2017 – Tijdens mijn zwangerschap zag ik mijn lichaam continu veranderen. Er groeide tenslotte een baby in mijn buik. Ik wist van tevoren wat er kon gebeuren tijdens een zwangerschap. Striemen, zwangerschapsmasker, zwangerschapstreep en ga zo maar door. Ik wist dat mijn lichaam na de zwangerschap anders zou zijn, maar dat is niet altijd even makkelijk te accepteren.
In negen maanden ging mijn lichaam een gigantische transformatie door. Er groeide een minimensje in mijn lichaam en daar moest plek voor gemaakt worden. Dat aankomen erbij hoorde, wist ik dondersgoed. Ik hoefde niet te weten hoeveel, het belangrijkste was dat wij allebei gezond waren. Dat waren wij gelukkig ook. Ik was wel benieuwd hoe groot mijn buik zou worden en wat zwangerschap met mijn lichaam zou doen. Jammer genoeg weet je dat nooit van tevoren en verschilt het ook per persoon wat er zal gebeuren. Het maakte me onzeker, vooral tegen het einde aan.
Aan het einde van mijn zwangerschap had mijn buik nog een flinke groeispurt gehad. Dit gebeurt vaker aan het einde van een zwangerschap, had ik gehoord. Ik wist dat mijn lichaam anders zou zijn dan voorheen, maar ik stond nooit stil bij hoe het zou gaan. Dit deed ik ook zeker niet toen ik net bevallen was. Het ging allemaal zo snel en we waren vooral druk bezig met het naar huis gaan vanuit het ziekenhuis met onze kleine. Eenmaal thuis begon alles te bezinken. Het kindje die negen maanden lang in mijn buik zat, lag ineens naast mij. Mijn bolle toet was nu een soort leeggelopen zachte ballon. Zo bizar en tegelijkertijd wonderlijk hoe dat in zijn werk gaat.
Hoe wonderlijk het ook was, vond ik het ook wel erg lastig. Iets wat negen maanden heeft gegroeid, is niet zomaar weg. Men zegt niet voor niets dat je ook negen maanden lang ontzwangert. Alleen maakte dat het niet meteen makkelijker. Ik was veel met mijn kindje bezig, maar tegelijkertijd heerste er ook een onzekerheid en ontevredenheid over mijn eigen lichaam. Ik verborg dit het liefst met kleding, maar ik voelde me alles behalve goed in mijn vel. Letterlijk en figuurlijk… Ik vond het maar gek als mijn man met mij wilde knuffelen. Het voelde niet als mijn eigen lichaam. Hoe kon iemand dit ooit weer mooi vinden?
Na een tijdje verdween de leeggelopen zachte ballon en kreeg het steeds meer een normale vorm. Nu bijna negen maanden later is het verre van wat het ooit was geweest. De striemen zijn er nog steeds en ondanks dat de vorm terug lijkt, is het toch anders. Ik sta er niet meer zo vaak bij stil, totdat ik ermee geconfronteerd word. Wij proberen bijvoorbeeld elke week naar zwemles te gaan en dat was voor mij best een drempel. Ik kies voor nu het liefst een lange bikinitop en dat mag van mezelf. Ik probeer mezelf daar de tijd voor te gunnen zodat ik kan wennen aan mijn moederlichaam. Laatst ging ik weer sinds een jaar naar de sauna en dat voelde als een overwinning. In tegenstelling tot vroeger koos ik wel voor een badkledingdag en na lang twijfelen ging ik in mijn normale bikini. Het voelde in het begin erg ongemakkelijk en ik voelde me heel onzeker. Het duurde even voordat ik er van kon genieten, maar het was een fijn begin!
Tegelijkertijd zie ik het steeds vaker als de plek waar mijn kindje heeft gegroeid, waar het zich heeft gevormd tot een mens met zoveel karakter, pit en vrolijkheid. Het is bizar wat ons lichaam kan en daar moeten we voorzichtig mee zijn. We moeten het koesteren. De striemen en littekens zijn een aandenken aan wat mijn lichaam heeft meegemaakt. Ik zal het nooit mooi vinden, maar het heeft me wel iets moois gebracht. Het hoort bij mij en mijn moederlichaam.
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie