Voorlopig doen we dus alsof alles gewoon door kan gaan in ons leven. Maar in werkelijkheid weten we dat ons leven met de ziekte van Aafke op de kop staat, en dat dus niet alles gewoon meer doorgaat. Het is een opeenstapeling van gebeurtenissen die mij tot dat besef doen komen.
Eén van de eerste teleurstellingen die zich voordoet is dat mijn vrouw en ik een weekend Ardennen, waar we ons zo op verheugd hadden, moeten afzeggen. Zodra ik dit opschrijf voel ik mij als vader direct weer schuldig. Is het niet egoïstisch om de leuke dingen die je moet missen in je eigen leven, omdat je dochter ziek is, een teleurstelling te vinden? Het is een worsteling waar ik de hele ziekteperiode last van heb. Natuurlijk zeg ik iets graag op voor mijn lieve zieke dochter. Zij is namelijk met haar zusje het allerbelangrijkste in ons leven. Maar tegelijkertijd knaagt er een gevoel dat ik niet wil toelaten.
Van de eigenaresse van de Bed en Breakfast in Antwerpen krijgen we een lieve mail terug, op ons bericht dat we helaas niet kunnen komen en dat we begrijpen dat we het geld gewoon kwijt zijn. “Wat naar voor jullie”, schrijft de eigenaresse terug. Ze heeft juist alle begrip. Ze schrijft dat het voor ons een ontzettende schok geweest moet zijn en dat het uiteraard vanzelfsprekend is dat we in deze moeilijke tijd Aafke niet alleen willen laten. Ze storten het geld gewoon terug en hopen dat wij, als het wat rustiger is, wel die kant op kunnen komen. Ze raadt ons aan om vooral de tijd voor elkaar te nemen.
Het ontroert me dat zelfs een zakelijke relatie begrip heeft voor onze situatie. Voor ons breekt een tijd aan waarin we de mensen om ons heen echt leren kennen, terwijl we ze ironisch genoeg steeds minder zien. Ook dat gaat aan het begin gepaard met schuldgevoelens.
Ik bedank de eigenaresse hartelijk en dat bevestig dat het inderdaad allemaal erg naar is. Voor Aafke natuurlijk het meest. Wat voor mij als vader erg is, is om te zien dat Aafke zo enorm lijdt en dat ze op momenten die er toe doen, niet voor rede vatbaar is. Het is de meest irrationele en onlogische ziekte die ik ken. Die irrationaliteit en onlogica vind ik als vader bijzonder lastig. Ik ben gewend om logisch te denken en daar naar te handelen. Die onlogica en die irrationaliteit maken de ziekte zo ongrijpbaar. Het is erg naar om je dochter dingen te zien doen, die haar gezondheid ernstig schaden en haar leven bedreigen. Ik wil haar “wakker schudden”, en haar laten beseffen dat het één grote vergissing is; dat ze nu nog terug kan naar haar gewone leven. Maar ze glipt mij uit mijn handen.
Elke dag weer komen we erachter dat anorexia een ziekte is, die we als gezin moeten bestrijden met onvoorwaardelijke liefde, geduld en vasthoudendheid. Daar gaan wij in ieder geval volledig voor.
We beloven de eigenaresse van de Bed en Breakfast om zeker een keer langs te komen. Maar eerlijk gezegd, zie ik het er voorlopig niet van komen. Het blijft helaas niet bij deze ene afspraak die afgezegd moet worden. Ik zal de komende tijd, met pijn in mijn hart, nog heel veel leuke dingen moeten afzeggen, waar ik mij erg op verheugd had.
Ondertussen gaat het in ons ziekenhuisje thuis steeds minder goed. Het doel is om Aafke uit de lichamelijke gevarenzone te houden. Maar we hebben geen idee hoe we dit kunnen realiseren. Het is voor ons nog maar de vraag of we een ziekenhuisopname kunnen voorkomen. Het doel dat Aafke in ons ziekenhuisje weer opnieuw gezond leert eten, hebben we eerlijk gezegd al lang opgegeven; alleen durven we dat niet uit te spreken.
Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.
Volgende keer: Het rapport van de psycholoog
Geef een reactie