Een hele tijd geleden plaatste ik een update, om te laten weten hoe het met me ging. Voor degenen die mij niet kennen: een aantal jaar deed ik mee aan het programma XXS. Omdat het alweer een tijd geleden was, leek het me leuk om te laten weten hoe het inmiddels met me gaat. Ik moest het vorige stuk zelf nog teruglezen, aangezien ik geen idee meer had wat ik toen had geschreven, dit was immers alweer anderhalf jaar geleden. Een hele tijd, een hele bijzondere tijd. Ik schreef in het stukje dat ik onderweg was naar het loslaten van mijn eetstoornis.
Ik schreef dat het niet altijd lukte en dat ik nog wel eens last had van de eetstoornis. Op dat moment woog ik nog te weinig en had ik nog steeds moeite met gewicht en calorieën. Het was een soort veilige haven voor me: Ik kon wat meer genieten van het leven maar nog wel veilig op ondergewicht blijven. Toch weer dat eetstoornisstemmetje dat achterin mijn hoofd de controle hield over kleine dingetjes. Nu terugkijkend zie ik dat ik mezelf destijds lang voor de gek heb gehouden. Oké, het was een heel verschil met de super zieke Lotte van een aantal jaar terug, maar ik was nog lang niet klaar met de strijd, hoewel dat voor mij wel zo voelde op dat moment.
Pas nu kan ik met veel overtuiging zeggen dat ik écht aan het eind van die tunnel ben gekomen. Therapeuten, artsen en psychologen maakten me vroeger gek met de metafoor van het lichtknopje dat de eetstoornis aan en uit kan zetten. Het klinkt bizar, maar ergens is het best wel een beetje waar. Vorig jaar, rond deze tijd, heb ik voor de eerste keer dat knopje omgezet. Hoe? Mijn leven stond volledig in het teken van vrienden, leuke dingen doen en genieten. Dit toonde me dat er zo veel moois op de wereld is, dingen die ik helemaal niet wil missen. Deze overtuiging werd zo sterk dat ik een tijdje zonder eetstoornisgedachten door het leven ging. Ik at alles wat ik wilde en ging gezellig mee naar de snackbar na school of verwende mezelf thuis met een reep chocolade. Het kon, en ik mocht het van mezelf, ik verdiende het.
Dit zorgde ervoor dat ik in zo’n 6 maanden op een gemiddeld gezond gewicht terecht kwam. Ik had me al enorm lang niet gewogen en besloot uit nieuwsgierigheid te kijken of er wat veranderd was. Ik schrok enorm en meteen schoot de stress er weer in. Geen vrijheden meer, geen verwennerijen, geen snackbar, etc. Dit eindigde in een periode van weinig tot niets eten en extreme vermoeidheid. Mijn depressie ging weer met me aan de haal en ik was weer terug bij af. Niet qua gewicht, door het weinige eten ging mijn lichaam direct op spaarstand. Mijn lijf weet dondersgoed wanneer ik weer ga lijnen en schiet dan meteen in de verdediging door alles vast te houden. Ik was ongelukkig. Ik zag dat mijn vriendin zich door mij onzeker ging voelen, dat mijn omgeving door mijn negatieve instelling ook negatief werd en dat ik eigenlijk niets liever wilde dan met mijn auto tegen een boom rijden.
Toen ging dat knopje weer om. Ik wilde dit niet, ik wilde me voelen zoals ik me daarvoor voelde. Samen met mijn ouders maakte ik als een klein en afhankelijk kind een nieuwe eetlijst, net als dat ik dat in de kliniek deed. Ik besloot nooit meer een stap op de weegschaal te zetten. Ik heb geen idee hoeveel ik weeg. Het kan xx zijn, of 5 kilo hoger? Het boeit me eigenlijk niet meer zo veel. Ik merk dat in korte tijd mijn broeken strakker zijn gaan zitten en moet nu overstappen van maatje 34 naar 36. Iets waar ik een tijd terug volledig van door zou draaien. Nu is het iets waar ik me niet zo veel van aantrek. Een broek moet lekker zitten, de maat boeit dan toch niet? Daarnaast, ik ben 19. Maat 34 past niet bij mijn bouw en leeftijd, dat moet ik dan maar accepteren.
En natuurlijk, accepteren is een klein woord met een enorme lading, aangezien je na al die jaren van afschuw niet ineens jezelf gaat accepteren. Er zijn ook nog punten waar ik niet blij mee ben, mijn benen bijvoorbeeld. Nog steeds zo’n puntje waar ik onzeker over ben. Maar dat mag, iedereen mag onzeker zijn en sommige onzekerheden zullen nooit verdwijnen. Mijn vriendinnen zijn ook niet blij met hun lichaam, dat is nou eenmaal een vrouwen trekje, helaas. Op sommige foto’s heb ik een onderkin, iets waar ik niet bepaald vrolijk van word. Maar ook iets wat ik voor lief neem, zodat ik niet meer op wortels hoef te leven. Er zijn ook zat positieve gevolgen van mijn gezonde gewicht, waaronder mijn haar dat een enorme groeispurt heeft genomen en de energie die ik heb gekregen.
Jongens en meiden, ik ben er bijna en ik stop niet tot ik er ook daadwerkelijk ben. Met deze blog post wil ik jullie laten zien dat genezing voor iedereen bereikbaar is. Denk eens terug aan XXS, denk aan hoe ziek ik toen was en hoe ver ik nu ben gekomen. Denk aan dat meisje dat zei dat ze liever dun wilde zijn dan gelukkig. No way dat dun zijn nu belangrijker is dan mijn geluk. Het is een tijd waar ik nooit meer naar terug wil en waar ik af en toe nog eens aan terug wil denken om te zien hoe ver ik eigenlijk ben gekomen. Ik trap er niet meer in. Ik luister niet meer naar die stem, omdat ik na al die tijd wel weet dat het me niets meer brengt dan ellende. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar man, wat is ‘t het waard om die eetstoornis te verbannen uit je leven.
Ga ervoor, geef niet op. Neem de tijd, maar blijf vooruit gaan. Ook voor jou is er speciaal een plekje op de wereld gereserveerd.
♥ Liefs, Lotte
Geef een reactie