Ongeveer anderhalf jaar geleden is het allemaal begonnen. Er gebeurde dingen waar ik geen controle over had en ik werd steeds ongelukkiger. Alles wat er gebeurde was in mijn ogen mijn schuld, en ik was niet goed genoeg. Er waren zoveel meisjes beter en dunner dan ik en daar moest en zou ik iets aan veranderen. Ik ging op internet kijken hoe ik dat nou het beste aan zou kunnen pakken. Op een forum kwam ik mensen tegen die heel veel deden sporten en diëten, ze waren slank, gespierd, hadden zo goed als geen vet. Dat wilde ik ook!
Thuis langzaam begonnen met krachttraining, veel eiwitten en zo steeds een beetje meer. Op het forum zeiden ze dat ik beter naar de fitness kon gaan, omdat ik daar zwaarder kon trainen en er meer mogelijkheden waren. Zo gezegd, zo gedaan. Samen met mijn vader 3 of 4 keer in de week sporten. Ik deed voornamelijk krachttraining en na een aantal weken kwam er dus ook duidelijk verandering.
Toen begon ik in september aan mijn nieuwe opleiding. Geen tijd meer voor te sporten dus het abonnement opgezegd, maar wat dan?! Ik kon natuurlijk niet weer zo worden als ik eerst was. Sindsdien is het eigenlijk allemaal heel snel gegaan. Ik viel in korte tijd heel veel af, er gebeurden weer een aantal dingen waar ik geen controle over had en de enigste uitweg die ik zag was het afvallen en uithongeren.
Sinds december 2013 ben ik samen met mijn nieuwe vriend. In het begin heb ik alles proberen te verzwijgen, maar na een aantal weken kon ik er eigenlijk niet meer onderuit. Achteraf is dat de beste keus geweest, en heb ik er spijt van dat ik het niet meteen heb verteld. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik ben gaan inzien hoe ziek ik echt ben, en we zijn ook samen opzoek gegaan naar hulp. Hierna is er helaas nog een hele hoop veranderd. Ik ben door de huisarts doorgestuurd op verdenking van Anorexia Nervosa. Toen ik thuiskwam van dat gesprek kreeg ik te horen dat een van mijn beste vrienden het besluit had genomen om een einde aan zijn leven te maken. Sinds die dag is er in mijn eetstoornis ook veel veranderd. Ik kreeg eetbuien, ging compenseren en ik had gewichtsschommelingen.
In maart ben ik begonnen met mijn behandeling bij het GGZ, en daar heb ik toen de diagnose Boulimia Nervosa gekregen. Hierna ben ik weer terug gevallen in de Anorexia. Inmiddels heb ik nu een maand een stabiel en normaal gewicht. In de tijd voor mijn behandeling, maar ook nu tijdens mijn behandeling heb ik enorm veel gehad aan Proud2Bme. Ze hebben er voor gezorgd dat ik de stap durfde te nemen om hulp te gaan zoeken. De chats, de verhalen, de blogs en alle andere dingen hebben me enorm geholpen, en dat doen ze nu nog steeds.
In Juli 2013 heb ik met mijn vader meegedaan aan de halve Kennedymars (rondje Someren). Veertig kilometer lopen binnen 10 uur. Toen heb ik meteen besloten dat we op 5 en 6 Juli 2014 de volledige Kennedymars willen lopen. Dat betekent dus 80 km binnen 20 uur. Sindsdien loop ik met het idee in mijn hoofd om dit voor een goed doel te doen, voor mij een extra motivatie om hem uit te lopen en tegelijkertijd help ik andere mensen hiermee. Over veel goede doelen nagedacht, maar sinds ik van het bestaan van Proud2Bme afweet, was mijn keuze meteen gemaakt.
Ik ga de kennedymars voor Proud2Bme lopen! Ik hoop op deze manier mensen over te halen om hulp te gaan zoeken en natuurlijk een mooi geldbedrag op te halen zodat ze in de toekomst voor nog meer mensen iets kunnen betekenen en er nog meer mogelijkheden komen.
Ondertussen hebben we al een mooi lijstje met sponsors en zijn we nog druk opzoek naar meer. Onze eerste geslaagde oefentochten zitten er al op. Over een klein maandje is het zover en we hebben er heel veel zin in!
Geef een reactie