Leven met mijn moederlichaam

2017 – Tijdens mijn zwangerschap zag ik mijn lichaam continu veranderen. Er groeide tenslotte een baby in mijn buik. Ik wist van tevoren wat er kon gebeuren tijdens een zwangerschap. Striemen, zwangerschapsmasker, zwangerschapstreep en ga zo maar door. Ik wist dat mijn lichaam na de zwangerschap anders zou zijn, maar dat is niet altijd even makkelijk te accepteren.

In negen maanden ging mijn lichaam een gigantische transformatie door. Er groeide een minimensje in mijn lichaam en daar moest plek voor gemaakt worden. Dat aankomen erbij hoorde, wist ik dondersgoed. Ik hoefde niet te weten hoeveel, het belangrijkste was dat wij allebei gezond waren. Dat waren wij gelukkig ook. Ik was wel benieuwd hoe groot mijn buik zou worden en wat zwangerschap met mijn lichaam zou doen. Jammer genoeg weet je dat nooit van tevoren en verschilt het ook per persoon wat er zal gebeuren. Het maakte me onzeker, vooral tegen het einde aan. 

zwanger
Foto

Aan het einde van mijn zwangerschap had mijn buik nog een flinke groeispurt gehad. Dit gebeurt vaker aan het einde van een zwangerschap, had ik gehoord. Ik wist dat mijn lichaam anders zou zijn dan voorheen, maar ik stond nooit stil bij hoe het zou gaan. Dit deed ik ook zeker niet toen ik net bevallen was. Het ging allemaal zo snel en we waren vooral druk bezig met het naar huis gaan vanuit het ziekenhuis met onze kleine. Eenmaal thuis begon alles te bezinken. Het kindje die negen maanden lang in mijn buik zat, lag ineens naast mij. Mijn bolle toet was nu een soort leeggelopen zachte ballon. Zo bizar en tegelijkertijd wonderlijk hoe dat in zijn werk gaat.

Hoe wonderlijk het ook was, vond ik het ook wel erg lastig. Iets wat negen maanden heeft gegroeid, is niet zomaar weg. Men zegt niet voor niets dat je ook negen maanden lang ontzwangert. Alleen maakte dat het niet meteen makkelijker. Ik was veel met mijn kindje bezig, maar tegelijkertijd heerste er ook een onzekerheid en ontevredenheid over mijn eigen lichaam. Ik verborg dit het liefst met kleding, maar ik voelde me alles behalve goed in mijn vel. Letterlijk en figuurlijk… Ik vond het maar gek als mijn man met mij wilde knuffelen. Het voelde niet als mijn eigen lichaam. Hoe kon iemand dit ooit weer mooi vinden?

Na een tijdje verdween de leeggelopen zachte ballon en kreeg het steeds meer een normale vorm. Nu bijna negen maanden later is het verre van wat het ooit was geweest. De striemen zijn er nog steeds en ondanks dat de vorm terug lijkt, is het toch anders. Ik sta er niet meer zo vaak bij stil, totdat ik ermee geconfronteerd word. Wij proberen bijvoorbeeld elke week naar zwemles te gaan en dat was voor mij best een drempel. Ik kies voor nu het liefst een lange bikinitop en dat mag van mezelf. Ik probeer mezelf daar de tijd voor te gunnen zodat ik kan wennen aan mijn moederlichaam. Laatst ging ik weer sinds een jaar naar de sauna en dat voelde als een overwinning. In tegenstelling tot vroeger koos ik wel voor een badkledingdag en na lang twijfelen ging ik in mijn normale bikini. Het voelde in het begin erg ongemakkelijk en ik voelde me heel onzeker. Het duurde even voordat ik er van kon genieten, maar het was een fijn begin!

baby

Tegelijkertijd zie ik het steeds vaker als de plek waar mijn kindje heeft gegroeid, waar het zich heeft gevormd tot een mens met zoveel karakter, pit en vrolijkheid. Het is bizar wat ons lichaam kan en daar moeten we voorzichtig mee zijn. We moeten het koesteren. De striemen en littekens zijn een aandenken aan wat mijn lichaam heeft meegemaakt. Ik zal het nooit mooi vinden, maar het heeft me wel iets moois gebracht. Het hoort bij mij en mijn moederlichaam.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Phoicai

Geschreven door Phoicai

Reacties

13 reacties op “Leven met mijn moederlichaam”

  1. Ik vind het vanuit mijn anorexia erg lastig om moeder te gaan worden.
    Ik zou eerst volledig hersteld willen zijn, en volledig liefde op willen kunnen brengen voor mijn lichaam vóór een zwangerschap.

    En dan zal ik het accepteren van mijn lichaam alsnog lastig gaan vinden na de zwangerschap.

    Dit soort blogs zijn voor mij erg waardevol. Dit laat voor mij erg duidelijk zien dat je goed in balans moet zijn voordat je eventueel kiest voor het ouderschap.

  2. Bedankt voor het delen. Mijn intense kinderwens is veranderd in angst. Angst voor de verandering van mijn lichaam, maar ook angst of ik wel een liefde volledige moeder kan zijn. Of ik genoeg aandacht voor een kindje kan hebben. Toekomst angst beheerst sinds een jaar of twee mijn leven…

  3. Ik vind het knap als je je lichaam kan zien als voortuig. Een kindje maakte mijn perspectief zo anders dan ik voorheen gedacht had.
    Mijn lichaam was na de zwangerschap vrij snel weer als voorheen, dus het kan ook anders.
    Wel heb ik last van urine-verlies als ik nies of spring of zo. Een andere verandering dus.

  4. Wat dapper en mooi dat je dit deelt Phoi cai! Ik hoop dat het je gaat lukken om jezelf steeds meer te accepteren want dat ben je helemaal waard!!

  5. In het afgelopen jaar zijn een aantal van mijn vriendinnen moeder geworden; geen van hen heeft een ES historie. Allen hadden moeite met de verandering van hun lichaam: wennen aan het groter worden – en – wennen aan de herstelperiode na de bevalling. Voor mij was het intrigerend om te zien dat mensen zonder ES oprecht moeite hadden met hun (tijdelijk of niet tijdelijke) nieuwe lichaam. Ik vond het beangstigend: dus zelfs als je volledig hersteld bent van een ES of nooit een ES hebt gehad.. dan nog kan je veel moeite hebben met je lichaam? En ook geruststellend: die onzekerheid is vervelend – maar – het is iets wat iedereen kan voelen.
    Wat mij ook opviel: ongeacht leeftijd (van 27-35 jaar varierend), is het zo dat bij de ene vriendin het lichaam door de zwangerschap veranderd is en bij de ander niet. Dat lijkt haast “toeval” te zijn. Toeval of niet/blijvende verandering van het lichaam na zwangerschap of niet: je lichaam is jouw lichaam en verdient in alle tijden jouw liefde!

  6. Goed artikel. Ik ben nu zelf zwanger en vind dat wel spannend hoe mijn lijf gaat veranderen. Ook wel eng.
    Ik houd er ook rekening mee dat mijn lijf daarna anders blijft.
    Wil je nog een keer schrijven over zwanger na anorexia? Wat jou geholpen heeft?
    Dankjewel.

  7. Ik heb zelf geen kinderen,maar ik kan mij wel voorstellen dat het moeilijk kan zijn om je vertrouwde lichaam te verliezen.
    Maar het is toch ook een nieuwe fase in je leven,je wordt nooit meer moeder af.Je hebt dus ook een ander lichaam gekregen.Je moet een andere rol spelen.Misschien is dit veel moeilijker dan het anders worden van je lijf.

  8. Bedankt voor je blog Phoicai!
    Zelf was ik tijdens mijn zwangerschappen écht tevreden met mijn lichaam; iets wat buiten de zwangerschap nooit in mijn hele leven zo is geweest… Na de bevalling had ik het des te moeilijker met mijn ‘moederlichaam’. Ik durfde niet actief af te gaan vallen, uit angst om terug te vallen in de eetstoornis. Nu mn dochtertje net twee jaar is geworden, is dat helaas toch gebeurd…

  9. Toen ik ongepland maar zeer zeer gewenst zwanger werd, stond ik aan het begin van mn herstel van mn eetstoornis.
    Omdat ik al zo lang moeder wilde worden, lukte het mij voor het eerst om echt tegen de es in te gaan.
    Ook heb ik mij tijdens de zwangerschap echt mooi en goed in mijn vel gevoeld.
    Ja ik schrok ook vaak als ik mn buik per dag zag groeien, maar tegelijkertijd was ik zo dankbaar!
    Na mn zwangerschap was ik ook tevreden met mijn lichaam. Ik kon accepteren dat het er zo uitzag en kon er trots op zijn dat daar ons kindje in groeide.
    Maar hoe meer ik ontzwangerde hoe ontevredener is weer werd over mn lichaam. Ook ben ik nog hard bezig met mn herstel. Dus ik heb vertrouwen dat ik uiteindelijk ook weer beter in mn vel kom te zitten.

  10. Hey, die foto is in t bilderberg hotel gemaakt..

  11. Ik vond zwanger zijn fantastisch, ondanks mijn gevecht van bijna 10 jaar met boulimie. Ik had nog nooit zo goed voor mijn lichaam gezorgd als tijdens mijn zwangerschap. Ik was mij heel bewust wat er met mijn lichaam ging gebeuren (en zag enorm uit naar die dikke buik!)
    De weken na de bevalling vond ik wel enorm moeilijk. Weinig slaap, een lichaam vol hormonen, een lege buik. Ik wilde zo snel mogelijk herstellen naar mijn oude ik, maar plots was er een klein mensje dat ook heel veel zorg vroeg.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *