Leven met schizofrenie

Eén van de grootste misvattingen over mensen die kampen met schizofrenie is dat zij nooit een stabiel leven zouden kunnen leiden. Een nieuwe campagne in Engeland bewijst echter het tegendeel. Rethink Mental Illness, een organisatie die zich inzet voor het doorbreken van taboes rondom psychische stoornissen, maakte speciaal voor de Schizofrenie Awareness Week in Engeland een video om het taboe op schizofrenie te doorbreken. 

De mensen die te zien zijn in deze video kampen allemaal met schizofrenie. Hun gezichten zijn allen beschilderd met bepaalde figuren die laten zien hoe de maatschappij over hen denkt. Eén deelnemer draagt bijvoorbeeld witte make-up dat symbool staat voor een onzichtbaar gevoel in de maatschappij en iemand anders draagt juist zwarte make-up dat een zwart gat weergeeft. Ook beschrijven de deelnemers hun leven en hoe zij zichzelf zien: als moeder, als docent en als partner. De video geeft duidelijk weer dat zij veel meer zijn dan iemand met een psychische stoornis. 

Wat vind jij van deze video?

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

8 reacties op “Leven met schizofrenie”

  1. Goed dat jullie hier aandacht aanbesteden!

  2. Mooi, wat fijn dat jullie hier aandacht aan geven. Mijn moeder heeft Schizofrenie, het is moeilijk maar met goede begeleiding en medicatie kan zij heel goed leven. Soms mis ik de moeder die ze ervoor was, maar, ik ben blij dat ze er is! Ik probeer me altijd in haar te verplaatsen.

  3. Ik heb zelf ook de diagnose schizofrenie gekregen.
    Dat was een klap, maar ik heb goede hulp.
    Ik woon ook in een beschermde woonvorm, slik medicijnen
    en heb regelmatig contact met mijn hulpverlener.
    Het leven kan ook mooi zijn als je schizofrenie hebt!

  4. Door de jaren heen heb ik gemerkt dat veel mensen nog steeds denken dat schizofrenie een ‘gespleten persoonlijkheid’ is. Dat betekent het dus helemaal niet. Goed dus dat er een awareness week voor is.

    Ik heb een aantal schizofrene vrienden gehad. Dat waren hele leuke mensen, alleen een beetje apart soms. Ik ben zelfs een keer verliefd geworden op een schizofrene vrouw. 🙂

  5. Ik werd 2 jaar geleden gediagnoseerd met paranoïde schizofrenie, ik wist al langer dat er iets niet klopte bij mij, ik voelde me anders en buitengesloten van anderen omdat ik dingen anders ervaarde en nergens iemand vond waar ik open bij durfde te zijn zonder de criteria te krijgen dat ik niet goed in mijn hoofd ben (door appart gedrag, moeilijke sociale omgang, achterdocht) Ik heb lang voor hulp gezocht maar vond deze eerst nergens, thuis begrepen ze het al evenmin als ik en om bij een psychologe te graken had ik geld nodig, dit had ik niet omdat ik onmogelijk een job kon volhouden door mezelf en commentaar van anderen op mijn eigen manier van doen. Dit had me zeer depressief gemaakt met zelfmoordpogingen toe, uiteindelijk kon ik iemand vertrouwen waar ik me durfde aan volledig aan blootgeven over mijn psychoses. Deze persoon had me doorverwezen naar een dokter, (met grote schrik om te praten over mijn ervaringen dacht ik dat ik voor de rest van mijn leven opgesloten zou worden in een kleine cel om me van mezelf te beschermen) en durfde ik mijn verhaal te doen. Nu zijn we 3 jaar verder en na een periode van figuurlijk herboren worden met moeilijke hindernissen woon ik nu onder een vorm van beschut wonen en heb ik nog verdere toekomst plannen om nog zelfstandiger te worden en iets te maken van mijn leven.

    Ik wil iedreen steunen die een psychische ziekte heeft en kampt om toe te geven aan een arts / hulp zoeken ookal lijkt psychiatrische hulp (hetzij een opname) zeer angstaanjagend. Maar het belangrijkste hieraan is dat je moet onthouden dat er mensen zijn die je willen helpen en deze mensen zijn daar professioneel in opgeleid en hebben slechts het beste met je voor!

    Daarom ben ik ook allle verpleging,begeleiding,psychiaters en psychologen dankbaar.

    Hulp zoeken is geen eindoel, het is een begin punt!
    Zelfs al ben je “ziek”, je bent en blijft een persoon die er mag zijn!

  6. Idd, geen hulp, na wederom een poging tot hulp en een paar jaar verder, 1100 euro eigen risico betalen. Ik ben verder heel normaal maar met andere mensen kan ik niet blijvend functioneren. Ik meen het juist helder te zien, maar anderen zien het anders dan ik, kennelijk, maar ik zie de wereld om me heen kapot gaan en dat het niet klopt. We zijn allemaal slaaf van de elite die ons onder de duim houdt en ons hypnotiseert over hoe het moet en hoort en we trappen er allemaal in en raken ver van onszelf daardoor verwijderd. Zij hebben me zelfs gedreven in mijn eetprobleem. Dat is geen ziekte oid. dat is de realiteit, die velen niet begrijpen, die link wordt niet gelegd.

  7. Bijzonder!

  8. Wat ben ik blij dat ik dit heb kunnen lezen. Ik weet dat anderen het oiok hebben dus voel ik mij niet meer alleen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *