Levenspijn

Ik voel me ‘anders’. Ik kan me niet meer verdoven van de realiteit zoals ik dat voorheen deed. Ik kan me er niet meer voor afsluiten. Het voelt naakt om niet meer weg te rennen voor mijn problemen. Ik heb niets meer te verbergen voor mezelf en de mensen in mijn omgeving, ik wil ook niet meer doen alsof. Het is alsof ik alle lagen kleding die de problemen van mijn lichaam verbloemden heb uitgetrokken. Ontkenning is erkenning geworden en vermijding is bijna onmogelijk sinds ik mijn eigen bittere realiteit onder ogen heb gezien. Ik ben uit de stroming van de maatschappij gestapt en ben mijn eigen stroming gaan creëren, om te kunnen herstellen van mijn eetstoornis. Dit vergde veel moed, energie en discipline – en nog steeds – want in feite kies ik er hiermee voor om tegen de stroming in te zwemmen en het ‘anders’ te doen dan anderen.

Sinds herstel een doel in mijn leven is geworden en ik daarvoor op veel vlakken in mijn leven de nodige ‘stop’ heb gezet, om ruimte te maken voor dat doel, ben ik me intussen ook bewust(er) geworden van het behoorlijke contrast tussen de levens van vrienden om mij heen en het leven dat ik leid en heb geleid tijdens mijn eetstoornisjaren. De toenemende wil om beter te worden en beter te zijn, maakt dat contrast nog een stukje groter, omdat ik zo graag ergens wil zijn waar ik nog niet ben: het vrije leven dat de mensen om mij heen hebben. Dat verschil geeft wrijving, want als ik om mij heen kijk gebeurt er veel. Vriendinnen die opbloeien tot mooie vrouwen, studeren, feestjes hebben, reizen, verliefd worden, op vakantie gaan, sporten, bijbaantjes hebben, op zichzelf wonen. Het bruist, leeft en bloeit om mij heen. Het zijn de normale onderwerpen waar iedere 20-jarige mee te maken zou moeten krijgen, mits je leeft volgens ‘de norm’… 

De pijn waarmee ik ben geconfronteerd het afgelopen jaar, gaat bij mij over het besef van alle andere dingen die ik heb meegemaakt vanwege de eetstoornis. Een andere wereld, waarin ik heb geleefd sinds ik de verkeerde afslag nam, uit onwetendheid. En met ‘anders’ bedoel ik anders dan die norm. Anders dan bijvoorbeeld mijn vriendinnen. Dingen die ik hierdoor juist niet in mijn opgroeiende jaren heb kunnen meemaken of heb kunnen beleven. En waardoor ik me op bepaalde vlakken niet heb kunnen ontwikkelen, omdat alle aandacht, energie en tijd in therapie, maar vooral in de angst voor eten en mijn lichaam gestopt werd. Een sterk gevoel van gemis borrelt regelmatig op. De pijn zit hem ook in een bepaalde blik van mijn ouders, die bij mij het besef doet triggeren van wat ik ze heb aangedaan met mijn problematiek. De verschillende vakantiepogingen, die 9 van de 10 keer mislukten, met als oorzaak een te hardnekkige eetstoornis die ongevraagd het gezin binnen is gedenderd. De wanhoop, frustratie en eindeloze discussies die tot niets leidden, behalve tot nog meer distantie. Rouw omdat ik dacht beter af te zijn en te kunnen functioneren onder strenge, opgelegde regels van een uiteindelijk niet-zoveel-zeggende stem in mijn hoofd.

Bewustwording, identiteit en rouw zijn onderwerpen die mij momenteel bezighouden, met vragen als: wie ben ik zonder eetstoornis? Wat heb ik allemaal meegemaakt? Waarom ik? Waar komt het vandaan? Hoe verder? Het zijn vragen als onderdeel van een proces dat ik alleen te doorlopen heb. Vragen die ik niet zo snel deel met mensen in wat voor soort sociale situatie dan ook, omdat het zo afwijkt van de ‘normale’ bruisende onderwerpen waar iedereen een verhaal over heeft om met elkaar te delen. Of de confrontaties op de momenten waarop mij gevraagd wordt wat ik doe in mijn leven, waarbij meestal de onuitgesproken verwachting in de lucht hangt dat ik met een antwoord kom over een studie, (bij)baan en vriendje. Ik realiseer me dan dat ik geen schild meer heb van dat soort externe activiteiten waarachter ik mezelf kan verschuilen, maar me in een ‘niemandsland’ begeef dat niet 1,2,3 uit te leggen is aan een ander. Met vriendinnen zijn voelt soms pijnlijk: we delen niet dezelfde avonturen en belevingen, hebben andere zorgen en vanzelfsprekendheden. 

Het is fijn en bijzonder om de ‘normale’ avonturen aan te horen, want dat motiveert mij. Maar die motivatie gaat tegenwoordig vrijwel altijd gepaard met pijn, omdat het avonturen zijn waar ik nu geen deel van uitmaak. Sinds ik niet meer ‘meedoe’ en probeer te herstellen, voelt het als een groot glas waarachter ik de stromende levens van de mensen om mij heen aanschouw. Met de gedachte in mijn achterhoofd dat ik daar nu zelf niet meer op diezelfde, onbezorgde manier aan kan deelnemen – door alle ervaringen en inzichten die ik heb opgedaan in mijn ziektejaren – en dat ik dat tegenwoordig niet meer wil en kan ontkennen. De pogingen tot verbloeming hebben plaatsgemaakt voor eerlijkheid en kwetsbaarheid. Herstellen betekent voor mij niet enkel en alleen het beter leren eten of de overgave aan gewichtstoename. Mijn leven moet ik opnieuw gaan inrichten en vormgeven. Daar waar ik de tijd voorheen in mijn eetstoornis stopte, komt nu ruimte vrij waarvan ik nog niet weet hoe die in te vullen.

Een eetstoornis kent in mijn geval niet alleen lichamelijke schade. ‘Hij’ heeft veel meer aangericht dan dat. De eetstoornis heeft mij anders laten leven dan de ‘norm’. Een norm die op dit moment ongrijpbaar voelt. Misschien een norm met kaders, waarvan ik moet accepteren dat ik daar (even) niet tussen pas. Een norm waarvan ik afstand heb genomen, om de nodige verbinding met mezelf weer te vinden. Herstel houdt voor mij eigenlijk onder andere in dat er gerouwd mag worden en pijn gevoeld mag worden. Dat ik leer dat ik me ‘anders’ mag voelen. Dat het oké is om die ‘norm’ los te laten en te vertrouwen op mijn tijd die gaat komen. Ik vergelijk mezelf soms met een soort puzzelstukje, waarvan haar vormen aan het veranderen zijn (letterlijk) en dat ik daarom op zoek moet naar een passender plek in de puzzel (maatschappij).

Deze fase van herstel kan een trigger zijn, omdat je even nergens bij hoort en je je moet overgeven aan het feit dat je geen controle hebt over dat je leven nu eenmaal anders is gelopen dan je had gewild. Het kan een bittere en eenzame fase zijn. Ook kan het kaal voelen, omdat je leven ineens niet meer in te vullen is vanuit een eetstoornis. Het kent zijn pijn, omdat je je kwetsbaarheid erkent en ziet in wat voor bubbel je hebt geleefd. Je kan het gevoel hebben dat je achterloopt, als je kijkt naar de mensen om je heen. Maar je hebt hopelijk de dappere keuze gemaakt om je realiteit onder ogen te zien en je kiest er niet meer voor om weg te rennen. Dat is krachtig, dat maakt je bijzonder.  Het zinnetje ‘once you see, you will never be able to unsee again’ galmt steeds door mijn hoofd, sinds ik ben gaan herstellen. En volgens mij klopt dit ook. Als je eenmaal ‘ja’ hebt gezegd en inzichten hebt opgedaan, zal je nooit meer naar die onwetendheid terug kunnen van voor je herstel. 

Ik wil je graag meegeven dat dat oké is. Het is oké om kwetsbaar te zijn en pijn te voelen. Je bent nu in een van de vele fases van herstel. Ook dit is er een. Een van rouw en pijn. Maar zoals ik al zei: het is een fase. Een essentiële! Ik hoop dat het je lukt om deze kwetsbaarheid om te zetten in kracht. Want kwetsbaar zijn is krachtig! Het maakt je meer mens en daardoor ook toegankelijker voor bijvoorbeeld je naasten, die je zo hard nodig hebt. Nu is het de kunst om door te gaan, ondanks de pijn. Dit is mogelijk. Ik doe het ook.

Zet je door, samen met mij?

Liefs, 
Marleen