Leven na een eetstoornis. Vaak is het je bijna niet voor te stellen dat dat mogelijk is. Vooral als je er middenin zit wordt die eetstoornis zo’n belangrijk onderdeel van je dagelijks leven dat het bijna lijkt of het je identiteit vormt. Een eetstoornis sluipt er in. Veelal op een onschuldige manier. Tussendoortjes overslaan is nog niet de allergrootste ramp. Maar dan ga je verder en sla je uiteindelijk door. En dan blijkt, dat je niet meer zonder kunt. Door Jentl
Alles draait om die eetstoornis en het heeft invloed op alles. Niet enkel het eten neem je jezelf af maar als een virus sluipt zo’n eetstoornis in heel je leven. In hoe je je voelt, wat je doet, je sociale contacten, je eigenwaarde, je studie. Alles wordt beïnvloed hierdoor.
Zou je ooit nog zonder kunnen? Wíl je ooit wel zonder? Want, wie ben je eigenlijk zonder je eetstoornis als deze zoveel invloed heeft op jou en je leven? Als je vierentwintig uur per dag met eten en niet eten bezig bent, hoe zien je dagen er dan uit als je daar niet meer mee bezig bent? En wat vult die leegte dan? Als je eetstoornis troostend voor je is, wat troost je dan wanneer je verdrietig bent? Als je eetstoornis voelt als je beste vriend, wie is er dan wanneer je je eenzaam voelt? En dan heb ik het nog niet eens over de angst om aan te komen. Want een eetstoornis kan je het gevoel geven dat je niet aankomt, niet dik wordt, je controle hebt over je lichaam. Durf je die angst los te laten en je lichaam zelf het werk te laten doen?
Er komt een moment dat je niet meer kunt. Dat je ervaart dat een eetstoornis echt heel veel kapot maakt. Heel veel. Dat het helemaal geen geluk geeft, geen houvast, geen controle. Maar dat je heel veel bent kwijtgeraakt omdat je de eetstoornis alle ruimte gaf.
De één kiest voor een intensieve behandeling, de ander iets minder intensief, weer een ander doet het zonder therapie. Dat is verschillend. Maar het gaat om je motivatie. Wíl je het loslaten? Durf je dat? Durf je te kijken hoe een leven eruit ziet zonder eetstoornis? Hoe jóuw leven er dan uit ziet? Durf je zelf weer je leven in te richten? Wat moet je allemaal laten omdat je eetstoornis ruimte nodig heeft? Is het dat nog wel waard? Kijk naar je motivatie. Kijk naar wat je allemaal verloren bent door je eetgestoordheid maar kijk nog meer naar wat je allemaal zou willen doen en kunnen maar wat niet gaat omdat je een eetstoornis hebt.
Het is keihard werken. Echt knokken. Een eetstoornis is een gevecht maar afkomen van een eetstoornis is misschien wel een nog groter gevecht. Je bent er niet binnen een dag vanaf. En ook niet binnen een paar maanden. Zoiets heeft tijd nodig en kost enorm veel energie. Blijf daarom denken aan je motivatie. Waarom doe je het ook alweer en waarom vond je die eetstoornis ook alweer zo afschuwelijk? Wat wil je allemaal doen wat niet kan als je een eetstoornis hebt? Blijf knokken, vechten en ga er voor. Voor dat échte geluk, hoe ver weg dat ook lijkt.
Uiteindelijk lukt het. Of tenminste, uiteindelijk ben je op een punt dat je weer leuke dingen gaat doen, weer beetjes leven terug krijgt. Je leven krijgt meer kleur. Een eetstoornis zorgt er voor dat je niets voelt en ook dat niets echt binnenkomt omdat je eetstoornis al teveel ruimte inneemt en er hierdoor gewoon niets anders meer bij past. Maar laat je stukken eetstoornis los, dan is er ineens ruimte voor leuke dingen.
Je kunt weer praten met vrienden en naar ze luisteren omdat er plaats vrijkomt in je hoofd voor andere onderwerpen behalve eten en niet-eten. Je krijgt hierdoor ook weer interesse in de hobby’s die je zo lang hebt moeten laten liggen omdat er geen plaats voor was. Sporten kun je weer omdat het leuk is, niet enkel omdat je daarmee zoveel mogelijk calorieën moet verbranden. Af en toe lekker uit eten gaan of een bakje popcorn nemen als je naar de bioscoop gaat kan ook weer. Zoveel kan, zonder je eetstoornis.
Dan is er nog het lichamelijke stuk. Een eetstoornis maakt namelijk -zelfs als je dat zelf niet zo goed door hebt- lichamelijk een boel stuk. Het neemt alle energie van je af (het vreet letterlijk en figuurlijk energie), je kunt je bijna niet concentreren, houdt niets goed vol, hebt nergens zin in. Krijg je weer beetje bij beetje je leven terug, dan geeft dat ook je energie terug.
Je kunt meer doen en houdt het beter vol. Op school kun je je beter concentreren en je hebt meer mogelijkheden om leuke dingen te ondernemen, puur omdat je dat kunt volhouden.
Een leven na een eetstoornis is beter, fijner, mooier, gelukkiger, leuker. De weg daar naartoe is echter wel zwaar. Het is keihard knokken en gaat ook met de nodige dipjes. Maar probeer je voor te houden dat het alleen maar beter kan zijn dan een leven mét een eetstoornis. Je kunt zelf je leven inrichten, kies dan voor een leven zonder nare gedachten over eten, niet-eten, overmatig sporten, compenseren, te veel eten, ongelukkig zijn, niets vol kunnen houden, je eenzaam voelen.
Waarom dat vasthouden als het anders kan? Blijf jezelf motiveren. Laat je motiveren.
Of er leven na een eetstoornis is? Ja, zeker weten. De één blijft altijd last hebben van eetgestoorde gedachten en zal het altijd willen controleren. Een ander komt er volledig vanaf en kan werkelijk voelen dat zijn of haar eetstoornis tot het verleden behoort. Maar beide kiezen ervoor om niet meer te leven náár en ín een eetstoornis. Dat is een keuze en jij bent de enige die die keuze kan maken. Zoek hulp. Zowel bij het afkomen van je eetstoornis als het herstel. Want het leven begint pas echt als je werkelijk durft los te laten.
Geef een reactie