Inmiddels heb ik al twee blogs geschreven over mijn lichtpuntjes, maar voor een lange tijd vond ik het helemaal niet makkelijk om de lichtpuntjes in het leven te zien. Het voelde niet vanzelfsprekend om erbij stil te staan. Terwijl ik deze blogs heb geschreven, heb ik geleerd dat ze er wel degelijk zijn als je er naar zoekt en dat het juist erg waardevol kan zijn om ze te benoemen.
Voorheen vond ik het nooit vanzelfsprekend om stil te staan bij lichtpuntjes. Er konden dagen voorbij vliegen zonder dat ik iets fijns kon benoemen. Zo vroeg mijn man vaak na zijn werkdag hoe mijn dag was geweest. Ik kon niets anders zeggen dan dat het ‘wel ok’ was. Alleen zegt dit eigenlijk niks inhoudelijks over mijn dag. Ik kon alleen voor mijn gevoel niks noemenswaardig bedenken om te delen. Dit betekende niet dat er niets fijns was geweest, het betekende dat ik er niet vaak genoeg bij stil stond om ze daadwerkelijk te waarderen. Ik kon geen gevoel koppelen aan hetgeen ik op een dag deed. Hierdoor kon ik er ook niet goed van genieten.
Toen ik voor het eerst de blog schreef over mijn lichtpuntjes moest ik er ook erg aan wennen. Ik moest er goed over nadenken voordat ik iets kon benoemen. Ik kwam dan met iets sufs als dat ik een aflevering heb gekeken van een serie of dat ik een fijne wandeling heb kunnen maken. Het voelde suf maar het was uiteindelijk heel waardevol om iets op een positieve manier te kunnen benoemen. Hoe groot of klein zoiets ook is. Juist door het te benoemen werd het iets moois en iets fijns. Ik kon er van genieten en daarom was het voor mij een lichtpunt.
Sindsdien lukt het steeds beter om lichtpuntjes te benoemen. Ik vind het vooral heel mooi te merken dat Romy nu één van mijn grootste lichtpuntjes is, terwijl het in het begin zo moeizaam ging. Zo zie je maar dat lichtpuntjes soms voortkomen uit moeilijkere tijden. Ik had het op het moment zelf niet kunnen voorstellen dat ik er nu op deze manier over kon schrijven. Alles leek toen donker en lichtpuntjes waren ver te zoeken. Nu schijnt de zon alsnog niet elke dag en al helemaal niet de hele dag. Echter haal ik genoeg kracht uit mijn lichtpuntje om ook deze grijze dagen door te komen.
Als het even minder gaat is het ook lastiger om een lichtpuntje te kunnen benoemen. Ik weet van mezelf dat ik het dan extra lastig vind om iets uit mezelf als lichtpunt te beschouwen. Ik heb geleerd dat ik hierbij op mijn omgeving kan rekenen. Zo vraagt mijn man me nog steeds elke dag hoe mijn dag was geweest en of ik iets leuks heb gedaan. Soms lukt het me nog niet om iets te benoemen maar ik probeer er voor open te staan en erover na te denken in plaats van het af te wimpelen met een simpel antwoord.
Ik nodig jullie uit om ook de grote en kleine lichtpuntjes in het leven te herkennen. Het kunnen overwinningen zijn in de strijd die je ervaart, maar het kunnen ook kleine stappen zijn die je weet te zetten bij een tegenslag. Het kunnen fijne activiteiten zijn waarvan je hebt genoten maar ook dagelijkse dingen die je even kon opvrolijken. Het gaat om het gevoel dat het je kan geven. Mijn doel is om elke dag iets fijns voor mezelf te doen zodat ik elke dag een lichtpuntje heb.
Doe jij mee?
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2017.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie