denk ik heel veel fouten gemaakt en dan hebben we dezelfde fouten dus dan valt het misschien op.” Dit was natuurlijk onzin maar ik durfde gewoon niet goed nee te zeggen. Inmiddels weet ik dat je dit gewoon mag zeggen zonder dat je je nader hoeft te verklaren. Wat een ander daarvan vindt, is niet jouw probleem.
… je het soms best weleens mag laten afweten. Vaak proberen mensen met een eetstoornis alles in het leven krampachtig onder controle te houden. Dit is nu eenmaal niet haalbaar. Geen controle hebben voelt eng en veroorzaakt vaak veel stress. Het is oke om een dagje niks te doen, pauze te nemen of onverwachts een avond bij een vriendin films te kijken terwijl je eigenlijk wilde leren voor school. De wereld vergaat niet, gun jezelf wat ontspanning.
… er altijd mogelijkheden zijn. Ook als je denkt volledig vastgelopen te zijn en geen kant meer op te kunnen, probeer dan met hulp van anderen te kijken welke opties er nog open zijn. Toen het met mij erg slecht ging en ik bij meerdere hulpinstanties afgewezen werd, zag ik op een gegeven moment ook geen uitweg meer. Toch is het uiteindelijk met hulp van anderen goed gekomen. Geef daarom niet op, ook als je even geen uitwegen meer ziet.
… je goed genoeg bent. Het aantal keren dat ik me niet goed genoeg voelde, vond dat ik tekort schoot, beter me best had moeten doen, een slechte dochter was of vond dat ik anders had moeten handelen is oneindig. Het heeft alleen niet zoveel zin om hierover te piekeren en jezelf op de kop te geven. Je doet je best, meer kun je niet doen. Natuurlijk denk ik geregeld terug aan situaties waarbij ik van mening ben dat ik inderdaad tekort ben geschoten, maar veelal was dat op momenten dat ik zelf slecht in mijn vel zat en ik er op dat moment niet veel aan kon doen. Ik had toen nog niet de inzichten en mogelijkheden die ik nu heb. Op dat moment deed ik dus wat ik kon. Dat geldt ook voor jou. Misschien ben je nu niet de ideale vriendin, leuke dochter, gaat het niet goed op school of voel je je in het algemeen niet volwaardig, maar probeer dit in perspectief te zien. Je doet je best: dat is genoeg, jij bent genoeg.
Geef een reactie